Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας...

Tου Bασιλη Zηρα

Το τελευταίο διάστημα κάποιοι στο εσωτερικό της κυβέρνησης φέρονται να «φλερτάρουν» με την ιδέα της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αντί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η συλλογιστική τους είναι η εξής: «Η Ε. Ε. μάς ζητάει ό, τι και το ΔΝΤ, το οποίο επιπλέον δίνει και λεφτά, σε αντίθεση με τους εταίρους, που αρκούνται σε γενικόλογες πολιτικές δεσμεύσεις».

Υπάρχουν δύο εκδοχές.

Η πρώτη ότι τα κυβερνητικά στελέχη «μπλοφάρουν». Δηλαδή, αφήνουν να αιωρείται ότι μπορεί η Ελλάδα να προσφύγει μόνη της στο ΔΝΤ, με στόχο να ασκήσουν πίεση στους εταίρους ώστε να επισπεύσουν τις αποφάσεις τους για το σχέδιο διάσωσης, ει δυνατόν με τα λιγότερα δυνατά ανταλλάγματα. Το καλό με τις μπλόφες είναι ότι εάν πιάσουν, τα κέρδη είναι μεγάλα. Εάν όμως δεν πιάσουν, οι ζημίες είναι περισσότερες. Στην προκειμένη περίπτωση, προϋπόθεση για να πιάσει η μπλόφα είναι ότι είναι πολλοί, και κυρίως ισχυροί, εκ των εταίρων θεωρούν ότι πλήττεται το ευρώ και η Ευρωζώνη εάν ένα κράτος-μέλος της υποχρεωθεί να καταφύγει στο ΔΝΤ για να εξυπηρετήσει το χρέος του.

Η δεύτερη εκδοχή είναι χειρότερη. Να πιστεύουν, δηλαδή, πράγματι κάποιοι ότι είτε η Ε. Ε. αναλάβει τη διάσωση της Ελλάδας είτε το ΔΝΤ είναι το ίδιο, ίσως μάλιστα το ΔΝΤ να υπερέχει, ως επιλογή, στα σημεία.

Σε αυτήν την περίπτωση αγνοούν πιθανόν την εμπειρία των κρατών της διεύρυνσης που υποχρεώθηκαν να προσφύγουν στο ΔΝΤ το 2008 προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Λεττονία υποχρεώθηκε να μειώσει κατά 20% τους μισθούς και τις συντάξεις και να περικόψει δραστικά, έως και κατά 40%, τις κοινωνικές δαπάνες. Το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά 24% τα δύο τελευταία χρόνια και η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 23%. Στη Ρουμανία ήδη απολύθηκαν οι πρώτοι 3.500 δημόσιοι υπάλληλοι από τους 100.000 που έχει υποσχεθεί η χώρα στο ΔΝΤ, ενώ το ΑΕΠ της συρρικνώθηκε κατά 15% πέρυσι.

Μια συμφωνία με το ΔΝΤ μπορεί να μην έχει κατ’ ανάγκην τα ίδια αποτελέσματα στη χώρα μας, αλλά θα είναι το ίδιο σκληρή. Μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να είναι πιο σκληρή από όσες συνάψαμε -και παραβιάσαμε- μέχρι σήμερα, αλλά θα είναι λιγότερο αυστηρή σε σχέση με το ΔΝΤ.

Επίσης, το πολιτικό σύστημα κατά πάσα πιθανότητα μπορεί να διαχειριστεί ευκολότερα τις κοινωνικές αντιδράσεις μιας συμφωνίας με την Ε. Ε. από ό, τι μιας αντίστοιχης με το ΔΝΤ.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα επιλογής. Και οικονομικά και πολιτικά, η λύση πρέπει να είναι μόνο ευρωπαϊκή.

Το «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τόσο γραφικό όσο και τα περί διεκδίκησης πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία.