Εντυπωσιασμένοι από την ανοχή μας...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Λίγο ακόμη και τον φάγαμε το μήνα των μεγάλων ερώτων. Μια μικρή ουρίτσα από άνοιξη έμεινε κι ύστερα, την Τετάρτη, καλοκαίρι (λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι...).

Κάτω απ' τον αστερισμό της φράουλας παρακολουθούμε τα γεγονότα εντυπωσιασμένοι από την ανοχή μας κι εκστασιασμένοι από την παθητική ψυχραιμία μας. Κι όλα αυτά την ώρα που γεροντόφιλες (ή γεροντόπληκτες) καμαριέρες διασύρουν στα πέρατα της οικουμένης τη λίμπιντο επιφανών συνομηλίκων μου. Την ώρα που η Ευρώπη γίνεται συνώνυμο ενός χαρτοπολτού, την ώρα που ακόμη και το φεστιβάλ στις Κάνες δεν έχει τη νοστιμιά που νομίζαμε ότι υπήρχε κάποτε, την ώρα που η τηλεόραση εκχυδαΐζεται με πάσης φύσεως εθνοδραγουμάνους του κώλου (μετά συγχωρήσεως).  

Στο ίδιο αλμυρό τοπίο άλλοι σφάζονται, λεηλατούν και διαλαλούν το δικαίωμα του πολύτροπου φασισμού. Ευτυχώς όμως ο υπνοφόρος δήμαρχος Καμίνης όσο πάει και περιορίζει τα ισχνά προνόμια των πεζών δημοτών. Περισσότερες μηχανάρες κάθετες στα θλιβερά πεζοδρόμια, περισσότερος χώρος στη λαίλαπα των καφεμπάρ, άντε και λίγη ποδηλασία για να καμαρώσουμε τα τατουάζ στις γάμπες των ποδηλατών. Απ' τη μια η ασυδοσία, απ' την άλλη το άλλοθι της οικολογικής συνείδησης. Οσο για σένα που χρησιμοποιείς ΜΟΝΟ πόδια, ποιος σε χέζει!

Αθήνα πάντως, για να μην γκρινιάζουμε, δεν είναι μόνο η φραπεδιά των μικροαστών ή των τέως αγροτοχωριατών που πλούτισαν από επιδοτήσεις κι έμαθαν επιμελώς να χρησιμοποιούν ΚΑΙ χαρτί υγείας. Είναι και τα φεστιβάλ, είναι και η προσπάθεια κάποιων -που δεν είναι λίγοι- να επικαλύψουν προσεκτικά και με αυταπάρνηση τη δυσοσμία των ημερών. Δυστυχώς τη μεγάλη προβολή την έχουν κυρίως τα άσχημα και το τσουνάμι των δεινών. Η τέχνη, ο πολιτισμός και τα συναφή έρχονται τρίτα και καταϊδρωμένα. Είδατε με πόση «σοβαρότητα» απαγγέλλονται τα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα καθημερινά μες στον «πολύτιμο» τηλεοπτικό χρόνο! Και σπανίως κάποια είδηση για βιβλίο, μουσική ή θέατρο.  

Φαίνεται ότι είναι απαραίτητο να πληροφορηθούμε πόσοι μηνίσκοι και πόσες φτέρνες δεινοπαθούν στην ευγενική άμιλλα της παθογενούς καφρίλας. Εκεί δηλαδή που η τεστοστερόνη των αποδυτηρίων γίνεται ποίηση της μάζας. Τέλος πάντων, ζωή είναι, θα περάσει γρήγορα. Ωσπου να περάσει όμως, η δημόσια ζωή θα συνεχίσει να υπεραμύνεται των νεοελληνικών αξιών όπως ρουφιανιά, νταβατζιλίκι, λαμογιά και μαγκιά, χωρίς μέτρο. Εχοντας απαραίτητους συνοδοιπόρους στην προσπάθειά της την απαραίτητη ΓΙΑ ΟΛΑ Εκκλησία που ΤΟΣΟ νοιάζεται για τα τρέχοντα δράματα, έχοντας για μπούσουλα κυρίως τα εβραϊκά ήθη πριν από 2.000 χρόνια ΜΟΝΟ! Μέσα σ' αυτή την τρέλα βρίσκουν αποκούμπι και οι οργισμένοι γιοι του Αλλάχ κι όποιον πάρει ο Χάρος, γιατί σχετικά με τους άλλους προφήτες, ο Αλλάχ είναι σαφώς πιο τζόβενο. Οσο για τους κατ' εξακολούθηση θεατρίνους, αυτοί προβάρουν κανονικά τα έργα του καλοκαιριού, με διαφορετικό βέβαια έρεισμα από τον περασμένο αιώνα. Οι ήρωες της τραγωδίας πάντα περιμένουν τα σώματα και τις φωνές τους. Κι από κοντά χορός, μουσική κι άλλα δρώμενα -χαρά στο κουράγιο τους- ώς τα μέσα του φθινοπώρου. Κάτι τέτοιες αγιωτικές απελπισίες, ευτυχώς, θα μας κάνουν να λησμονήσουμε τον ταπεινωτικό οικονομικό μας διασυρμό και τις εξαρτήσεις μας από τα ενεργά αμελέτητα του κάθε... Ντομινίκ, του ΔΝΤ και των λοιπών συγγενών. 

Οι καιροί της «Οδού Ονείρων», της «Μαγικής πόλης», του «Μεγάλου τσίρκου» και του «Και συ χτενίζεσαι» του Ελεύθερου Θεάτρου χάθηκαν οριστικά. Ετσι θα κρατηθούμε όσο γίνεται από τα συγκινητικά απομεινάρια των παλιών ημερών του καλοκαιριού. Τα φαντάσματα του «Μετροπόλιταν», του Πεδίου του Αρεως, του «Περοκέ», του «Μπουρνέλλη» ή του «Μινώα» ίσως κάποια βραδιά να τιμήσουν τα όνειρά μας αλλά ώς εκεί. Εσβησαν οι παλιές ορχήστρες και η μνήμη αδυνατεί συνήθως να ανακαλέσει τις ιαματικές φανφάρες του λεγόμενου «ελαφρού» θεάτρου. Ας αρκεστούμε λοιπόν, με ευγνωμοσύνη, στα βαρέα βαρών, που μας υπερασπίζονται κατά κάποιον τρόπο φιλότιμα(...)

(...) Τέτοια πράγματα γενικώς και πάντα με τη διαπίστωση πως, αντίθετα με την Μπλανς Ντιμπουά, ΕΜΕΙΣ δεν υπολογίζουμε πια επ' ουδενί στην καλοσύνη των ξένων...