Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Φανταστείτε μια τάξη σε ένα σχολείο. Τα παιδιά που την αποτελούν δεν είναι, φυσικά, όλα των ιδίων ικανοτήτων. Ενδέχεται μάλιστα ένα από αυτά να υστερεί εμφανώς σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Είναι πολύ πιθανό η υστέρηση του παιδιού αυτού να κρύβει πίσω της ένα δράμα, για το οποίο το ίδιο το παιδάκι δεν ευθύνεται: οι γονείς του, ας πούμε, να ήσαν τίποτε ανεύθυνοι, που το χάλασαν ικανοποιώντας του όλα τα χατίρια. Ομως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ερχονται οι εξετάσεις και το παιδάκι κινδυνεύει να χάσει τη χρόνια! Γι’ αυτό οι δάσκαλοι πιάνουν τους γονείς του και τους προειδοποιούν ότι ο μικρός πρέπει να στρωθεί και να δουλέψει σοβαρά, γιατί ώς τώρα είναι όλο υποσχέσεις και μηδέν αποτέλεσμα.
Αλλά οι γονείς δεν χαμπαριάζουν: «Αφήστε το ήσυχο, το καημένο, να δουλέψει με τους ρυθμούς του και θα τα καταφέρει», απαντούν στις παραινέσεις των δασκάλων. Διότι, βλέπετε, οι γονείς του είναι «δημοκρατικοί» άνθρωποι. Εχουν, δηλαδή, την αντίληψη περί δημοκρατίας που επικράτησε σε εμάς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και επιβάλλει ο τελευταίος να τραβάει στο επίπεδό του τους υπόλοιπους.
Τι κρίμα όμως για το παιδάκι, που η ζωή προχωρεί με τους δικούς της ρυθμούς και δεν συντονίζεται μαζί του. Θα γίνουν κάποτε οι εξετάσεις και το παιδάκι που υστερεί και δεν προσπαθεί θα μείνει στην ίδια τάξη και θα πληγωθεί πολύ που οι συμμαθητές του θα προαχθούν στην επόμενη. Ισως μάλιστα χρειαστεί ακόμη και να αλλάξει σχολείο!
Αλλά οι γονείς του, είπαμε, είναι «προοδευτικοί» άνθρωποι – δεν πιστεύουν στην πίεση και τον ανταγωνισμό. Το αφήνουν λοιπόν ήσυχο να δουλέψει, του κρύβουν κιόλας την πραγματικότητα, για να μην το κακοκαρδίσουν, και ελπίζουν ότι τα άλλα παιδάκια θα δείξουν αλληλεγγύη στον μπουμπούνα τους και θα περιμένουν όλα μαζί να ξανακάνουν την ίδια τάξη.
Αξιολύπητη ιστορία, αλλά αυτό, πάνω - κάτω, ήταν το νόημα που έκρυβε μέσα του το παράπονο του Γιώργου στον ΟΟΣΑ: «Leave us in peace»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου