Βοήθημα ή ελεημοσύνη ?

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Για όλα τα πράγματα, για τα πλέον ασήμαντα και ταπεινά, υπάρχουν ωραία και μεγάλα λόγια. Μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια, για παράδειγμα, πλασάρονται με τον τίτλο «διπλή ανάπτυξη». Δεν κατάλαβα γιατί είναι διπλή. Επειδή σχεδιάζεται κάποια «ανάπτυξη» σε δύο σημεία της πόλης; Μα θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατό άλλα σημεία, όπου επίσης σχεδιάζεται κάποια «ανάπτυξη». Ισως γιατί μεταξύ των δύο σημείων της «διπλής ανάπτυξης» παρεμβαίνει και κάποια ανταλλαγή περιουσιακών στοιχείων. Ο λόγος είναι πιο σοβαρός, αλλά όχι αρκετός. Ανταλλαγές περιουσιακών στοιχείων, όπως μας δίδαξε και η Μονή Βατοπεδίου διενεργούνται άπειρες, χωρίς να έχουμε οργανική σύνδεση του ενός σημείου με το άλλο.

Τώρα η κυβέρνηση, υπεφήφανη γιατί τηρεί τις προεκλογικές υποσχέσεις της, μοιράζει ως έκτακτο επίδομα μερικά χρήματα σε ομάδες πολιτών που πραγματικά έχουν ανάγκη. Δεν είναι και τόσο εύκολο να διαπιστώσεις ποια ομάδα έχει μεγαλύτερη ανάγκη από την άλλη. Ας δεχθούμε όμως ότι οι διακρίσεις αυτές είναι δεδομένες και αναμφισβήτητες. Αλλά καμιά αντίρρηση, να δοθεί αυτό το έκτακτο βοήθημα σε αυτούς που έχουν ανάγκη και μακάρι να ήταν μεγαλύτερο.

Μερικοί θυμήθηκαν τη λέξη «αλληλεγγύη» και άλλοι προσέθεσαν και το επίθετο «κοινωνική», αφήνοντας να υπονοηθεί ότι η «κοινωνική αλληλεγγύη» είναι ένας από τους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί αυτή η κοινωνία. Διάβασα στις εφημερίδες και την πολύ ωραία φράση: «πρώτη φορά το κράτος μοιράζει λίγα στους πολλούς, ενώ μέχρι τώρα μοίραζε πολλά στους λίγους». Ολα αυτά και μερικά ακόμη επικυρώθηκαν από τον πρόεδρο του ΣΕΒ, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι η επιχειρηματική τάξη συναισθάνεται τις ευθύνες της σε θέματα «κοινωνικής αλληλεγγύης».

Τώρα γιατί, αγαπητοί μου αναγνώστες, όλα αυτά τα ωραία μου φαίνονται ψεύτικα και υποκριτικά; Να δούμε πρώτα αν τα χρήματα αυτά, περίπου 400 ευρώ το άτομο κατά μέσο όρο, αποτελούν πραγματικά ουσιαστικό βοήθημα. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι τα χρήματα αυτά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα και θα διοχετευθούν αμέσως στην κατανάλωση, όχι στην περιττή, αλλά στην ελλείπουσα. Θα κινηθεί κάπως το μικρεμπόριο, αλλά δεν νομίζω ότι αποτελεί «επένδυση» υπέρ των φτωχών, ως αρχή έστω για τη λύση των προβλημάτων τους. Η άμεση και επείγουσα ανάγκη των «πολλών και των φτωχών» είναι η σταθερή απασχόληση (έστω και μερική) και ο σταθερός μισθός, ώστε με λίγα ή πολλά ο εργαζόμενος να μπορεί να οργανώσει τη ζωή του. Κάθε δαπάνη προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί πραγματικά επένδυση και αλληλεγγύη.
Αλλοι μίλησαν και για αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος. Αναδιανομή του εισοδήματος δεν έχουμε με έκτακτα επιδόματα και έκτακτες εισφορές. Εχουμε μόνο με ένα δίκαιο, έγκυρο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και με διάρθρωση των κρατικών δαπανών που να παρέχουν στους πολίτες ίσες ευκαιρίες στην κατανάλωση κοινωνικών αγαθών υψηλής ποιότητας, όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η δημόσια ασφάλεια κ.ά. Τότε έχουμε πραγματική αναδιανομή του εθνικού πλούτου που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως ισχυρό κίνητρο ανάπτυξης. Μήπως επειδή αυτά ζούμε ως προτεραιότητες όλα τα άλλα μας φαίνονται ψεύτικα και υποκριτικά;

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ