Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Η Ισπανία έχει την μεγαλύτερη παραγωγή μελιού στην Ευρώπη με 2,40
εκατ. κυψέλες. Η δεύτερη ευρωπαϊκή «υπερδύναμη» είναι η Ελλάδα με 1,38
εκατ. κυψέλες. Η Ισπανία διαθέτει το 29% του συνόλου των
15.500 επαγγελματιών μελισσοκόμων (πάνω από 150 κυψέλες) της ΕΕ και η
Ελλάδα το 26%...
Τα στοιχεία εκ πρώτης όψεως μοιάζουν εντυπωσιακά και κατά μια έννοια είναι, αλλά κανένας φυσικός πόρος της Ελλάδας από μόνος του δεν μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Η Ελλάδα παράγει περί τους 15.000 τόνους μέλι ετησίως, τούτο ισούται με 15.000.000 κιλά. Αν τιμολογήσουμε το κιλό περί τα 10 ευρώ το κιλό μας κάνουν περί τα 150.000.000 ευρώ...
Το ποσό αυτό ενδέχεται να ισούται με το ποσό που ξοδεύουν οι Έλληνες για κινητά τηλέφωνα κάθε λίγους μήνες, αλλά παρά ταύτα αποτελεί μια συνεισφορά στο εθνικό εισόδημα...
Δημιουργεί μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, εισοδήματα και φόρους... αυτό είναι η οικονομία, πολλές διαφορετικές συμπληρωματικές και μη δραστηριότητες.
Το γεγονός πως η Ελλάδα είναι δεύτερη, μετά την Ισπανία στην παραγωγή μελιού, καίτοι σαν χώρα είναι μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό σε σχέση με άλλες μεσογειακές χώρες της ΕΕ, για κάποιον που καταλαβαίνει στοιχειωδώς οικονομίες κλίμακος σημαίνει πως έχει καλύψει ένα σημαντικό μέρος των δυνατοτήτων της...
Αν υπήρχαν σημαντικά περιθώρια να βγάλουν και άλλοι Έλληνες το «ψωμί» τους από το μέλι, οι κανόνες της αγοράς και οι αδήριτες ανάγκες της ζωής θα είχαν καλύψει το κενό.
Φαίνεται όμως πως οι αριστεροί βουλευτές και μη δεν κατανοούν ούτε τους κανόνες της αγοράς, ούτε τις ανάγκες της ζωής. Αλλιώς δεν θα μπορούσε ο βουλευτής της αριστεράς κ. Τάσος Κουράκης να προτείνει στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής που προσπαθούν να υπερασπίσουν τις θέσεις εργασίας τους να αλλάξουν επάγγελμα και να γίνουν μελισσοκόμοι...
Η αριστερά εδώ και πολλά χρόνια με τις θέσεις της αποστρέφεται κάθε λογική οικονομική προσέγγιση της κατάστασης και ως εκ τούτου και κάθε παραγωγική τάξη. Η πρόταση του βουλευτή της αριστεράς, αν δεν αποτελεί ειρωνεία προς τους μεταλλωρύχους, αποτελεί άλλη πομφόλυγα ενός ανερμάτιστου πολιτικού λόγου, κοινός παρανομαστής του οποίου θα μπορούσε να είναι η ρήση καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος.
Αν στους 5-6.000 Έλληνες επαγγελματίες μελισσοκόμους προσθέσουμε και άλλους τόσους, επειδή δεν θέλουμε ορυχεία, το πλέον πιθανό είναι να αυξήσουμε την παραγωγή, να ρίξουμε τις τιμές και να χάσουν τη δουλειά τους και οι άνθρωποι που μέχρι σήμερα βιοπορίζονταν με αυτή τη δραστηριότητα...
Ανάλογα το ίδιο μπορεί να συμβεί με τους τοματοπαραγωγούς, τους συλλέκτες ρίγανης και χαμομηλιού που ενδεχομένως έχει στο γενικότερο σχέδιο ήπια ανάπτυξη ανέπαφη με την λογική και τη οικονομία αριστερά...
Τα κοιτάσματα χρυσού που έχουν εντοπιστεί στην Χαλκιδική και τη Θράκη μπορούν μέχρι το 2016, σύμφωνα με παλιότερο δημοσίευμα του Bloomberg, να κάνουν την Ελλάδα μεγαλύτερη παραγωγό χρυσού στην Ευρώπη.
Το μεταλλείο της Χαλκιδικής που αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου μεταξύ των εργαζομένων και των λοιπών κατοίκων της περιοχής που υποστηρίζει ο κ. Κουράκης προβλέπεται να απασχολήσει περί τους 1.100-1.500 άμεσα εργαζόμενους και να συντηρήσει άλλες 5.000 θέσεις εργασίας σε προμηθευτές.
Η συνολική αξία του κοιτάσματος χρυσού στη Χαλκιδική υπολογίζεται στα 5,9 δισ. δολάρια και τούτο σημαίνει πως η εταιρεία που το εκμεταλλεύεται μπορεί να εξορύξει και να πουλάει χρυσό αξίας 190 εκατ. το χρόνο.
Η κοινή γνώμη όταν ακούει για χρυσό έχει την εντύπωση πως μιλάμε για μερικά τρισ. ευρώ που αν αξιοποιούνταν σωστά θα έλυναν το δικό μας πρόβλημα και αυτό των παιδιών των παιδιών μας. Αν βάλει κάποιος κάτω τις ουγκιές χρυσού που έχει ένα κοίτασμα, το κόστος εξόρυξης και τους φόρους, πρέπει να αφήνει και ένα κέρδος γι’ αυτόν που αναλαμβάνει το ρίσκο να κάνει την επένδυση.
Ποιο είναι το ρίσκο; Π.χ. ο χρυσός το 2000 είχε 300 δολάρια η ουγκιά τώρα έχει 1.700 δολάρια η ουγκιά, αν ένα ορυχείο έχει κόστος εξόρυξης 800 δολάρια η ουγκιά, το 2000 θα ήταν ζημιογόνο, τώρα κερδοφόρο και το 2020 κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως θα είναι πάλι ζημιογόνο ή θα βγάζει δεκαπλάσια... (Δεν έχω υπόψη το κόστος παραγωγής του συγκεκριμένου ορυχείου...).
Τα στοιχεία εκ πρώτης όψεως μοιάζουν εντυπωσιακά και κατά μια έννοια είναι, αλλά κανένας φυσικός πόρος της Ελλάδας από μόνος του δεν μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Η Ελλάδα παράγει περί τους 15.000 τόνους μέλι ετησίως, τούτο ισούται με 15.000.000 κιλά. Αν τιμολογήσουμε το κιλό περί τα 10 ευρώ το κιλό μας κάνουν περί τα 150.000.000 ευρώ...
Το ποσό αυτό ενδέχεται να ισούται με το ποσό που ξοδεύουν οι Έλληνες για κινητά τηλέφωνα κάθε λίγους μήνες, αλλά παρά ταύτα αποτελεί μια συνεισφορά στο εθνικό εισόδημα...
Δημιουργεί μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, εισοδήματα και φόρους... αυτό είναι η οικονομία, πολλές διαφορετικές συμπληρωματικές και μη δραστηριότητες.
Το γεγονός πως η Ελλάδα είναι δεύτερη, μετά την Ισπανία στην παραγωγή μελιού, καίτοι σαν χώρα είναι μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό σε σχέση με άλλες μεσογειακές χώρες της ΕΕ, για κάποιον που καταλαβαίνει στοιχειωδώς οικονομίες κλίμακος σημαίνει πως έχει καλύψει ένα σημαντικό μέρος των δυνατοτήτων της...
Αν υπήρχαν σημαντικά περιθώρια να βγάλουν και άλλοι Έλληνες το «ψωμί» τους από το μέλι, οι κανόνες της αγοράς και οι αδήριτες ανάγκες της ζωής θα είχαν καλύψει το κενό.
Φαίνεται όμως πως οι αριστεροί βουλευτές και μη δεν κατανοούν ούτε τους κανόνες της αγοράς, ούτε τις ανάγκες της ζωής. Αλλιώς δεν θα μπορούσε ο βουλευτής της αριστεράς κ. Τάσος Κουράκης να προτείνει στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής που προσπαθούν να υπερασπίσουν τις θέσεις εργασίας τους να αλλάξουν επάγγελμα και να γίνουν μελισσοκόμοι...
Η αριστερά εδώ και πολλά χρόνια με τις θέσεις της αποστρέφεται κάθε λογική οικονομική προσέγγιση της κατάστασης και ως εκ τούτου και κάθε παραγωγική τάξη. Η πρόταση του βουλευτή της αριστεράς, αν δεν αποτελεί ειρωνεία προς τους μεταλλωρύχους, αποτελεί άλλη πομφόλυγα ενός ανερμάτιστου πολιτικού λόγου, κοινός παρανομαστής του οποίου θα μπορούσε να είναι η ρήση καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος.
Αν στους 5-6.000 Έλληνες επαγγελματίες μελισσοκόμους προσθέσουμε και άλλους τόσους, επειδή δεν θέλουμε ορυχεία, το πλέον πιθανό είναι να αυξήσουμε την παραγωγή, να ρίξουμε τις τιμές και να χάσουν τη δουλειά τους και οι άνθρωποι που μέχρι σήμερα βιοπορίζονταν με αυτή τη δραστηριότητα...
Ανάλογα το ίδιο μπορεί να συμβεί με τους τοματοπαραγωγούς, τους συλλέκτες ρίγανης και χαμομηλιού που ενδεχομένως έχει στο γενικότερο σχέδιο ήπια ανάπτυξη ανέπαφη με την λογική και τη οικονομία αριστερά...
Τα κοιτάσματα χρυσού που έχουν εντοπιστεί στην Χαλκιδική και τη Θράκη μπορούν μέχρι το 2016, σύμφωνα με παλιότερο δημοσίευμα του Bloomberg, να κάνουν την Ελλάδα μεγαλύτερη παραγωγό χρυσού στην Ευρώπη.
Το μεταλλείο της Χαλκιδικής που αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου μεταξύ των εργαζομένων και των λοιπών κατοίκων της περιοχής που υποστηρίζει ο κ. Κουράκης προβλέπεται να απασχολήσει περί τους 1.100-1.500 άμεσα εργαζόμενους και να συντηρήσει άλλες 5.000 θέσεις εργασίας σε προμηθευτές.
Η συνολική αξία του κοιτάσματος χρυσού στη Χαλκιδική υπολογίζεται στα 5,9 δισ. δολάρια και τούτο σημαίνει πως η εταιρεία που το εκμεταλλεύεται μπορεί να εξορύξει και να πουλάει χρυσό αξίας 190 εκατ. το χρόνο.
Η κοινή γνώμη όταν ακούει για χρυσό έχει την εντύπωση πως μιλάμε για μερικά τρισ. ευρώ που αν αξιοποιούνταν σωστά θα έλυναν το δικό μας πρόβλημα και αυτό των παιδιών των παιδιών μας. Αν βάλει κάποιος κάτω τις ουγκιές χρυσού που έχει ένα κοίτασμα, το κόστος εξόρυξης και τους φόρους, πρέπει να αφήνει και ένα κέρδος γι’ αυτόν που αναλαμβάνει το ρίσκο να κάνει την επένδυση.
Ποιο είναι το ρίσκο; Π.χ. ο χρυσός το 2000 είχε 300 δολάρια η ουγκιά τώρα έχει 1.700 δολάρια η ουγκιά, αν ένα ορυχείο έχει κόστος εξόρυξης 800 δολάρια η ουγκιά, το 2000 θα ήταν ζημιογόνο, τώρα κερδοφόρο και το 2020 κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως θα είναι πάλι ζημιογόνο ή θα βγάζει δεκαπλάσια... (Δεν έχω υπόψη το κόστος παραγωγής του συγκεκριμένου ορυχείου...).
Ένα ορυχείο λοιπόν παράγει όσο περίπου εισόδημα παράγει η ελληνική
μελισσοκομία.
Αν καταφέρουμε και ανακαλύψουμε άλλα δέκα παρόμοια ορυχεία
και τα δώσουμε για εκμετάλλευση θα μπορούσαν να απασχοληθούν περί τις
50.000 άνθρωποι και να αθροίζουν έσοδα περί τα 2 δισ. το χρόνο. Δεν θα
μας έλυναν το πρόβλημα αλλά θα αποτελούσαν μια ανάσα...
Φυσικά κανείς δεν φέρει αντίρρηση πως όλα αυτά και όπως οι περισσότερες δραστηριότητες, θα πρέπει να γίνουν με την τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών όρων... Αλλά και να γνωρίζει πως ομελέτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν σπάσουν αυγά.
Το γράφω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει η άποψη πως οποιαδήποτε παραγωγική επένδυση είναι επιβλαβής για το περιβάλλον ακόμη και γιατί οι απασχολούμενοι σε αυτή επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακος επειδή ανασαίνουν...
Για να γίνει κάποιος μελισσοκόμος χρειάζεται ένα κεφάλαιο και τεχνογνωσία σε σχέση με τις μέλισσες και το μέλι. Χρειάζεται να μεταφέρει τις μέλισσες σε περιοχές με κατάλληλη ανθοφορία... Φυσικά δεν χρειάζεται να κατέχει ιδιόκτητα αγροκτήματα.
Η χλωρίδα και η γύρη μπορεί να αποτελούν εθνική περιουσία αλλά κανείς δεν σκέφτεται να ζητήσει για την εφορία τη μισή αξία από κάθε βάζο μέλι. Αν το έπραττε αυτό το κράτος κανένας δεν θα γινόταν μελισσοκόμος γιατί δεν θα συνέφερε ή αν συνέφερε, κανένας δεν θα έτρωγε μέλι λόγω κόστους όπως ακριβώς συμβαίνει με το πετρέλαιο θέρμανσης...
Ένα ορυχείο χρειάζεται περισσότερα κεφάλαια και ως εκ τούτου μόνο μεγάλες ανώνυμες εταιρείες μπορούν να αναλάβουν να επενδύσουν σε αυτό. Η διεθνής πρακτική είναι οι ιδιωτικές εταιρείες να αναλαμβάνουν την εξερεύνηση και την εκμετάλλευση ορυχείων χρυσού. Αν ανακαλύψουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα κερδίζουν από αυτά και προσφέρουν έσοδα στο κράτος και την τοπική οικονομία. Αν δεν ανακαλύψουν χρεώνονται το κόστος της εξερεύνησης και αλλού να ψάξουν...
Κάποιες χώρες όπως η Βενεζουέλα υποχρεώνουν τις εταιρείες χρυσού πριν πωλήσουν το απόθεμα να ρωτήσουν πρώτα αν ενδιαφέρεται να το αγοράσει η Κεντρική Τράπεζα σε τιμές αγοράς...
Γιατί να εκμεταλλεύονται ιδιώτες και μάλιστα ξένοι τα ορυχεία χρυσού και όχι το κράτος; Ρωτάνε κάποιοι.
Φυσικά κανείς δεν φέρει αντίρρηση πως όλα αυτά και όπως οι περισσότερες δραστηριότητες, θα πρέπει να γίνουν με την τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών όρων... Αλλά και να γνωρίζει πως ομελέτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν σπάσουν αυγά.
Το γράφω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει η άποψη πως οποιαδήποτε παραγωγική επένδυση είναι επιβλαβής για το περιβάλλον ακόμη και γιατί οι απασχολούμενοι σε αυτή επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακος επειδή ανασαίνουν...
Για να γίνει κάποιος μελισσοκόμος χρειάζεται ένα κεφάλαιο και τεχνογνωσία σε σχέση με τις μέλισσες και το μέλι. Χρειάζεται να μεταφέρει τις μέλισσες σε περιοχές με κατάλληλη ανθοφορία... Φυσικά δεν χρειάζεται να κατέχει ιδιόκτητα αγροκτήματα.
Η χλωρίδα και η γύρη μπορεί να αποτελούν εθνική περιουσία αλλά κανείς δεν σκέφτεται να ζητήσει για την εφορία τη μισή αξία από κάθε βάζο μέλι. Αν το έπραττε αυτό το κράτος κανένας δεν θα γινόταν μελισσοκόμος γιατί δεν θα συνέφερε ή αν συνέφερε, κανένας δεν θα έτρωγε μέλι λόγω κόστους όπως ακριβώς συμβαίνει με το πετρέλαιο θέρμανσης...
Ένα ορυχείο χρειάζεται περισσότερα κεφάλαια και ως εκ τούτου μόνο μεγάλες ανώνυμες εταιρείες μπορούν να αναλάβουν να επενδύσουν σε αυτό. Η διεθνής πρακτική είναι οι ιδιωτικές εταιρείες να αναλαμβάνουν την εξερεύνηση και την εκμετάλλευση ορυχείων χρυσού. Αν ανακαλύψουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα κερδίζουν από αυτά και προσφέρουν έσοδα στο κράτος και την τοπική οικονομία. Αν δεν ανακαλύψουν χρεώνονται το κόστος της εξερεύνησης και αλλού να ψάξουν...
Κάποιες χώρες όπως η Βενεζουέλα υποχρεώνουν τις εταιρείες χρυσού πριν πωλήσουν το απόθεμα να ρωτήσουν πρώτα αν ενδιαφέρεται να το αγοράσει η Κεντρική Τράπεζα σε τιμές αγοράς...
Γιατί να εκμεταλλεύονται ιδιώτες και μάλιστα ξένοι τα ορυχεία χρυσού και όχι το κράτος; Ρωτάνε κάποιοι.
Η απάντηση είναι απλή.
Αν το
συγκεκριμένο κοίτασμα που έχει χρυσό αξίας 6 δισ. ευρώ. Το
εκμεταλλευόταν μια κρατική εταιρεία, θα χρειαζόταν να λάβει από τον
προϋπολογισμό μερικές δεκάδες δισ. και μετά 100 χρόνια από την εξάντληση
του κοιτάσματος, όπως συμβαίνει με την εταιρεία αποξήρανσης της
Κωπαΐδας οι φορολογούμενοι θα συνεχίζουν να πλήρωναν τα «κερατιάτικα»...
Γιατί λοιπόν συνήθως όπως έχει αποδειχτεί στη σοβιετία αλλά και τη Δύση το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας και ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Αυτό στα νοσοκομεία και τα σχολεία μπορεί να αιτιολογείται, όχι όμως στις παραγωγικές επιχειρήσεις... Στα νοσοκομεία, τα σχολεία και την ασφάλεια το ζήτημα είναι πως με το λιγότερο κόστος για το φορολογούμενο θα έχουμε τις καλύτερες υπηρεσίες, και όχι βέβαια την κατάργησή τους...
Γιατί λοιπόν συνήθως όπως έχει αποδειχτεί στη σοβιετία αλλά και τη Δύση το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας και ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Αυτό στα νοσοκομεία και τα σχολεία μπορεί να αιτιολογείται, όχι όμως στις παραγωγικές επιχειρήσεις... Στα νοσοκομεία, τα σχολεία και την ασφάλεια το ζήτημα είναι πως με το λιγότερο κόστος για το φορολογούμενο θα έχουμε τις καλύτερες υπηρεσίες, και όχι βέβαια την κατάργησή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου