Της Ξενιας Κουναλακη
Eνας από τους πλέον διαδεδομένους αστικούς μύθους (μαζί με τους κροκόδειλους στους υπόνομους της Νέας Υόρκης) είναι ότι η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο.
Διατυπώνεται δε συνήθως με την ασφάλεια που προσφέρει μια αιώρα, δίπλα στη θάλασσα κάποιου αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Κατά προτίμηση με βαθύ αναστεναγμό νοσταλγίας και έπειτα από μια γουλιά παγωμένης μπίρας. Ενίοτε αναπαράγεται και από όσους συμπλεγματικούς έχουν μείνει στο κλειστόν (όχι κλεινόν) άστυ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα τον Αύγουστο και δη τον Δεκαπενταύγουστο δεν είναι σαν την ομώνυμη ταινία του Γιάνναρη, αλλά σαν τη «Θυσία» του Ταρκόφσκι. Αδεια, αργά πλάνα, σιωπή και μελαγχολία. Tι να το κάνεις πού βρίσκεις να παρκάρεις όταν δεν έχεις πουθενά να πας; Τι νόημα έχει να πανηγυρίζεις που έχεις γλιτώσει την κίνηση, το στριμωξίδι και την υστερία, όταν όλα είναι κλειστά;
Οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν, τα εστιατόρια σερβίρουν μπαγιάτικα φαγητά, τα σινεμά παίζουν τις χειρότερες ταινίες της σεζόν. Οι θεατρικές ομάδες έχουν μετατραπεί σε μπουλούκια κι οργώνουν την ελληνική ύπαιθρο. Το Φεστιβάλ Αθηνών έχει ολοκληρωθεί από τα τέλη Ιουλίου, το Ηρώδειο ξαναπιάνει δουλειά από Σεπτέμβριο, οι γκαλερί κλείνουν για το κρίσιμο αυγουστιάτικο διάστημα και οι μόνοι σύντροφοι στους έρημους δρόμους είναι οι απόκληροι της ζωής: άστεγοι, πρεζόνια και οικονομικοί πρόσφυγες.
Ακόμη και οι αδέσποτοι σκύλοι περνούν καλύτερα από τους εναπομείναντες κατοίκους της Αθήνας. Οργανώνονται σε αγέλες και επιτίθενται σε διερχόμενα μηχανάκια για χαβαλέ. Μόνο τα φώτα της πόλης δεν σβήνουν ποτέ, εμποδίζοντάς μας να δούμε τη βροχή από αστέρια.
Στην τηλεόραση οι πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις αφορούν τα μπάνια των πολιτικών και του λαού. Εκεί μπορείς να χαζέψεις ως ηδονοβλεψίας πού κολυμπούν όσοι... κακομοίρηδες λείπουν από την άδεια (υπέροχη;)
Αθήνα τον Αύγουστο. «Κι εγώ ο τυχερός που το έχει δει», το έρημο άστυ, θα τραγουδούσε επί τη ευκαιρία ο Νίκος Παπάζογλου. Με ελαφριά ειρωνεία πάντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου