Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Νύχτα στην Τρίπολη. Ή κάπου αλλού; Τέλος πάντων, ας φανταστούμε κι εμείς - μαζί με τον Πέπε Εσκομπάρ των «Τάιμς της Ασίας» - τον Καντάφι κάπου εκεί, να ρουφάει ένα White Russian, να καπνίζει το αγαπημένο του τρίφυλλο από το καλύτερο μαγκρεμπιανό και να παρακολουθεί στην τηλεόραση τις δυτικές «ειδήσεις» για τον «θάνατό» του ή τη «σύλληψή» του. Καμιά αισθησιακή ουκρανή νοσοκόμα δεν θα μπορούσε να γαληνέψει τέτοιες ώρες την ψυχή του. Τόσο βαθιά νιώθει προδομένος από τους δυτικούς «συμμάχους» του, που στράφηκαν εναντίον του, επειδή, είπαν, θέλησε «να σκοτώσει τον ίδιο τον λαό του».
Αν κάτι τον παρηγορεί, είναι η βλακεία αυτών των συμμάχων, που μέχρι χθες φιλούσαν την άκρη της πανάκριβης κελεμπίας του όπου τύχαινε να στήσει τη σκηνή του και που τώρα τους τρέχουν τα σάλια πάνω από τις πετρελαιοπηγές της Λιβύης: βαυκαλίζονται με τη σκέψη πως αργότερα θα μπορέσουν να αποτρέψουν τον αναπόφευκτο εμφύλιο πόλεμο. Ο ίδιος ξέρει καλά γιατί αυτοί οι «σύμμαχοι» πήγαν και κατούρησαν στο χαλί του. Επειδή δεν τους έκανε όλα τα χατίρια στα πετρέλαια.
Αυτή τη φορά, μαζί με τους σαουδάραβες εχθρούς του, μάζεψαν εναντίον του κάθε καρυδιάς καρύδι από τις αντίπαλες φυλές, ακόμη και τύπους της Αλ Κάιντα, όπως είχαν κάνει πριν από τριάντα χρόνια στο Αφγανιστάν. Εστησαν ακόμη και «εναλλακτική» Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, με τη βοήθεια της HSBC, για να ληστέψουν τα λεφτά της χώρας. Και μια ιδιωτική «εθνική» εταιρεία πετρελαίου, με διαχειριστές από το Κατάρ, για να ληστέψουν το λιβυκό πετρέλαιο. «Ανθρωπιστικός πόλεμος», σου λένε. Πώς δεν του πέρασε ποτέ από τον νου; Θα είχε γίνει δισεκατομμυριούχος.
Εκείνες οι «χοντρές παλιόγριες με τα φουστάνια», όπως έλεγε τους σαουδάραβες βασιλιάδες, μαζί με τους σεΐχηδες του πετρελαίου, πήραν τελικά την εκδίκησή τους, χρηματοδοτώντας την εξέγερση που άρχισε πριν από έξι μήνες. Το νεφελώδες συμπίλημα από ισλαμιστές και εξόριστους στη Δύση, πολλοί από αυτούς συνεργάτες των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, όπως και στην περίπτωση του Ιράκ, παρατηρεί ο αμερικανός αρθρογράφος Ερικ Μαργκόλις, προσέφερε την κάλυψη για τη δυτική επέμβαση.
Πώς θα μοιραστούν οι δυτικές δυνάμεις το εξαιρετικό λιβυκό πετρέλαιο; Πώς το συμπίλημα του «μεταβατικού συμβουλίου» θα διαχειριστεί το νέο καθεστώς; Πώς τα δισεκατομμύρια που θα εισρεύσουν από τις εξαγωγές πετρελαίου δεν θα φουντώσουν τις εντάσεις ανάμεσα στις φυλές; Πώς ο πυρετός του κέρδους δεν θα οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις δυτικές δυνάμεις;
Τι να σκέφτεται άραγε τώρα ο Καντάφι (αν υπάρχει ακόμη ύστερα από τρεις παραγράφους); Πάνω κάτω, κάτι σαν κι αυτό: Να λοιπόν ο «παράδεισος» που ήθελαν το ΝΑΤΟ και οι σαουδάραβες «δημοκράτες». Μια ελεύθερη αγορά πετρελαίου για τους Δυτικούς, μια ακόμη αμερικανική βάση στη Μεσόγειο, μια εγκάθετη κυβέρνηση και ένας Λίβυος Καρζάι. Ολα αυτά δηλαδή που προεξοφλούν έναν εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ των λιβυκών φυλών. Ενα ακόμη Αφγανιστάν προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου