Κάποτε υπήρχαν και παραγωγοί που δεν είχαν μοναδικό καθήκον να λένε τον καιρό και την κίνηση στην Κηφισίας, αλλά διάλεγαν τα τραγούδια μόνοι τους και όχι όπως τώρα, που ένα computer φροντίζει για τη διασκέδασή μας, πάντα βέβαια σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία, με τις «επιθυμίες του κόσμου», όπως διαλαλούν.
Πώς ψυχολογούν την επιθυμία μας, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Και ποιος είναι αυτός ο σούπερ "υπεύθυνος" που διαλέγει για όλους εμάς τα εκατομμύρια, ως η φωνή της συνείδησής μας, επίσης είναι ένα άλλο ευαγγέλιο: η ολιγαρχία των ασχέτων.
Είναι βέβαια πραγματικά δύσκολο να βρεθούνε τόσοι άνθρωποι που να ξέρουν από μουσική και να αγαπάνε ταυτόχρονα το ραδιόφωνο, για τόσο πολλά ραδιόφωνα που υπάρχουν σήμερα. Φαντάζομαι τα κριτήρια προσλήψεων για τα στελέχη των ραδιοφωνικών σταθμών έχουν κάπως αλλάξει:
Ιδιοκτήτης: Εσύ παιδί μου πόσες φορές πηγαίνεις στα μπουζούκια την εβδομάδα;
Υποψήφιος Α: Τρεις, σεβασμιότατε.
Ιδιοκτήτης: Εσύ παιδί μου;
Υποψήφιος Β: Πέντε, παντοκράτορα.
Ιδιοκτήτης: Συγχαρητήρια, προσλαμβάνεσαι!
Υποψήφιος Β: Μα, παντοκράτορα, το μόνο που έχω σπίτι μου είναι είκοσι τρία cd από εφημερίδες και πέντε δίσκους του Πανταζή που βρήκα από τη μαμά μου.
Ιδιοκτήτης: Διπλά συγχαρητήρια, μπράβο! Να ξέρεις παιδί μου ότι η υποδομή και η κουλτούρα που έχεις ως άτομο θα βοηθήσουν να πας πολύ ψηλά».
Από το βιβλίο του Αντώνη Βιλλιώτη, «Τι εστί βερίκοκο» (Εκδόσεις Τετράγωνο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου