ΙΣΡΑΗΛ: Ευκαιρία επίθεσης στο Ιραν με διαχειρίσιμο κόστος?

ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΝΑΛΥΣΗ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Θα αποτολμήσει το Ισραήλ μια επίθεση κατά του Ιράν; Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο: ότι συντρέχουν στην περιφερειακή και παγκόσμια συγκυρία όλες οι προϋποθέσεις, ώστε να δημιουργηθεί η πεποίθηση στην κυβέρνηση Νετανιάχου ότι βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία επίθεσης με διαχειρίσιμο κόστος:

Πρώτον, το 2012 είναι εκλογική χρονιά για τις ΗΠΑ και παρά την αρνητική διάθεση του Μπ. Ομπάμα για εμπλοκή της χώρας σε νέα μέτωπα συγκρούσεων, είναι πολιτικά αδύνατη η ανάληψη του κόστους δημόσιας αποτροπής μιας ισραηλινής επίθεσης, με δεδομένο το ρόλο του φιλοϊσραηλινού λόμπι.

Δεύτερον, η κρίση στην Ευρωζώνη έχει παραλύσει κάθε δυνατότητα παρέμβασης της Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι η Γηραιά Ήπειρος θα κληθεί να πληρώσει ακριβά ο κόστος μιας πετρελαϊκής κρίσης που θα προκύψει από την πολιτική κλιμάκωση της έντασης και πολύ περισσότερο από ενδεχόμενη επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν.

Τρίτον, η σκληρή στάση της Τεχεράνης στις διαπραγματεύσεις με τη διεθνή κοινότητα και οι κυρώσεις που ήδη έχουν υιοθετηθεί από την Ε.Ε. μπορούν επικοινωνιακά να βοηθήσουν την προσπάθεια νομιμοποίησης μιας μονομερούς ισραηλινής επίθεσης. Η σκληρή περιχαράκωση της ιρανικής ηγεσίας προφανώς αποβλέπει στη δημιουργία μιας δυναμικής εθνικής συσπείρωσης απέναντι στη Δύση συνολικά για την αποτροπή εσωτερικής πολιτικής αμφισβήτησης.

Τέταρτον, ο αναβρασμός στον Αραβικό Κόσμο, με επίκεντρο σήμερα τη Συρία, ελαχιστοποιούν στην αντίληψη του Ισραήλ την πιθανότητα παράπλευρων περιπλοκών.

Πέμπτον, η αιματηρή καταστολή του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία προεξοφλείται ότι δυσχεραίνει τη δυνατότητα της Τεχεράνης να πλήξει το Ισραήλ μέσω της Χεζμπολάχ από το Λίβανο. Ακόμη περισσότερο νομιμοποιείται η προσδοκία ότι εμπλοκή του πολιορκημένου από τη λαϊκή εξέγερση καθεστώτος Ασαντ στη Δαμασκό σε αντίποινα της Τεχεράνης κατά του Ισραήλ θα επιταχύνει επέμβαση της Δύσης και καθεστωτική ανατροπή.

Την Άνοιξη του 1981 το Ισραήλ κατέστρεψε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράκ και πριν από λίγα χρόνια έπραξε το ίδιο και στη Συρία. Σήμερα η πρόκληση σε σχέση με το Ιράν δεν αφορά μόνον τη δυνατότητα της Τεχεράνης να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά έχει και μια πολιτική κατά κύριο λόγο διάσταση:

Αν το Ιράν χάσει τη Συρία ως προνομιακό σύμμαχο και ταυτόχρονα ακυρωθεί το πυρηνικό του πρόγραμμα και τσαλακωθεί το ηγεμονικό του κύρος υστερα από μια ισραηλινή επίθεση, τότε είναι πολύ πιθανόν να παύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα να αποτελεί παράγοντα διαμόρφωσης των συσχετισμών στη Μέση Ανατολή, μια εξέλιξη αυτονόητα ανατρεπτική των εξελίξεων υπέρ των συμφερόντων του Ισραήλ.

Ετσι με την Αίγυπτο σε άγνωστης διάρκειας εσωστρέφεια, με τη Συρία στα ερείπια μιας αιματηρής σύγκρουσης και το Ιράν εκτός Μέσης Ανατολής, δεν θα υπάρχει καμιά περιφερειακή δύναμη ή συσπείρωση χωρών που θα μπορεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του Ισραήλ.

Τα παραπάνω είναι υποθέσεις εργασίας, ένα στοίχημα υψηλού κινδύνου, καθώς είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης, η Τεχεράνη θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα αξιοποίησης της Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο και της Χαμάς στη Γάζα για να πλήξει το Ισραήλ, και να προκαλέσει όχι μόνον περιφερειακή κλιμάκωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή, αλλά και να ριζοσπαστικοποιήσει στο έπακρο τον κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό στον Αραβικό Κόσμο.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ