Τρόικα, σε ευχαριστούμε

Tου Aθανασιου Eλλις

Δεν ξέρω αν το Μνημόνιο θα πετύχει την πολυπόθητη εξυγίανση της οικονομίας, καθώς η επιδεινούμενη ύφεση, οι καθυστερήσεις της ελληνικής πλευράς, αλλά και η δυσπιστία κάποιων Ευρωπαίων εταίρων απειλούν την επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί, αλλά το βέβαιο είναι ότι ήδη πέτυχε κάτι εξίσου σημαντικό, την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας. 

Εάν, μάλιστα, δεχθούμε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό, τότε αναμφισβήτητα πρόκειται για μείζονα εξέλιξη, η οποία θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά σε μια ευρύτερη εξυγίανση, απελευθερώνοντας παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις, εντός και εκτός των υφιστάμενων κομμάτων.

Η ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής, που διεξήχθη με τη χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, οδήγησε σε έναν επαναπροσδιορισμό πολιτικών συσχετισμών, γκρεμίζοντας την παραδοσιακή και εν πολλοίς διαστρεβλωτική διαίρεση Αριστεράς – Δεξιάς, που στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών λειτούργησε ως κατάλοιπο του Εμφυλίου και είχε συχνά ως αφετηρία οικογενειακές διαδρομές.

Εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως μετά την αναρρίχηση του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το ’96, άρχισε να καθίσταται σαφές ότι οι υφιστάμενες διαχωριστικές γραμμές ήταν πλασματικές. Την τελευταία 15ετία στο ελληνικό πολιτικό φάσμα επικρατεί ιδεολογική σύγχυση, καθώς στο εσωτερικό των κομμάτων, και κυρίως των δύο μεγάλων, συνυπάρχουν αντικρουόμενες δυνάμεις.

Είναι λυπηρό το ότι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης η ελληνική κοινωνία, εθισμένη σε εξυπηρετήσεις ημετέρων και πελατειακές σχέσεις, απεδείχθη ανίκανη να επιβάλει τον τόσο αναγκαίο εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, για τις δυσλειτουργίες του οποίου συχνά ακούγονται, από όλες τις πλευρές, παράπονα και καταγγελίες.

Μεμονωμένες κινήσεις (ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ, ΔΗΚΚΙ, ΚΕΠ) που έγιναν, είχαν βραχεία απήχηση και στην πορεία κατέρρευσαν, δικαιώνοντας τη θεωρία Αβέρωφ για την «έξοδο από το μαντρί». Επρόκειτο για προσωποκεντρικές απόπειρες που χαρακτηρίζονταν από μεγαλόστομες εξαγγελίες, αλλά κατέληγαν σε θολές πορείες και, τελικά, επιστροφή στις παραδοσιακές φωλιές.

 Τώρα, το πολιτικό σύστημα καταρρέει προσφέροντας για πρώτη φορά το υπόβαθρο για ριζική αναδιάταξη των υφιστάμενων δυνάμεων, αλλά και την προσέλκυση νέων προσώπων στην πολιτική. Η νέα Ελλάδα, που πραγματικά επιθυμεί να είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, θα οικοδομηθεί εκ νέου, στις αρχές της αξιοκρατίας, της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της αποτελεσματικότητας και της ισονομίας.

Επί χρόνια, οι Ελληνες πολιτικοί δημιουργούσαν ανέφικτες προσδοκίες. Ομως, η σκληρή πραγματικότητα σταμάτησε αυτή την πρακτική, έστω και με βάναυσο τρόπο. Την Κυριακή, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, οι μετριοπαθείς και ταυτόχρονα ριζοσπαστικές φωνές, επικράτησαν. Κάποιοι αρχηγοί αλλά και βουλευτές ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων. Μπροστά στην καταστροφή της χώρας, το ΠΑΣΟΚ συγκρούστηκε, επιτέλους, με τα σπλάχνα του, και ο Αντώνης Σαμαράς τόλμησε τη μεγάλη στροφή, που μπορεί να αποξένωσε αρκετούς συνεργάτες και οπαδούς του, αλλά επανέφερε το αστικό κόμμα της χώρας που ίδρυσε ο οραματιστής Κωνσταντίνος Καραμανλής στη φυσική φιλοευρωπαϊκή θέση του.

Το λυπηρό είναι πως χρειάστηκε να έρθει η τρόικα στην Ελλάδα, να διαπιστώσει την εκτεταμένη διαπλοκή, να καταγγείλει την ανικανότητα και αναξιοπιστία των πολιτικών μας και να πιέσει τα οργανωμένα επιχειρηματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα, για να χτυπηθούν για πρώτη φορά η ανομία και η διαφθορά και να καταρρεύσει ένα πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή.