Tης Χριστινας Κοψινη
«Εξοδα κυλικείου: 48.217,04 ευρώ. Εξοδα στάθμευσης Ι. Χ. μελών Διοικητικού Συμβουλίου: 12.061,73 ευρώ. Εξοδα ταξιδιών μελών Δ. Σ: 25.503,62 ευρώ». Εξοδα απεργιακών κινητοποιήσεων: 5.316,16 ευρώ», δηλαδή δέκα φορές λιγότερο από τα έξοδα κυλικείου.
Το κείμενο ήλθε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στην «Κ», αλλά το φαινόμενο που αυτά τα νούμερα φωτίζουν υπερβαίνει κατά πολύ τον περιορισμένο χώρο ενός δημοσιογραφικού σωματείου. Διότι τα στοιχεία προέρχονται από τον οικονομικό απολογισμό της ΕΣΗΕΑ, στην οποία αυτή την εβδομάδα θα διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου.
Συνολικά, για καφέδες, πάρκινγκ και ταξίδια δόθηκαν πάνω από 85.000 ευρώ. Δεν ξέρουμε ποια από τα μέλη του Δ. Σ έχουν εθιστεί τόσο πολύ στον καφέ και έχουν απορρίψει από το λεξιλόγιο της καθημερινότητάς τους το λεωφορείο και το τρόλεϊ. Ούτε γνωρίζουμε το πώς η συμμετοχή των συνδικαλιστών μας σε διάφορα διεθνή φόρα εμπλούτισε το σωματείο με γνώσεις για την κρίση που διαπερνά τον κλάδο. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι και εμείς, που τόσο εύκολα στα κείμενά μας επικρίνουμε το ανορθόδοξο, δεν είμαστε σε θέση να επιβάλουμε την απλούστερη αλλαγή στάσης ζωής στους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν, όχι γιατί μας επεβλήθηκαν από τρίτους, αλλά γιατί τους επιλέξαμε σε αυτόν τον ρόλο.
Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα συμμάζεμα στην οικονομική σπατάλη, αλλά αυτό δεν φτάνει. Μην ξεχνάμε ότι η ΕΣΗΕΑ είναι ένα από τα πλουσιότερα σωματεία. Διαθέτει πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, με υποχρεωτική την καταβολή της συνδικαλιστικής συνδρομής, μέσω της παρακράτησης από τον μισθό. Επιπλέον, έχει στην κατοχή της πολλά περιουσιακά στοιχεία: όχι μόνο το κεντρικό κτίριο στην Αθήνα, αλλά και μία ακίνητη περιουσία που κανείς δεν γνωρίζει τι γίνεται, πώς αξιοποιείται, τι πόρους αποφέρει.
Αυτά δεν είναι λεπτομέρειες, ούτε ερωτήματα του Μνημονίου. Αλλά τη στιγμή που με 85.000 ευρώ θα μπορούσαν να καλυφθούν οι ετήσιες ανάγκες δεκάδων υπερχρεωμένων άνεργων δημοσιογράφων, αναρωτιέται κανείς γιατί ένα σωματείο που καλεί ακόμη και τους μη εγγεγραμμένους σε αυτό να απεργήσουν δεν κατευθύνει τους πόρους που έχει σε νέες μορφές αλληλεγγύης για τα μέλη που χάνουν τη δουλειά τους.
Δεν υπαινίσσομαι ότι τα χρήματα αυτά «τρώγονται», αλλά σίγουρα ο τρόπος που αξιοποιούνται συντηρεί τη συνδικαλιστική αυταρέσκεια ορισμένων. Αντιθέτως, ένας φορέας εργαζομένων στον χώρο της ενημέρωσης θα μπορούσε με επαγγελματισμό και σύνεση να συμβάλει στην επαγγελματική επαναφορά ανέργων, όχι με φιλανθρωπίες της πλάκας και αναποτελεσματικές τουφεκιές απεργιών, αλλά ακόμη και με τη δική του δημοσιογραφική πρωτοβουλία, στην οποία θα μπορούν να απασχοληθούν με κριτήρια αντικειμενικά οι συνάδελφοι που βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου