Η σειρήνα ουρλιάζει

Tου Σωκρατη Tσιχλια

Οπως κάθε φορά, έτσι και την περασμένη Κυριακή έγινε κόμπος το στομάχι μου καθώς άκουγα το ουρλιαχτό της σειρήνας του ακινητοποιημένου ασθενοφόρου. Αυτή τη φορά το περιστατικό συνέβαινε στη Λ. Αλεξάνδρας, όσο για το ασφυκτικό μποτιλιάρισμα δεν οφειλόταν σε κυκλοφοριακή υπερφόρτωση της πόλης, ούτε σε ατύχημα, ούτε σε διαδήλωση δικαίων ή αδίκων αιτημάτων, αλλά σε μια άλλη ευγενή δραστηριότητα: Τη διεξαγωγή του Διεθνούς Μαραθωνίου δρόμου αντοχής. Εξαιτίας του παρέλυσε ένα μεγάλο μέρος των Αθηνών και των γύρω δήμων για πάρα πολλές ώρες.

Κανένα γεγονός όσο σημαντικό και αν είναι, εθνική επέτειος, άφιξη ξένου ηγέτη, μετακίνηση δικού μας ηγέτη, πορεία θριάμβου εθνικής ομάδας (ακόμη και αν γίνεται μια φορά στα χίλια χρόνια), μικρή ή μεγάλη διαδήλωση, τίποτα μα τίποτα δεν δικαιολογεί τη βίαιη διακοπή της ελεύθερης και απρόσκοπτης κίνησης των πολιτών και κυρίως των πολιτών που έχουν μια επείγουσα ανάγκη...

Δηλαδή εκείνων που κινδυνεύει η ζωή τους και απαιτείται άμεση μεταφορά τους σε νοσοκομείο. Νοιάζεται άραγε κανείς; Θα έπρεπε να νοιάζονται οι διαδηλωτές, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, ιδιαίτερα τα κόμματα της Αριστεράς.

Είναι πράξη σαδισμού να παραλύει μια ολόκληρη πόλη, που έτσι κι αλλιώς κινείται στην κόψη του ξυραφιού, από 300 ή 500 ή 1.000 πολίτες, ενώ υπάρχουν τουλάχιστον 50 αποτελεσματικότεροι τρόποι για να πετύχουν τον στόχο τους. Που δεν μπορεί βέβαια να είναι άλλος από την κοινοποίηση των αιτημάτων σε όσο δυνατόν περισσότερους συμπολίτες, η υιοθέτησή τους από όσο το δυνατόν ευρύτερες ομάδες ώστε να αυξηθεί η πίεση προς την εξουσία. Ποιος πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος να το πετύχει κανείς αυτό είναι να τυραννά τους οιονεί συμμάχους του; Υπάρχει κανείς;

Μήπως ήρθε η ώρα να νομοθετήσουμε και πάλι το αυτονόητο; Οτι δηλαδή δεν υπάρχει πιο επείγουσα, πιο μεγάλη ανάγκη από την υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας του άλλου.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ