RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: Να ξεστραβωθούμε επί τέλους

Οι Έλληνες δεν πρότειναν εναλλακτική λύση απέναντι στο Μνημόνιο υποστηρίζει ο Daniel Cohn-Bendit (εδώ) (σ.σ. με φυσικό επακόλουθο να δεχθούν το μνημόνιο).

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός. Το αντίθετο θα ήταν περίεργο.

Ποιος θα μπορούσε να κάνει προτάσεις;

Οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ;
Θα έρχονταν σε αντίθεση με την παμπόνηρη παπατζίδικη νοοτροπία του «παππού», τον καταστροφικό λαϊκισμό του «πατέρα» και τον ψευδεπίγραφο σοσιαλισμό του «καθηγητή». Άλλωστε δεν αποκλείεται να πιστεύουν ακόμη ότι «λεφτά υπάρχουν!»

Οι εκπρόσωποι της Ν.Δ;
Αυτοί ακόμη δεν κατάλαβαν, πώς ο Παπανδρέου κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να καταστρέψει την οικονομία (τρόπος του λέγειν) που η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. την είχε καταστήσει «ισχυρή» και «θωρακισμένη».
Θα έπρεπε λοιπόν πρώτα να αποκαθηλώσουν αρχικά τον «ανεψιό» και στη συνέχεια τον «θείο» για τις πρώιμες επιλογές του, που είχαν σαν αποτέλεσμα το φρικτό αθηναϊκό υδροκέφαλο τέρας, την εγκατάλειψη της υπαίθρου, και την ταύτιση των συμφερόντων της Ελλάδας με τα συμφέροντα κάμποσων «βιομηχάνων» του κώλου και του ΤΕΕ. Είναι τυχαίο ότι ο τομέας των δημοσίων έργων είναι κατ’ εξοχήν χώρος λαθροχειριών τα τελευταία 60 χρόνια;
Όσο για τον «επίτιμο σώγαμπρο», η σημερινή σύνθεση της Ν.Δ. δεν θα είχε κανένα πρόβλημα όχι μόνον να τον αποκαθηλώσει αλλά και να τον σταυρώσει, μόνο που κατά τα φαινόμενα είναι αυτός που φταίει (συγκριτικά πάντα) λιγότερο από όλους, ζώντες τε και τεθνεώτες.

Να προτείνει ο ΛΑΟΣ;
Μα το σχέδιο διάσωσης μιας χώρας είναι σοβαρή δουλειά. Καμιά σχέση με τις εξυπνακίστικες ατάκες που πετάει κατά καιρούς ο ιδρυτής του.

Να προτείνουν οι αριστεροί;
Μα πότε πρότειναν ρεαλιστικά μέτρα; Προτιμούν το ασφαλές καταφύγιο της μη συμμετοχής.

Να προτείνει ο Παπαδήμος;
Μα ο άνθρωπος δεν πρότεινε και κάψαμε τη μισή Αθήνα! Που να είχε προτείνει κιόλας.

Και πέραν αυτών:

Ποιος θα μπορούσε να προτείνει μέτρα που θα έρχονται σε αντίθεση με τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε για πάνω από μισό αιώνα και που έχει σαν ιδεολογικό κέντρο βάρους το «συμφεροντάκι» μας και την εξυπηρέτησή του με όλους τους νόμιμους (αφού παν νόμιμον είναι και ηθικόν) αλλά και παράνομους (αφού, «έλα ρε αδερφέ, μόνο εγώ είμαι;») τρόπους;
Ποιος έχει το θάρρος να προτείνει τα επώδυνα μέτρα που απαιτούνται ώστε ύστερα από πάρα πολλά χρόνια (τουλάχιστον 50 - 60) σκληρής δουλειάς και ακόμη σκληρότερης φτώχειας να αρχίσουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα ανάκαμψης;[1]
Ποιος έχει το ηθικό σθένος να αναγνωρίσει ότι η πλειοψηφία των νόμων που εφαρμόστηκαν από το 1950 και μετά στην Ελλάδα έχουν παραθυράκια και φωτογραφικές διατάξεις με στόχο να εξυπηρετήσουν τους «ημέτερους» αλλά να κάνουν ζημιά και στους «άλλους»;
Ποιος τολμάει να παραδεχθεί ότι ολόκληρη η ιστορία της μεταπολεμικής περιόδου δεν είναι τίποτε άλλο από το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής και μιας προβλέψιμης διάλυσης;
Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στον (δήθεν άμοιρο ευθύνης)[2] λαό και να του πει σε απλά ελληνικά:

Φίλε μου, η αισχρή συμπαιγνία μας έλαβε τέλος. Και οι δυο μας ξέρουμε ότι με κομπίνες και λοβιτούρες ζήσαμε κι εσύ κι εγώ πάνω από τις δυνατότητες μας. Φταίω εγώ που οδήγησα τα πράγματα εκεί, φταις κι εσύ που με ψήφιζες για να λειτουργήσω όπως λειτούργησα. Πες μου πως ψήφιζες! Με γνώμονα το συμφέρον του τόπου ή το προσωπικό σου βόλεμα;

Αν σου έλεγα ότι δεν υπάρχουν λεφτά, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι για χρόνια ολόκληρα έζησες πάνω από τις δυνατότητες της εγχώριας οικονομίας, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι είναι παράλογο να θέλεις φτηνά αγροτικά προϊόντα αλλά να μην ασχοληθείς εσύ με την αγροτική παραγωγή, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι είναι παράλογο να θέλεις γάλα και κρέας αλλά να μη θέλεις να γίνεις κτηνοτρόφος, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι είναι παράλογο να θέλεις αυγά και κοτόπουλα, αλλά να μη θέλεις κοτέτσι θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι είναι παράλογο να θέλεις λάδι, αλλά να μη μαζέψεις ελιές, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι δεν πρέπει ο αγράμματος γιόκας σου να πάρει πτυχίο, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι πρέπει να δίνουμε 30000 απολυτήρια γενικού Λυκείου, (τόσα δίνουν στην Ευρώπη ανά δέκα εκατομμύρια κατοίκους) κι όχι 85000 θα με ψήφιζες;.
Αν σου έλεγα ότι ο εθνικός πλούτος παράγεται στην πρωτογενή παραγωγή κι όχι στην καφετέρια, στο μπαράκι και στο ξενυχτάδικο, θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι πρέπει να ζήσουμε μόνο με τις δικές μας δυνατότητες με φυσικό επακόλουθο να μειωθεί η καταναλωτική σου υστερία θα με ψήφιζες;
Αν σου έλεγα ότι δεν πρέπει να χρωστάμε ούτε ένα ευρώ, γιατί όποιος χρωστάει γίνεται υποχείριο των δανειστών του και χάνει την αξιοπρέπειά του, θα με ψήφιζες;

ΟΧΙ φίλε μου, δεν θα με ψήφιζες!

Θα ψήφιζες τον αγύρτη και τον λαοπλάνο που θα σου υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια. Άλλωστε το έκανες κατ’ επανάληψη μέχρι τώρα.
Γιατί ήθελες να σε χαϊδεύουν και να σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, γιατί σου άρεσε να ακούς μόνο για τις «αρετές της φυλής» και ποτέ για τα κουσούρια της.

Τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Ξέρεις, στο χωριό μου λένε την παροιμία: «Γλυκοφάε και πικροχέσε». Έ λοιπόν φίλε, θα είμαστε στο δεύτερο σκέλος της παροιμίας για πάρα πολλά χρόνια. Μέχρι να ξεστραβωθούμε και να δούμε κατάματα την πραγματικότητα.

* * * * * * * * * *

[1] Βέβαια οι συνήθεις ηλίθιοι σκέφτονται:
«Και τι με νοιάζει εμένα τι θα γίνει μετά από 50 - 60 χρόνια;»
Ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό. Ότι τις κοινωνικές εξελίξεις δεν τις μετράμε με το μικρό χρονικό διάστημα που υπάρχουμε εμείς ως άτομα, αλλά με το (πολύ μεγαλύτερο) χρονικό διάστημα που υπάρχει η κοινωνία.

[2] Όσο έντιμο είναι να ισχυρίζεται ο γερμανικός λαός ότι αγνοούσε τα εγκλήματα του Χίτλερ, άλλο τόσο έντιμο είναι να ισχυριζόμαστε εμείς ότι αγνοούσαμε πού οδηγείται η Ελλάδα. ΟΛΟΙ γνωρίζαμε αλλά κάναμε την κουτοπόνηρη σκέψη:
«Εγώ τουλάχιστον θα τη βολέψω» Η αποθέωση του ατομισμού μας.