…..Με τα χέρια απλωμένα…..
και με μάτια θλιμμένα…..
‘’Αθηνά’’ ικετεύεις….,…..
με λερά σου τα πόδια…..
μπρος σε χείλος βαράθρου…..
το σωσμό σου γυρεύεις….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
αν κινούσε, πολύ,
το βοήθιο της χέρι….,
‘’Αθηνά’’, πια, δε θα ‘ταν….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
πως, γι’ αυτό, τέτοιο χέρι
έχει, ‘’μόνον’’, η Γη….,
που, και συ, την πληγώνεις….!
Τη Γη πονάς….,
σαν την πατάς με λερωμένα πόδια….,…..
γι’ αυτό σε ‘ξάνθισε νωρίς….,
κορμί που δεν ξεπέρασες….,
που δεν την επροσκύνησες….:
το χώμα σαν δεν το φιλάς….,
δε σου ‘χει κατευόδια….!
Δεν είν’ άδεια τ’ αστέρια…..
και σ’ απλώνουν τα χέρια,
βοηθοί, οι αγγέλοι….,…..
σε πεφτάστρα διατάνοι…..
πλανερά σου τα κρύβουν…..
κι η Νυχτιά ν’ ανατέλλει….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
αν τιμούσες τη Γη….,
της Ανάστασης άρπα
κι ο σταυρός θα γινόταν….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
πως, ποτέ, δεν ταιριάζουν
μαύρο κι άσπρο…., μαζί….,
κι όλα πάν’ αναλόγως….!…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου