Η Σεβαστή, ο Χρήστος και ο Φώτης

Tης Μαριας Κατσουνακη

Είναι και οι τρεις γύρω στα 28. Γεννημένοι στην Καλαμάτα, δεμένοι με τη γενέθλια πόλη τους, όχι τοπικιστικά αλλά με λογική και ευαισθησία. 

Αποφάσισαν να μην εγκατασταθούν στην Αθήνα. 

Η Σεβαστή σπούδασε Οικονομικά στην Πάτρα και έκανε μεταπτυχιακά στα Εφαρμοσμένα Οικονομικά. Εργαζόταν σε μια εταιρεία αλλά η κρίση έφερε την απόλυση. Η ανεργία την έστρεψε στο συνοικιακό παντοπωλείο του πατέρα της στην Καλαμάτα. Οχι «γκουρμέ» ή βιολογικό, ένα απλό μπακάλικο είναι, με προσεκτικά επιλεγμένα αγαθά. Το ανέλαβε με την επιθυμία να «το αναπροσαρμόσει στον δικό της τρόπο σκέψης και διαχείρισης», όπως λέει. 

Ο Χρήστος αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Τμήμα: Διοίκηση Επιχειρήσεων. Επέστρεψε στην Καλαμάτα για να εργαστεί στην εξαγωγική εταιρεία του πατέρα του, με ξεχωριστά και ονομαστά προϊόντα, από τα οποία ορισμένα διοχετεύονται και στην ελληνική αγορά. Ασχολείται με τις διεθνείς επαφές, διαχειρίζεται την ηλεκτρονική επικοινωνία. Υπεύθυνα, αφιερώνοντας καθημερινά πολλές ώρες. 

Ο Φώτης δούλευε 10 χρόνια σε τράπεζα στην Αθήνα και πέρυσι ζήτησε να μετατεθεί στο υποκατάστημα της Καλαμάτας. Αλλαξε η ζωή του προς το καλύτερο.

Η πόλη προσπαθεί να συντονιστεί στον δικό τους βηματισμό. Αλλάζει σιγά σιγά μαζί τους. Ανοίγει ποδηλατόδρομους, γίνεται πιο ελκυστική για έναν νέο άνθρωπο. «Αν αισθανόμασταν εγκλωβισμένοι, θα φεύγαμε», υποστηρίζουν και οι τρεις, ενισχύοντας με ταξίδια, μετακινήσεις και ένα σωρό ασχολίες τον ελεύθερο χρόνο τους, που στην όμορφη Καλαμάτα των μικρών αποστάσεων είναι πλούσιος και γόνιμος.

Ολο και πυκνώνουν τα δημοσιεύματα που εντάσσουν τη Σεβαστή, τον Χρήστο και τον Φώτη στις στατιστικές. Στα αυξανόμενα ποσοστά νέων που επιστρέφουν στην επαρχία είτε για να γίνουν αγρότες (στην πλειονότητα) είτε για να εργαστούν, «επινοώντας» επαγγέλματα μετατοπισμένα από τις παραδοσιακές αντιλήψεις σε πιο σύνθετες και ανανεωμένες επιλογές. Οχι μόνο γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές ή δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και ασχολίες συνδεδεμένες με την πρωτογενή παραγωγή, την ψηφιακή εποχή, τα αγαθά της γης και της θάλασσας.

Σύμφωνα με έρευνα της Εθνικής Στατιστικής Αρχής, το 2010 αυξήθηκαν οι αγρότες κατά 8%, δηλαδή περίπου 60.000 άτομα. Μπορεί να είναι πρώιμο να μεταφράσουμε τους αριθμούς σε ρεύμα. Ισως να πρόκειται για τάση που διαγράφεται δειλά και καταγράφεται στις πιο αισιόδοξες προοπτικές μιας χώρας σε βαθιά κρίση. Οταν τα αδιέξοδα και η ανεργία οδηγούν στην απογοήτευση και την καθήλωση, μια μερίδα νέων ανθρώπων τολμά και δοκιμάζει.

Τώρα, που ένα ένα τα μεταπολεμικά μοντέλα καταρρέουν: το όνειρο της Αθήνας – πόλης προορισμού, το όνειρο του διορισμού – μιας θέσης στο Δημόσιο. Μαζί, καταρρέει και το μεταπολιτευτικό μοντέλο των ανεξέλεγκτων χρηματοδοτήσεων της χώρας, που αντί να παράγει αγροτικά προϊόντα παρήγε αγροτικές επιδοτήσεις. 

Το κρατικοδίαιτο τελειώνει και μαζί και η ανακλαστική αντίδραση του πολιτικού προσωπικού. Θα πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει τους κατοίκους όχι ως κομματικούς πελάτες αλλά ως παραγωγικούς πολίτες.