Με τη σκέψη και τη φαντασία μας επιχειρήσαμε ένα ταξίδι στη Μόντενα. Τη γενέτειρα του αείμνηστου Λουτσάνο Παβαρότι, του Εντσο Φεράρι και της θρυλικής του «κόκκινης». Του Ντε Τομάζο και του Λούκα Μοντεζέμολο. Γενέτειρα όμως και του Φράνκο Κόζιμο Πανίνι που με τα άλμπουμ του, κυρίως ποδοσφαιρικά, είχε μεγαλώσει σε 48 χρόνια δράσης τουλάχιστον δύο γενιές μικρών και μεγάλων.
Πατρίδα του «balsamico», γεωγραφικά προικισμένη (στο κέντρο της Εμίλια Ρομάνια, ενός από τους 20 νομούς της Ιταλίας που εξήγαγαν στον κόσμο την τέχνη του parmigiano, του prosciutto, των tortellini, των spaghetti alla bolognese ή της mortadella) η Μόντενα δεν είναι μόνο μία πόλη με ανεκτίμητη γαστρονομική, αλλά παράλληλα και πολιτιστική, αθλητική, προ πάντων βιομηχανική κληρονομιά και παράδοση.
Αυτά βέβαια, στο ιστορικό της κέντρο, γιατί έξω από τα τείχη της βλέπεις μόνο εργοστάσια, πάσης φύσεως, να φυτρώνουν αριστερά και δεξιά, αποθαρρύνοντας τους μη γνώστες να επισκεφτούν τα υπόλοιπα πλούτη της Εργοστάσια, με προσόψεις λίγο πολύ ίδιες: ψυχρές και εχθρικές ή κτισμένες με τις αυστηρές και σοβαρές γραμμές που επιβάλλει ο σκληρός νόμος της παραγωγής. Και τίποτα περισσότερο.
Το μέσα είναι, όμως, αυτό που μετράει. Το κομμάτι δηλαδή εκείνο που, μόλις περάσεις την καγκελόπορτα και την πεπαλαιωμένη είσοδο, νομίζεις ότι θα σε ταξιδέψει σ' έναν κόσμο παραμυθένιο. Στα ανέμελα, αθώα κι εντελώς απονήρευτα χρόνια της εφηβείας σου, ανακαλύπτοντας παράλληλα, συναισθήματα, μυρωδιές κι αισθήσεις που νόμιζες ότι, μπαίνοντας στον κόσμο των ενηλίκων είχαν χαθεί, ξεχαστεί κι ως διά μαγείας εξατμιστεί.
Ακόμη και τα εργοστάσια έχουν όμως ψυχή. Ακόμη κι η στυγνή, τετραγωνισμένη λογική τους μπορεί να χαρίσει, στους άνδρες του σήμερα και τ' αγοράκια του χθες, ένα μοναδικό ταξίδι πίσω στον χρόνο και τις αναμνήσεις. Μια βουτιά στο ωραιότερο και πιο γλυκό παρελθόν μας, λες και βρίσκεσαι ξαφνικά στην Disneyland ή στην Gardaland, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι παρά στο θρυλικό εργοστάσιο της Panini, εκεί όπου, από το '65, κατασκευάζονται τα ομορφότερα, αυτοκόλλητα όνειρά μας.
Με τη σκέψη και τη φαντασία μας διεισδύσαμε και στους εσωτερικούς του χώρους ανακαλύπτοντας τα στοιχεία, τους αριθμούς και τα μυστικά που μετέτρεψαν ένα απλό άλμπουμ ποδοσφαιριστών σε φετίχ για μανιώδεις συλλέκτες. Οπως για παράδειγμα ότι, στα 48 χρόνια ζωής της, η Panini κατασκεύασε περισσότερα από 20 δισ. «μαγικά» χαρτάκια, ότι κάθε ώρα τυπώνονται 9.000 άλμπουμ και 800.000 χαρτάκια. Οτι η εκτύπωσή τους γίνεται σε ρολούς χαρτιού βάρους 2.781 κιλών και συνολικού μήκους 22,4 χλμ. Οτι για την πρώτη έκδοση, ελλείψει χρημάτων και φωτογράφων, η Panini είχε ζωγραφίσει, με το χέρι, τα χρώματα της φανέλας των παικτών πάνω στις αστυνομικές τους ταυτότητες υποπίπτοντας και σε μερικές, κολοσσιαίες αλλά παράλληλα χαριτωμένες, γκάφες, αφού ο Ριβέρα (Μίλαν) είχε την ίδια, μαυροκόκκινη φανέλα με την, μαυρογαλάζια του Κόρσο, «σημαία» της τότε Ιντερ.
Από την εικονική ξενάγηση στο «εργοστάσιο των αυτοκόλλητων ονείρων» μάς έκανε όμως εντύπωση και το γυναικείο «μονοπώλιο» ως προς την κατασκευή, παραγωγή αλλά και συσκευασία των πολύτιμων φωτογραφιών.
«...Αναγκαστικά», εξήγησε ο διευθυντής Αντόνιο Αλέγκρα: «Εμείς τ' αγοράκια, όλο και θα μπαίναμε στον πειρασμό να βάλουμε και κάποιες στην τσέπη»...
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου