Tου Γιωργου MαντελαΟ μύθος λέει πως όταν η τσαρίνα Αικατερίνη αποφάσισε να δει ιδίοις όμμασι πώς περνούν οι μουζίκοι στη ρωσική ενδοχώρα, συναγερμός σήμανε στο επιτελείο της (που προφανώς γνώριζε πώς... περνούν). Τότε ήταν λοιπόν που ο στρατηγός Ποτέμκιν συνέλαβε το σχέδιο. Εδωσε διαταγή και κατά μήκος του δρόμου που θα ακολουθούσε η τσαρική συνοδεία στήθηκαν χωριά - μακέτες. Δηλαδή, προσόψεις σπιτιών και καταστημάτων, που πίσω στηρίζονταν σε απλά δοκάρια. «Ευτυχισμένοι» μουζίκοι, μπροστά από τα όμορφα «σπίτια», χαιρετούσαν την τσαρίνα, η οποία επέστρεψε ενθουσιασμένη στη Μόσχα.
– «Μ’ αγαπάν, έτσι όμορφα που περνάν» θα σκέφτηκε.
– «Σας λατρεύουν» θα της απάντησαν οι αυλικοί και κάπου εκεί θα τελείωσαν όλα.
Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που έμεινε στην ιστορία ως «τα χωριά του Ποτέμκιν». Δηλαδή, τα χωριά της εικονικής πραγματικότητας.
Μια τέτοια υπερπαραγωγή, produced and directed in Greece, έστησαν τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Με μικρές χρονικές εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαίωναν τον κανόνα. Τρικ, λογιστικές αλχημείες και κάθε είδους «δοκάρια» στήριξαν κατά καιρούς τα «θαύματα» της οικονομίας, που ως συνήθως κράτησαν δύο - τρεις μέρες. Τόσο δεν κρατούν γενικότερα τα «θαύματα» στην Ελλάδα; Το bad end το ζούμε τους τελευταίους μήνες, αλλά το κακό είναι πώς αυτές οι φθηνές παραγωγές, που παραπέμπουν σε Μπόλιγουντ της κακιάς ώρας, «γυρίζονται» πλέον στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Για παράδειγμα, η ιστορία αυτή θα πρέπει να έρχεται και να εφαρμόζει στο μυαλό κάθε άντρα, που υπηρέτησε στον δαπανηρό ελληνικό στρατό. Υποδομές, εξοπλισμοί, παραγγελίες, δισεκατομμύρια «μπροστά», κανονική υπερπαραγωγή δηλαδή, και πίσω απλώς... δοκάρια. Χειριστές «ΠΑΟ», που δεν τα έχουν δει ούτε σε αναμνηστική φωτογραφία, και δεινοί σκοπευτές, σύμφωνα με τα «πέιμπουκς», που δεν πρέπει να ξέρουν πού βρίσκεται το κάνιστρο. Αποβάσεις σε βραχονησίδες, με γραφικά ονόματα, όπως «Σαμιοπούλα», που για τους μάχιμους χρονομετρούνται με το... ηλιακό ρολόι και για τα βύσματα το πολύ - πολύ να παραπέμπουν σε... συγγενική σχέση «με μια Σάμο».
Οι σκέψεις αυτές έρχονται στο μυαλό κι όταν ακούς την είδηση για το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα, που γάζωσε κυριολεκτικά ένα ολόκληρο αστυνομικό τμήμα και απείλησε με ξεκλήρισμα έναν λόχο αστυνομικών. Με μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Χωρίς οι τελευταίοι να προλάβουν να ρίξουν τη ριπή της τιμής. Κι εύλογα γεννάται το ερώτημα: Μήπως και η ΕΛ.ΑΣ. είναι ένα «χωριό του Ποτέμκιν»;
Οι τρομοκράτες έριξαν 100 σφαίρες σε 60΄ αλλά ευτυχώς το μόνο που κατάφεραν ήταν να τραυματίσουν έξι αστυνομικούς. Οι υπόλοιπες έπεσαν στο «γάμο του Καραγκιόζη» (ευτυχώς, ξανά λέμε). Στον ίδιο «γάμο» είχαν πέσει και οι σφαίρες των τρομοκρατών που σημάδευαν περιπολία αστυνομικών στα Εξάρχεια πέρυσι τον χειμώνα, λίγο μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ευτυχώς σημάδευαν σαν «Γρύλος».
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι γιατί οι αστυνομικοί δεν βγάζουν καν το όπλο από τη θήκη. Δεν προλαβαίνουν; Δεν ξέρουν πώς βγαίνει; Ξέρουν πώς βγαίνει αλλά δεν ξέρουν τι κάνουν μετά; Και πριν ξεκινήσουν τις έρευνες οι αρμόδιοι για το τι συμβαίνει, δεν ρίχνουν μια ματιά καλού - κακού πίσω από την πρόσοψη του αστυνομικού τμήματος; Μήπως υπάρχουν σκέτα... δοκάρια; Οπως αυτά της οικονομίας;
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου