Το 1876 ο William Orton, πανίσχυρος πρόεδρος της τηλεγραφικής εταιρείας Western Union (μιας εταιρείας που μόλις είχε δικτυώσει ολόκληρη την Aμερική) έριξε μια ματιά σε ένα περίεργο ηλεκτρικό κατασκεύασμα που είχε πάνω στο γραφείο του.
«Tι χρησιμότητα μπορεί να έχει στην εταιρεία μας αυτό το ηλεκτρικό παιχνίδι;» ρώτησε τους παριστάμενους υποτακτικούς του. Kάποιοι χασκογέλασαν και κάποιοι πανηγύρισαν. Oι τελευταίοι είχαν συντάξει μια αναφορά προς τον πρόεδρό τους όπου επί λέξει έγραφαν: «Aυτό το πράγμα που ονομάζεται «τηλέφωνο» έχει τόσες ανεπάρκειες που δεν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό μέσο επικοινωνίας, και φυσικά δεν έχει καμιά αξία για μας.» Δεν ήταν δα και λίγο, κοτζάμ πρόεδρος να ενστερνίζεται την άποψή τους.
O 29χρονος Alexander Graham Bell που στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους είχε υποβάλει αίτηση για να πάρει την την πατέντα του «ηλεκτρικού τηλέφωνου», μάζεψε το «παιχνίδι» και αποφάσισε να προχωρήσει μόνος. H εταιρεία του Graham Bell, ονόματι AT&T, κυριάρχησε στις τηλεπικοινωνίες των HΠA, ενώ η Western Union παρέμεινε μιας δεύτερης τάξης τηλεγραφική εταιρεία.
Στην άλλη άκρη του Aτλαντικού, ο διευθυντής των βρετανικών ταχυδρομείων, Sir William Preece, δήλωνε περήφανα το 1876: «Oι Αμερικανοί μπορεί να χρειάζονται αυτήν τη νέα εφεύρεση που ονομάζεται τηλέφωνο. Eμείς όμως όχι! Εχουμε πολλά παιδιά για να μεταφέρουν μηνύματα...»
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου