Ο κ. Σαμαράς, μιλώντας στο 8ο Συνέδριο της Ν.Δ., πρότεινε ως υπόδειγμα δράσης την πολιτική με την οποία ο Ταγίπ Ερντογάν πέτυχε να βγάλει την Τουρκία από το ΔΝΤ. Μάλλον είχε λάθος ενημέρωση. Διότι η πολιτική Ερντογάν ήταν στον αντίποδα της πολιτικής που αυτός προτείνει, στον αντίποδα της λογικής της καταψήφισης του συμφωνημένου προγράμματος Αθήνας - τρόικας, αντιθέτως, ήταν ευθέως ανάλογη με την αυστηρή εφαρμογή αυτού του προγράμματος.
Αυτό έκανε ο Τ. Ερντογάν, έτσι κατάφερε να οδηγήσει την τουρκική οικονομία στη σταθερότητα και την ανάπτυξη – όχι κολακεύοντας τους αγριεμένους «πελάτες» που χάνουν το κράτος «τους» ούτε καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις και ψαρεύοντας ψήφους στη δεξαμενή του φόβου και του θυμού.
Θυμίζω: Η Τουρκία μπήκε σε 3ετές πρόγραμμα του ΔΝΤ το 2002. Στα τέλη του έτους έγιναν εκλογές, το ΑΚΡ τις κέρδισε με 34,26% και στις 14 Μαρτίου 2003 ο Τ. Ερντογάν σχημάτισε κυβέρνηση η οποία ανέλαβε την εφαρμογή ενός εξαιρετικά σκληρού προγράμματος. Η Τουρκία, με δημόσιο έλλειμμα 35% του ΑΕΠ, είχε αναλάβει την υποχρέωση όχι απλά να το περιορίζει κάθε έτος (όπως εμείς…), αλλά να πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα 6,5% του ΑΕΠ ετησίως, ήδη από το πρώτο έτος! Η κυβέρνηση Ερντογάν επέβαλε αιματηρή περικοπή εισοδημάτων, με καταιγίδα διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μέτρων – πολύ σκληρότερων από τα «δικά μας». Το πρόγραμμα πέτυχε, αλλά ο Τ. Ερντογάν, διαπιστώνοντας ότι η Τουρκία δεν ήταν τελείως έτοιμη, δεν δίστασε να ζητήσει την ανανέωση του προγράμματος για άλλη μία 3ετία, έως τον Μάιο 2008. Ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Αλλά ο Τ. Ερντογάν είχε τις αμφιβολίες του. Eτσι, τον Νοέμβριο 2008, άνοιξε μια συζήτηση μήπως χρειάζεται και τρίτο πρόγραμμα. Μόλις φέτος, τον Μάρτιο, ο Τ. Ερντογάν αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται, πλέον, τη βοήθεια του Στρος Καν
Θυμίζω: Η Τουρκία μπήκε σε 3ετές πρόγραμμα του ΔΝΤ το 2002. Στα τέλη του έτους έγιναν εκλογές, το ΑΚΡ τις κέρδισε με 34,26% και στις 14 Μαρτίου 2003 ο Τ. Ερντογάν σχημάτισε κυβέρνηση η οποία ανέλαβε την εφαρμογή ενός εξαιρετικά σκληρού προγράμματος. Η Τουρκία, με δημόσιο έλλειμμα 35% του ΑΕΠ, είχε αναλάβει την υποχρέωση όχι απλά να το περιορίζει κάθε έτος (όπως εμείς…), αλλά να πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα 6,5% του ΑΕΠ ετησίως, ήδη από το πρώτο έτος! Η κυβέρνηση Ερντογάν επέβαλε αιματηρή περικοπή εισοδημάτων, με καταιγίδα διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μέτρων – πολύ σκληρότερων από τα «δικά μας». Το πρόγραμμα πέτυχε, αλλά ο Τ. Ερντογάν, διαπιστώνοντας ότι η Τουρκία δεν ήταν τελείως έτοιμη, δεν δίστασε να ζητήσει την ανανέωση του προγράμματος για άλλη μία 3ετία, έως τον Μάιο 2008. Ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Αλλά ο Τ. Ερντογάν είχε τις αμφιβολίες του. Eτσι, τον Νοέμβριο 2008, άνοιξε μια συζήτηση μήπως χρειάζεται και τρίτο πρόγραμμα. Μόλις φέτος, τον Μάρτιο, ο Τ. Ερντογάν αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται, πλέον, τη βοήθεια του Στρος Καν
Αν θελήσουμε να πάρουμε ως βάση την πολιτική Ερντογάν, θα έλεγα ότι είναι δυσοίωνο το πολιτικό μέλλον όσων στοιχηματίζουν στην αποτυχία του ελληνικού προγράμματος ή ταλαντεύονται στην εφαρμογή του.
Ξεχωρίζω δύο συμπεράσματα και ο νοών νοείτω:
Πρώτον, ότι χρειάζεται ισχυρή πολιτική διεύθυνση, καθαρές κουβέντες και αποφασιστικότητα. Η αυτοδυναμία ήταν προϋπόθεση της επιτυχούς εφαρμογής των δύο προγραμμάτων του ΔΝΤ στην Τουρκία. Ο Τ. Ερντογάν, μια ισχυρή φυσιογνωμία μεταρρυθμιστή λαϊκού ηγέτη, ανεδείχθη δήμαρχος της Ιστανμπούλ σε ηλικία 40 ετών, φυλακίστηκε το 2001, αμέσως μετά την αποφυλάκισή του ίδρυσε το δικό του κόμμα (ΑΚΡ) τον Αύγουστο 2001, κέρδισε τις εκλογές το 2002 και σχημάτισε την πρώτη αυτοδύναμη (έπειτα από 19 έτη!..) κυβέρνηση της Τουρκίας. Oλα όσα δεν είχαν καταφέρει οι διάφορες κυβερνήσεις που προέκυπταν από συγκολλήσεις ετερόκλητων πολιτικών ομάδων χωρίς ισχυρό λαϊκό έρεισμα, κατάφερε να τα κάνει η αυτοδύναμη κυβέρνηση Ερντογάν, με φρέσκο προσωπικό πνεύμα, ενιαία πολιτική άποψη και σαφές όραμα – όχι με πολιτευτές του «ναι μεν αλλά» ούτε με εραστές ή «τεχνικούς» της εξουσίας.
Δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι, αν υπάρχει συστηματική επεξήγηση της ασκούμενης πολιτικής και μια ρεαλιστική αφήγηση για το μετά-το-πρόγραμμα-αύριο, ο λαός καταλαβαίνει και, παρά τις θυσίες, επικροτεί. Μεσούντος του σκληρότατου προγράμματος, το κόμμα του Τ. Ερντογάν κέρδισε δύο αυτοδιοικητικές εκλογικές μάχες, τον Μάρτιο 2004 με 42,18% και τον Μάρτιο 2009 με 38,83%. Ενδιαμέσως, Ιούλιο 2007, ενώ το πρόγραμμα θέριζε εισοδήματα, ο Τ. Ερντογάν όχι μόνον (ξανα) κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές, αλλά πέτυχε να αυξήσει τη δύναμή του στο 46,58% – κατά 12 μονάδες. Hταν, μάλιστα, η πρώτη φορά έπειτα από 52 έτη που ένα κόμμα που ήταν στην εξουσία πετύχαινε όχι μόνο να διατηρήσει, αλλά και να αυξήσει την εκλογική δύναμή του.
Σήμερα, η Τουρκία έχει αλλάξει εντυπωσιακά. Περιορίζομαι σε δύο διαπιστώσεις: Πρώτον, η πάλαι ποτέ διαλυμένη τουρκική οικονομία «τρέχει» με ένα εκπληκτικό 6,5%! Δεύτερον, το προ Ερντογάν πολιτικό προσωπικό, τους πολιτευτές που μετεωρίζονταν αενάως ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο αλλά και όσους στοιχημάτιζαν στην αποτυχία του προγράμματος ή εκείνους που εμφανίζονταν με δήθεν φιλολαϊκό, ευρωπαϊκό και εκσυγχρονιστικό προσωπείο ενώ έδιναν τα ρέστα τους για να μην αλλάξουν τα κακώς κείμενα στη γειτονική μας χώρα, δηλαδή όλους εκείνους τους τεθλιμμένους «αριστερούς» και δεξιούς, σήμερα πια στην Τουρκία ουδείς τους θυμάται.
Και ο Τ. Ερντογάν πορεύεται προς τρίτη εκλογική νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου