Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Αυγούστου 1947, η ινδική υπο-ήπειρος χωρίστηκε σε δύο κράτη. Η διχοτόμηση αυτή προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μετακινήσεις πληθυσμών από τις δύο πλευρές των συνόρων που είχαν μόλις δημιουργηθεί προκάλεσαν τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τα σπίτια τους. Οι πρόσφυγες, γύρω στα 5 εκατομμύρια άτομα, κατευθύνθηκαν κυρίως προς το Πακιστάν. Ηταν στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι από διάφορες περιοχές της Ινδίας, και κυρίως το Ουτάρ Πραντές, το Μπιχάρ και το ινδικό τμήμα του Παντζάμπ. Τα πολιτιστικά και οικονομικά προβλήματα που σχετίζονται με κάθε συγκατοίκηση, έστω κι αν αφορά άτομα που πιστεύουν στον ίδιο θεό, δεν άργησαν να φανούν.
Μια νέα, εξίσου αιματηρή διχοτόμηση έγινε μετά τον πόλεμο του 1971, όταν το ανατολικό τμήμα του Πακιστάν έδωσε τη θέση του στο Μπανγκλαντές. Η βίαιη αυτή επαναφορά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να οδηγήσει το Πακιστάν να επανεξετάσει την ταυτότητά του και να συμφιλιωθεί με τη γεωγραφία του και τους γείτονές του. Αντί γι' αυτό, επέλεξε να διεκδικήσει τη νομιμότητα και την ιδεολογία της χώρας που γεννήθηκε το 1947 ως πατρίδα των μουσουλμάνων της ινδικής υπο-ηπείρου.
Υστερα από 64 χρόνια ζωής και τρεις πολέμους (1948, 1965 και 1971), στους οποίους θα μπορούσε να προστεθεί κι εκείνος του 1999 στο Καργκίλ, το Πακιστάν παραμένει αιχμάλωτο της γέννησής του. Μπροστά στη δυσκολία να ανεβεί την ανηφόρα, κατά μήκος της οποίας αφέθηκε να γλιστρήσει, το κράτος αυτό συνεχίζει να κοιτάζει προς τα πίσω, ελπίζοντας η πραγματικότητα να υποκύψει στις επιθυμίες του.
Από τότε που δημιουργήθηκε, το πακιστανικό κράτος θεωρεί ότι αποτελεί στόχο συνωμοσιών που υπονομεύουν την ενότητά του. Στην πραγματικότητα, είναι εκείνο που δεν μπορεί να σφυρηλατήσει την ενότητά του, καθώς δεν δέχεται να το προσδιορίζουν παρά μόνο με βάση τις υποτιθέμενες απειλές για την ασφάλειά του. Αρκεί να ακούσει κανείς τους ηγέτες και τα μέσα ενημέρωσης της χώρας να επαναλαμβάνουν ότι κανείς και τίποτα δεν θα βλάψει την ενότητά της, καθώς και τα πατριωτικά τραγούδια που μεταδίδονται συνεχώς από τα τοπικά κανάλια.
Η διατήρηση αυτού του κλίματος ανασφάλειας οφείλεται στον συγκεντρωτικό και αρπακτικό χαρακτήρα του πακιστανικού κράτους, που δεν δέχεται καμιά διεκδίκηση αυτονομίας από τις επαρχίες, ιδιαίτερα όταν οι διεκδικήσεις αυτές αμφισβητούν τον επίσημο «εθνικισμό» που στηρίζεται στην έννοια ενός ισλαμικού πακιστανικού έθνους.
Αλλοτε, το Ανατολικό Πακιστάν κατηγορούνταν ότι θέλει να βλάψει την ενότητα της χώρας. Σήμερα, η κατηγορία αυτή εκτοξεύεται κατά του Μπαλουτσιστάν. Αυτή η εμμονή με την ασφάλεια, που φτάνει σε βαθμό παράνοιας, έχει οδηγήσει στη διαρκή ενίσχυση του πακιστανικού στρατιωτικού μηχανισμού εις βάρος της κοινωνίας των πολιτών. Και είναι προφανές ότι ο στρατός έχει κάθε συμφέρον να συντηρεί αυτό το κλίμα μέσα από τις διακλαδώσεις του στην κοινωνία και τα μέσα ενημέρωσης. Ακόμη κι όταν οι πακιστανοί στρατιωτικοί συμμαχούν με τις ΗΠΑ, δεν σταματούν να καλλιεργούν τον αντιδυτικισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου