Ντροπή και θλίψη

Της Εύας Κοταμανίδου

«Ο δε παράνομος Ιούδας...». Πολλοί τον Ιούδαν εμίσησαν, πάμπολλοι τον εμιμήθησαν με ποικίλους «παράνομους» τρόπους. Χειρότερη κι απ΄ την οικονομική κρίση είναι η πολιτιστική, ανθρωποκοινωνική που ενέσκηψε ακάθεκτη και καταρρακώνει ψυχές και συνειδήσεις, σχέσεις και συμπεριφορές.

Το θέατρο, «καθρέφτης της κοινωνίας», επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Οι αντιπαραθέσεις, εντός του, οι αντιπαλότητες, οι φτήνιες ποτέ δεν εξέλιπαν, τώρα όμως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν πάντα τον κανόνα, κατεκλύσθη από άτομα ελαχίστου κύρους, ήθους και παιδείας, που το μόνον που τους ενδιαφέρει είναι το «φαίνεσθαι», μακράν κάθε ευγενούς, πολιτισμένου «φέρεσθαι» και σεβασμού προς τους ομοτέχνους. Κι όταν αυτό το «φαίνεσθαι» είναι οφθαλμοφανώς θεόρατο, οι φέροντες, ως άλλοι Οβελίξ, έχουν την απατηλή εντύπωση ότι μπορούν να ποδοπατούν και να εξαφανίζουν εν μια νυκτί το έργο μηνών των άλλων συνεργατών τους, χωρίς ντροπή, φωνασκώντας και αλαλάζοντας προς επικύρωσιν του ανύπαρκτου εγώ τους, του απέχοντος παρασάγγας του αντικειμένου που δήθεν υπηρετούν, αναλαμβάνοντας μάλιστα και διευθυντικές θέσεις, μη όντες ικανοί να κατευθύνουν ούτε τον φαύλο εαυτό τους ούτε την ενσυνείδητη αλαζονεία τους.

Αν οι υποκρισίες, οι παρανομίες, τα ψέματα δηλητηριάζουν και αποκαρδιώνουν τους πολίτες μιας κοινωνίας, πόσω μάλλον τους πνευματικούς ανθρώπους ενός χώρου πολιτισμού. Αν η σεμνότητα, η ευθύτητα, η ευπρέπεια, αυτών που τίποτα δεν έχουν ν΄ αποδείξουν σε κανέναν, οι πράξεις τους μόνον ομιλούν περί αυτών, εκλαμβάνονται ως αδυναμία, τότε ζήτωσαν οι ανάξιοι, οι ανίκανοι, οι φαύλοι! Ντροπή και θλίψη! Εις μνήμην των μεγάλων δασκάλων μας!

ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ