Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣΚαθώς κορυφώνεται η μάχη στη Ν.Δ. για την εκλογή νέου προέδρου του κόμματος, πληθαίνουν και οι φωνές στο εσωτερικό της, που μιλάνε για ιδεολογικό στίγμα των υποψηφίων και για σαφείς διαφορές σ' αυτό το επίπεδο μεταξύ των δύο μονομάχων.
Είναι κι αυτό ένα από τα ελληνικά παράξοδα. Να μιλάει κανείς για ιδεολογικές τοποθετήσεις σε μία χώρα, που ο ένας και μοναδικός παράγοντας, που κάνει τους ψηφοφόρους να ψηφίζουν (ή να καταψηφίζουν) και τα κόμματα να έχουν αρχηγούς είναι το πρόσωπο.
Με εξαίρεση, ίσως, -όχι πάντα- την κοινοβουλευτική Αριστερά, τα άλλα κόμματα, που παρήλασαν από το ελληνικό Κοινοβούλιο είχαν, και έχουν, για γνώμονα το ποιος θα κερδίσει την παρτίδα των εθνικών εκλογών.
Σ' αυτή τη μάχη επιλογής, το δεύτερο ισχυρό κριτήριο είναι οι προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Ολα τα άλλα έχουν αποδειχτεί φούμαρα για λαϊκή κατανάλωση όταν ήρθε η ώρα να εφαρμοστούν οι ιδεολογίες και οι εξ αυτών πολιτικές.
Για να θυμηθεί κανείς πώς εφαρμόζεται στην πράξη η ιδεολογική διαφορά μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων δεν έχει παρά να ανατρέξει στην εποχή, που ο δεξιός Κ. Καραμανλής, θείος, έχτισε στην κυριολεξία τον μισό δημόσιο τομέα, εντάσσοντας σ' αυτόν επιχειρήσεις του ιδιωτικού, μέχρι σημείου ο υπουργός Συντονισμού Π. Παπαληγούρας να κατηγορείται για σοσιαλμανία. Μια πολιτική, που ταίριαζε περισσότερο με κείνη του Α. Παπανδρέου παρά με του Κ. Σημίτη και του Κ. Καραμανλή ανεψιού.
Αντιστοίχως, το οικονομικό μοντέλο της λιτότητας, που είναι κορυφαίο ιδεολογικό μέτρο σε βάρος των ασθενέστερων -και βλακώδες γιατί σε βάθος χρόνου πλήττει τους πάντες- εγκαταστάθηκε επί Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίστηκε επί Μητσοτάκη, Ανδρέα ΙΙ, Σημίτη και Καραμανλή, ανεψιού.
Το επίσης ιδεολογικού υπόβαθρου μέτρο των υπηρεσιών προς τον πολίτη, είτε αυτές είναι διοικητικές, είτε ιατροφαρμακευτικές, είτε αστυνομικές, είτε ποιότητας ζωής παραμένει απαράλλαχτο, υπό οποιαδήποτε διακυβέρνηση, με εξαίρεση τις περιόδους υπουργίας Παπαθεμελή και Πολύδωρα στη Δημόσια Τάξη, οπότε τα πράγματα απλώς άγγιξαν τα όρια του γελοίου, και με δεξιά και με σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Από την ημέρα, που εργάζομαι στις εφημερίδες, εδώ και 35 χρόνια, έχω βαρεθεί να βλέπω φορομπηχτικούς προϋπολογισμούς, χωρίς ούτε ένας να είναι αναπτυξιακός.
Αιτία; «Το κράτος έχει έλλειμμα».
Τρίχες.
Το κράτος διοικείται μονίμως από τρωκτικά, υπηρετείται από αντιπαραγωγικά τρωκτικά και εξυπηρετεί ιδιωτικά τρωκτικά, γι' αυτό έχει και ελλείμματα. Με όλους τους πρωθυπουργούς που το διοίκησαν. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Η μόνη, ας πούμε, ιδεολογικά διαφορετική πολιτική ασκήθηκε από το 1981 ώς το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που άνοιξε το σφιγμένο πουγγί στα πιο αδύναμα κομμάτια του λαού, αδιαφορώντας εν γνώσει του για το δημόσιο έλλειμμα, που κόστιζε αυτή η κίνηση.
Είναι αμφίβολο αν στον τομέα της οικονομίας, που παίζεται και η ιδεολογική ταυτότητα των αρχηγών, ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη έχουν διαφορές, όχι απλώς μεταξύ τους, αλλά με τον Κ. Καραμανλή, ανεψιό, και τον Γ. Παπανδρέου, εγγονό.
Σήμερα η ιδεολογία δεν παίζεται στο πόσους εαμοβούλγαρους θα φυλακίσει κανείς ή πόσους πολέμους θα κηρύξει στους γείτονές του και πόσες λαϊκές επαναστάσεις θα ξεσηκώσει.
Παίζεται στα λεφτά, που καλείται να βρει για τα διαλυμένα νοσοκομεία, τη διαλυμένη παιδεία, τη διαλυμένη εργασιακή βεβαιότητα -πλην του δημόσιου υπνωτηρίου- τη διαλυμένη ασφάλιση και σύνταξη, τη διαλυμένη παροχή υπηρεσιών ποιότητας καθημερινής ζωής, τη διαλυμένη επιχειρηματικότητα. Κυρίως, τη διαλυμένη ηθική.
Για όλα αυτά δεν ακούσαμε κάτι διαφορετικό από γενικόλογες εκθέσεις ιδεών από τους δύο υποψήφιους της Ν.Δ. Ισως, γιατί, όπως είπαμε από την αρχή, εδώ ψηφίζονται πρόσωπα και όχι πολιτικές.
Και στον τομέα των προσώπων συνήθως επικρατεί ο πιο αποφασιστικός.
Η μόνη, ας πούμε, ιδεολογικά διαφορετική πολιτική ασκήθηκε από το 1981 ώς το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που άνοιξε το σφιγμένο πουγγί στα πιο αδύναμα κομμάτια του λαού, αδιαφορώντας εν γνώσει του για το δημόσιο έλλειμμα, που κόστιζε αυτή η κίνηση.
Είναι αμφίβολο αν στον τομέα της οικονομίας, που παίζεται και η ιδεολογική ταυτότητα των αρχηγών, ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη έχουν διαφορές, όχι απλώς μεταξύ τους, αλλά με τον Κ. Καραμανλή, ανεψιό, και τον Γ. Παπανδρέου, εγγονό.
Σήμερα η ιδεολογία δεν παίζεται στο πόσους εαμοβούλγαρους θα φυλακίσει κανείς ή πόσους πολέμους θα κηρύξει στους γείτονές του και πόσες λαϊκές επαναστάσεις θα ξεσηκώσει.
Παίζεται στα λεφτά, που καλείται να βρει για τα διαλυμένα νοσοκομεία, τη διαλυμένη παιδεία, τη διαλυμένη εργασιακή βεβαιότητα -πλην του δημόσιου υπνωτηρίου- τη διαλυμένη ασφάλιση και σύνταξη, τη διαλυμένη παροχή υπηρεσιών ποιότητας καθημερινής ζωής, τη διαλυμένη επιχειρηματικότητα. Κυρίως, τη διαλυμένη ηθική.
Για όλα αυτά δεν ακούσαμε κάτι διαφορετικό από γενικόλογες εκθέσεις ιδεών από τους δύο υποψήφιους της Ν.Δ. Ισως, γιατί, όπως είπαμε από την αρχή, εδώ ψηφίζονται πρόσωπα και όχι πολιτικές.
Και στον τομέα των προσώπων συνήθως επικρατεί ο πιο αποφασιστικός.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου