ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Από την επιβίβαση σε µια Πόρσε µέχρι την επίβαση σε µια καµαριέρα, η απόσταση που πρέπει να διανύσει κανείς είναι µεγάλη. Οµως, το κλάξον είχε ηχήσει προειδοποιητικά από τότε, όπως είχε γράψει προφητικά ο Λοράν Ζοφρέν, όταν ο Στρος-Καν είχε θεαθεί µε µια πανάκριβη Πόρσε, «ενός φίλου», όπως είχε ισχυριστεί ο ίδιος. Τι δυστυχία να έχει κανείς πλούσιους φίλους!
Δεν θα γράψουµε ούτε λέξη για τα «ντεσού» της νέας περιπέτειας του αρχηγού του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. ∆εν θα γράψουµε ούτε αν επρόκειτο για εξαναγκασµό της καµαριέρας σε στοµατικό σεξ (όπως ισχυρίζεται η εφηµερίδα «Νιου Γιορκ Ποστ», µολονότι ο δράστης θα εξέθετε έτσι τη σωµατική του ακεραιότητα σε προφανή κίνδυνο) ούτε για σοδοµισµό (όπως γράφει η εφηµερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ»). Μας ενδιαφέρει περισσότερο ο οικονοµικός σοδοµισµός στον οποίο η υπηρεσία του ΣτροςΚαν υποβάλλει τους λαούς των χρεωµένων χωρών.
Οταν λοιπόν αυτός, ένας σοσιαλιστής, έναντι «πινακίου φακής» άνω των 461.000 δολαρίων ετησίως, αναλάµβανε πριν από τρία χρόνια την προγραµµατισµένη συρρίκνωση αυτών των χωρών για λογαριασµό των διεθνών κερδοσκόπων, το γαλλικό περιοδικό «Μαριάν» σχολίαζε δηκτικά: «Είναι φανερό πως δεν είναι σοσιαλιστές που θέλουν να µεταρρυθµίσουν τον καπιταλισµό, αλλά καπιταλιστές που θέλουν να µεταρρυθµίσουν τον σοσιαλισµό».
Πόσο ειρωνική γίνεται µερικές φορές η Ιστορία! Η νέα και µάλλον µοιραία περιπέτεια του Στρος-Καν συµπίπτει µε τα τριάντα χρόνια από την ανάρρηση του Φρανσουά Μιτεράν στην εξουσία, που, τουλάχιστον στα γαλλικά πρωτοσέλιδα, επιστρέφει σαν νέος Αµλέτος σε µια σαπισµένη χώρα. Για να υπενθυµίσει σε όσους έχουν ξεχάσει, αυτός ο τελευταίος µακιαβελικός δηµοκρατικός ηγεµόνας πριν από την παγκοσµιοποίηση, τις ευθύνες του για τη διάλυση του σοσιαλιστικού οράµατος, πώς έκανε τη µεγάλη στροφή, πώς εγκατέλειψε τις λαϊκές τάξεις, πώς εγκαινίασε την εποχή των σκανδάλων του Μπερνάρ Ταπί και πώς έσκυψε µπροστά στην ολιγαρχία του χρήµατος.
«Η Γαλλία των µεγάλων επαναστάσεων µετατράπηκε έτσι σε αεροπλανοφόρο της νεοφιλελεύθερης αυτοκρατορίας, πιθηκίζοντας τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ µέσα στο όργιο της αχαλίνωτης αγοράς», γράφει ο Ζαν-Εµανουέλ Ντικουάν της «Ουµανιτέ». «Και αυτός, ο άνθρωπος των γραµµάτων και των τεχνών, που περιφρονούσε το χρήµα επειδή “καταστρέφει την οµορφιά της ζωής”; Αναγγέλλοντας ένα “σύντοµο” διάλειµµα λιτότητας το 1983, ουσιαστικά έθαβε κάθε βούληση για ρήξη µε τον καπιταλισµό. Τριάντα χρόνια αργότερα, αυτή η “νεοφιλελεύθερη παρένθεση” δεν έχει ακόµη κλείσει για τους σοσιαλιστές».
Για την αχίλλειο πτέρνα του Στρος-Καν γράφουν οι εφηµερίδες (που την τοποθετούν πολύ ψηλότερα από εκεί που θα περίµενε κανείς). Οµως, η πραγµατική αχίλλειος πτέρνα του πιο στενού συνεργάτη του Μιτεράν, που φιλοδοξούσε να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας, βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα των περισσότερων σοσιαλιστών ηγετών: στην υποταγή τους στην ολιγαρχία του χρήµατος.
Μέλη µιας βολεµένης Αριστεράς, µιας Αριστεράς πολυτελείας, ούτε θέλουν αλλά ούτε και µπορούν πια να συναντηθούν µε τον λαό, όπως πιστοποιεί ο βίος και η πολιτεία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου