Ο Τούρκοι τιμούν την επέτειο του θανάτου του Κεμάλ στις 10 Νοεμβρίου.
Την ημέρα εκείνη στις 09.05 το πρωί τηρείται ενός λεπτού σιγή σε όλη την
χώρα και γίνονται διάφορες τελετές στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες
και στο Μαυσωλείο του εκλιπόντος.
Η επέτειος αυτή γίνεται αφορμή για διθυραμβικά δημοσιεύματα στον Τύπο.
Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια σχόλια που θέτουν προβληματισμούς για το πρόσωπο του μεγάλου ηγέτη των Τούρκων.
Για παράδειγμα ο Engin Ardic στην τακτική του στήλη στη Σαμπάχ, θέτει κάποια σημαντικά ερωτηματικά. Αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν ο Κεμάλ πετύχαινε τους στόχους που είχε θέσει μετά την επιστροφή από το μέτωπο της Συρίας τον Νοέμβρη του 1918 μέχρι τον Μάιο του 1919 που πήγε στην Σαμψούντα. Ειδικότερα γράφει:
«Ελάχιστοι γνωρίζουν τι έκανε (ο Κεμάλ) μέσα σε αυτό το εξάμηνο που βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη.
-Εξέδωσε εφημερίδα, η οποία δεν πήγε καλά
-Προσπάθησε να δημιουργήσει ομάδα πίεσης στη Βουλή, αλλά δεν τα κατάφερε
-Προσπάθησε να γίνει υπουργός άμυνας, αλλά δεν τα κατάφερε
-Σκέφθηκε να κάνει πραξικόπημα, όταν όμως, κατάλαβε ότι δεν θα πετύχει εγκατέλειψε την ιδέα.
Ακόμα κι οι ένθερμοι υποστηρικτές του διατυμπανίζουν ότι κατά την παραμονή του στην Πόλη διερεύνησε όλες τις διεξόδους πριν περάσει στην Μικρά Ασία.
Εάν πετύχαιναν αυτές οι προσπάθειες ή μια από αυτές;
Δεν θα υπήρχε εθνικός αγώνας αλλά πολιτικός….
Μπορεί να γινόταν υπουργός της κυβέρνησης του Izzet Pasa, μετά την έντρομη διαφυγή των ηγετών του Κόμματος Ένωσης και Πρόοδος που θα λογοδοτούσαν για τη σφαγή των Αρμενίων.
Τι θα μπορούσε να κάνει; Τι θα άλλαζε και μέχρι ποιο βαθμό;
Θα ξεκινούσε μια εξέγερση στην Πόλη; Θα τολμούσε να ιδρύσει νέο κράτος κάτω από τη μύτη του σουλτάνου; Θα μπορούσε να διατηρήσει υπουργικό θώκο μετά την διάλυση τη Βουλής στις 16.3.1920, όταν οι ξένες δυνάμεις κατέλαβαν την Πόλη;
Φυσικά όχι.Η επέτειος αυτή γίνεται αφορμή για διθυραμβικά δημοσιεύματα στον Τύπο.
Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια σχόλια που θέτουν προβληματισμούς για το πρόσωπο του μεγάλου ηγέτη των Τούρκων.
Για παράδειγμα ο Engin Ardic στην τακτική του στήλη στη Σαμπάχ, θέτει κάποια σημαντικά ερωτηματικά. Αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν ο Κεμάλ πετύχαινε τους στόχους που είχε θέσει μετά την επιστροφή από το μέτωπο της Συρίας τον Νοέμβρη του 1918 μέχρι τον Μάιο του 1919 που πήγε στην Σαμψούντα. Ειδικότερα γράφει:
«Ελάχιστοι γνωρίζουν τι έκανε (ο Κεμάλ) μέσα σε αυτό το εξάμηνο που βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη.
-Εξέδωσε εφημερίδα, η οποία δεν πήγε καλά
-Προσπάθησε να δημιουργήσει ομάδα πίεσης στη Βουλή, αλλά δεν τα κατάφερε
-Προσπάθησε να γίνει υπουργός άμυνας, αλλά δεν τα κατάφερε
-Σκέφθηκε να κάνει πραξικόπημα, όταν όμως, κατάλαβε ότι δεν θα πετύχει εγκατέλειψε την ιδέα.
Ακόμα κι οι ένθερμοι υποστηρικτές του διατυμπανίζουν ότι κατά την παραμονή του στην Πόλη διερεύνησε όλες τις διεξόδους πριν περάσει στην Μικρά Ασία.
Εάν πετύχαιναν αυτές οι προσπάθειες ή μια από αυτές;
Δεν θα υπήρχε εθνικός αγώνας αλλά πολιτικός….
Μπορεί να γινόταν υπουργός της κυβέρνησης του Izzet Pasa, μετά την έντρομη διαφυγή των ηγετών του Κόμματος Ένωσης και Πρόοδος που θα λογοδοτούσαν για τη σφαγή των Αρμενίων.
Τι θα μπορούσε να κάνει; Τι θα άλλαζε και μέχρι ποιο βαθμό;
Θα ξεκινούσε μια εξέγερση στην Πόλη; Θα τολμούσε να ιδρύσει νέο κράτος κάτω από τη μύτη του σουλτάνου; Θα μπορούσε να διατηρήσει υπουργικό θώκο μετά την διάλυση τη Βουλής στις 16.3.1920, όταν οι ξένες δυνάμεις κατέλαβαν την Πόλη;
Ένας άλλος παράγοντας είναι η Σαμπιχά σουλτάνα. Ζήτησε να παντρευτεί την Σαμπιχά σουλτάνα, αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε από τα ανάκτορα λόγου του ποτού και του άστατου προσωπικού βίου.
Την πρόταση την έκανε επειδή αγαπούσε τη Σαμπιχά; Όχι. Απλά ήθελε να μπει γαμπρός στα ανάκτορα, όπως ο Ενβέρ Πασάς.
Εάν όμως, ο σουλτάνος τον δεχόταν ως γαμπρό του; Ασφαλώς θα γινόταν πρωθυπουργός. Δεν θα είχαν διαλυθεί τα υπολείμματα της αυτοκρατορίας, η Σμύρνη και η Θράκη θα είχαν δοθεί στους Έλληνες. Θα συνεχιζόταν η συνταγματική μοναρχία και η στρατιωτική δικτατορία.
Οι μεταρρυθμίσεις στην ένδυση, στα επώνυμα κ.α θα γίνονταν αφού μπορούσαν να εφαρμοστούν και στη συνταγματική μοναρχία.
Έτσι θα ήταν. Τώρα καθίστε και σκεφθείτε. Αφού δεν βαριέστε να ασχολείστε με τα ίδια θέματα καλύτερα να συζητάτε αυτά τα ερωτήματα παρά να εκδίδετε φετβάδες (αυτοκρατορικά διατάγματα) του τύπου “η αγάπη για τον Ατατούρκ είναι λατρεία”».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου