Tης Μαριλιας Παπαθανασιου
Και ξαφνικά η Ελλάδα έγινε είδηση. Ο διεθνής Τύπος περιέγραψε και στηλίτευσε τη δεινή κατάσταση της οικονομίας μας, καταφεύγοντας συχνά, για την περιγραφή αλλά και για την οικονομία του δημοσιογραφικού λόγου, σε εκφράσεις αναμενόμενες και συστατικά του ελληνικού πολιτισμού, όπως «το ελληνικό δράμα να μη γίνει τραγωδία» κ. ο. κ.
Κατά περίεργο τρόπο, για να περιγραφεί από τους ξένους μια κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα χρησιμοποιούνται συνήθως οι μύθοι και το κλέος του παρελθόντος: το ίδιο συνέβη και με τους Ολυμπιακούς του 2004, το ίδιο συμβαίνει ακόμη και όταν, για παράδειγμα, πεθαίνει μια σημαντική διεθνής προσωπικότητα της Ελλάδας, όπως η Μελίνα Μερκούρη, η οποία είχε χαιρετιστεί ως η τελευταία Ελληνίδα θεά.
Η αρχαία Ελλάδα συντηρείται ποικιλοτρόπως στη Δύση και χώρος για τη σημερινή φαίνεται να μην υπάρχει – το πόσο ευθύνονται οι σημερινοί Ελληνες γι’ αυτό, είναι άλλη, μακρά συζήτηση. Αυτή την «αδιαφορία» των ξένων για τη σημερινή Ελλάδα ανταπέδιδαν επί πολλά χρόνια οι Ελληνες, που αδιαφορούσαν μεγαλοπρεπώς για τα της Εσπερίας. Και τώρα που σκούρυναν τα πράγματα, οι Ελληνες ως διά μαγείας άρχισαν να ενδιαφέρονται γι’ αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαν μακρινά, αφηρημένα και απωθητικά.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, μέλος της οποίας είναι η Ελλάδα από τόσα χρόνια, δεν είναι πια τόσο μακρινή και ξένη, όπως δεν είναι ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ούτε η Ζώνη του Ευρώ ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ειλικρινά, τι ανταπόκριση θα έβρισκε ο μέσος Ελληνας από τους συνομιλητές του αν μέχρι πριν από λίγους μήνες άνοιγε κουβέντα για τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ ή τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ; Καμία απολύτως, πλην ενδεχομένως της χλεύης. Σήμερα όμως, οι δύο Ευρωπαίοι αντιμετωπίζονται ως πρόσωπα απολύτως υπαρκτά, που διαδραματίζουν μείζονα ρόλο στο μέλλον της χώρας και ως τέτοια λογίζονται ως πολύ σημαντικά.
Χρειαζόταν μια τέτοια οικονομική κρίση για να ξυπνήσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τη γειτονιά τους, την Ευρώπη; Η λογική απάντηση είναι προφανώς όχι, όμως να που η αφύπνιση επετεύχθη μόνο τώρα, όταν κινδυνεύει η οικονομία και η τσέπη μας. Οταν το 2005 στην Ευρώπη δινόταν η πολιτική μάχη του Ευρωσυντάγματος, η αντίδραση της Ελλάδας ήταν επιεικώς νυσταλέα σε ό, τι αφορούσε τη δημόσια συζήτηση και την ενημέρωση. Η επίσημη θέση της τότε κυβέρνησης Καραμανλή ήταν υπέρ του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, αλλά, ξανά, ο μέσος Ελληνας αδιαφόρησε για ένα μείζον πολιτικό ζήτημα διότι πίστευε ότι δεν τον αφορά άμεσα.
Θα συνεχιστεί το ενδιαφέρον μας για τα της Ευρώπης και μετά την οικονομική κρίση ή μήπως, με τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, οι προσπάθειες για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης θα περάσουν ξανά στη χορεία των θεμάτων που ενδιαφέρουν μόνο τους Ευρωπαίους;
Το κλειδί για την απάντηση είναι ίσως η χρονική στιγμή που οι Ελληνες αποδεχτούν ότι, επιτέλους, είναι και αυτοί Ευρωπαίοι – για όλα και όχι μόνον όταν απειλείται η τσέπη τους.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου