Του Robert Sole / Le Monde
Οι αχτίδες του ήλιου δεν είναι συνηθισμένες στον δικό μας κτηνώδη κόσμο. Οφείλουμε λοιπόν να χαιρετίσουμε την ωραία πρωτοβουλία που έλαβαν καμιά πενηνταριά πόλεις της νότιας και της νοτιοδυτικής Γαλλίας με την οποία επιδιώκουν να περιληφθεί η κουλτούρα της ταυρομαχίας στην Παγκόσμια Κληρονομιά της Ανθρωπότητας.
Πλάι στις φυσικές ομορφιές και τα σημαντικά έργα, η UNESCO δεν αναγνωρίζει και τους άυλους θησαυρούς;
Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από έναν τραυματισμένο ταύρο που αιμορραγεί αργά, μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο πλήθος.
Με θέρμη υποστηρίζουμε ότι η corrida θα πρέπει να πάρει τη θέση της δίπλα στο αργεντίνικο τάνγκο, το σανσκριτικό θέατρο και την ταπισερί της Ομπισόν ανάμεσα στα θαύματα που, σύμφωνα με το καταστατικό της UNESCO, αξίζουν να «μεταφερθούν από γενιά σε γενιά»!
Η τελετουργική θανάτωση ενός ταύρου δεν προκαλεί «αίσθημα ταυτότητας (ίσως εθνικής) και συνέχειας»; Δεν «συνάδει με τα δικαιώματα του Ανθρώπου» (αν όχι του ζώου);
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να το προχωρήσει περισσότερο και να μιλήσει για τη βία και την αγριότητα γενικώς. Από αιώνων όμως αυτά είναι καταγεγραμμένα ως παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας. Και μάλιστα με ματωμένα γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου