Υμήν ελαστικός...

Ο δικηγόρος Σταματης Δ. Γρυλλης θεμάται

Το προξενιό της Γιαννούλας έγινε στην Αθήνα, όταν ήρθε για πρώτη φορά στη γέννηση του πρώτου παιδιού της αδελφής της, που έμενε στην πρωτεύουσα, και ο γάμος της έγινε πολύ γρήγορα. Ο γαμπρός ήταν πρόσφατα εγκατεστημένος εδώ με την οικογένειά του, κυνηγημένη από τη φτώχεια της επαρχίας, στην οποία ο μικρός τους αγροτικός κλήρος πουλήθηκε για την αγορά θυρωρείου, σπουδαία δουλειά και αποκατάσταση εκείνη την εποχή. Χάθηκαν και αυτοί μέσα στην απάνθρωπη πόλη, ξεριζωμένοι από το χώμα τους, κουβαλώντας μαζί με τη νοσταλγία τους και τη σκοτεινή πλευρά των παραδόσεών μας. Ηταν αρκετό να γνωρίσει κανείς τη μητέρα του για να καταλάβει ότι τα λεγόμενα περί ισχυρού φύλου είναι ένας μύθος, κατάλληλα καλλιεργημένος από τους άνδρες για να καλύπτουν την αδυναμία τους.

Οταν ήρθε με τον πατέρα της για πρώτη φορά στο γραφείο μου, οι δυο οικογένειες είχαν κυριολεκτικά αιματοκυλιστεί. Ηταν η πεθερά της Γιαννούλας που ξεκίνησε πρώτη: Οι ενδείξεις που περίμενε από την «αυτοψία» που έκανε στο συζυγικό δωμάτιο ήταν φανερά αρνητικές. Η νύφη «δεν ήταν εντάξει». Από την άλλη μεριά, ο πατέρας της διατράνωνε ότι η κόρη του ήταν «όπως την έκανε η μάνα της» και μάλλον ο γαμπρός «είχε πρόβλημα».

Προσπάθησα να έλθω σε επαφή με το ζευγαράκι και κατάφερα να τους φέρω στο γραφείο μου, κρυφά από τους γονείς τους.Υστερα από μισή ώρα περίπου δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι νέοι είχαν εμπεδώσει επαρκώς και εφαρμόσει επιτυχώς, με τη βοήθεια και της νιότης τους, που αναπληρώνει σοφά κάθε έλλειψη πείρας, τα λόγια του παπά όταν έλεγε «και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν».

Η παρέμβασή μου και η προσπάθεια να κατευνάσω τα πνεύματα και προς τις δύο πλευρές δεν έφεραν αποτέλεσμα. Ωσπου, λίγες μέρες πριν από την πρώτη δίκη, ήλθε στα χέρια μου από τον πατέρα της Γιαννούλας το «χαρτί του γιατρού».

«Υμήν ελαστικός, κροσσωτός, επιτρέπων την είσοδον...» διάβαζα και ξαναδιάβαζα, στη συνέχεια του κειμένου, με όλες τις γλαφυρές περιγραφές. Ηταν η αποκάλυψη. Την οποία καμία πλευρά δεν μπορούσε να καταλάβει.

Την ημέρα της δίκης οι δύο πλευρές ήταν στη θέση τους, όλοι αμίλητοι, και μόνο οι δύο νέοι, κάτω από την ασφυκτική σκέπη της οικογένειάς τους ο καθένας, διασταύρωναν κλεφτές ματιές, γεμάτες βουβό παράπονο και λαχτάρα. Ομως οι μεγάλοι, αφού το δικαστήριο «μοίρασε» ισόποσα τις ποινές και στις δύο πλευρές, κάτι που οδήγησε στη συνέχεια σε συναινετικές διαδικασίες και το ζευγάρι χώρισε, πάντοτε «ήξεραν πιο πολλά». Πάντοτε «ήθελαν το καλό τους».

Κι εμένα μου έμειναν εκείνες οι κλεφτές νεανικές ματιές να μου σκίζουν με τις ανάκουστες κραυγές τους, μέχρι και σήμερα, την καρδιά.

Ελληνες!