Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο

Του Απ. Π. Παπαθεοδωρου
(Φιλόλογου, πρ. γεν. επιθ/τή Μ.Ε.)

Πολύς λόγος γίνεται κατ’ αυτάς, για την «πρόταση - επιθυμία» του σεβαστού καθηγητού κ. Εμμ. Κριαρά «να καταργηθεί –εκ νέου– το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο», με την ευκαιρία και της πρόσφατης επισκέψεως του κ. Γ. Παπανδρέου σ’ αυτόν («Καθημερινή» 27/10/09).

Τα Αρχαία Ελληνικά στο Γυμνάσιο είχαν καταργηθεί, ως γνωστόν, σ’ αυτό κατά τη μεταρρύθμιση του 1964, με τη συμβολή και του Ευαγγέλου Παπανούτσου, επανήλθαν κατά την Επταετία 1967 - 1974 και επανακαταργήθηκαν με τη μεταρρύθμιση Γ. Ράλλη το 1976, με ορισμένες απλοποιήσεις στην ιστορική ορθογραφία, όπως στις καταλήξεις της υποτακτικής και της Γ΄ Κλίσεως, αλλά με διατήρηση της Γενικής Ενικού (π.χ. πόλ-η, αλλά πόλ-εως), καθώς και του πολυτονικού, όπως μαρτυρεί το βιβλιαράκι του τότε υπ. Προεδρίας της Κυβερνήσεως, «Η Νεοελληνική Γλώσσα στη Διοίκηση», 1977).

Επακολούθησε η μεταρρύθμιση του ’81 κ.ε., επί ΠΑΣΟΚ, με πληρέστερη κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και του πολυτονικού, με όλα τα δυσμενή γνωστά επακόλουθα (λεξιπενία, ευρύτερη χρήση ξένων λέξεων κ.λπ.), χωρίς κανένα πρακτικό όφελος που ανεμένετο, όπως ωμολόγησαν τελικά εν μέρει και οι πρωτεργάτες (Παπανούτσος και Ράλλης).

Γι’ αυτό ήδη το 1986 ο αείμνηστος ΥΠΕΠΘ Αντ. Τρίτσης επιχείρησε την επαναφορά των Αρχαίων Ελληνικών και στο Γυμνάσιο και οργανώθηκε συστηματικά από τις αρχές της παρούσης δεκαετίας, επί ΥΠΕΠΘ κ. Γιαννάκου (Ν.Δ.), χωρίς όμως και τη συστηματική διδασκαλία της Γραμματικής και της απαραίτητης βασικής Ιστορικής Ορθογραφίας, συμπεριλαμβανομένου και του πολυτονικού και της χρήσεως αρχικά απλουστευμένων κειμένων, όπως των Ζούκη και Φιλικού, προσαρμοσμένων και στα σημερινά δεδομένα.

Ετσι δημιουργήθηκε μεγάλη σύγχυση στα παιδιά μεταξύ Δημοτικής και Αρχαίας Ελληνικής, όπως ήδη το έχουμε επισημάνει αλλαχού. Γι’ αυτό ακριβώς οι γονείς αναζητούν και προμηθεύονται τα βιβλία εκείνα στα «καροτσάκια», παλαιοπωλεία κ.α. Ας προσαρμοζώμεθα, λοιπόν, σήμερα στις νέες αυτές απαιτήσεις, αναζητώντας, βέβαια, και περαιτέρω βελτίωση και όχι οπισθοδρόμηση.

Εφ’ όσον δε πιστεύουμε στο ενιαίο της μοναδικής υπερτρισχιλιετούς Ελληνικής Γλώσσας μας, ας κρατήσουμε ό,τι περιεσώθη επί τόσους αιώνες και συμβάλλει στη διάσωσή της, έστω και με κάποιες ακόμα θυσίες. Αλλωστε, «τ’ αγαθά –και η μνήμη– κόποις κτώνται», αλλά με πολλαπλάσια και διαχρονικά οφέλη!