Κλιμάκωση με άγνωστη έκβαση

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Αδιέξοδο λέγεται το αποτέλεσμα της κωφότητας στα καμπανάκια της κρίσης. Κρίση είναι το αντίθετο της πρόληψης. Αν δεν έχεις φτιάξει από τα πριν τον μηχανισμό που θα ξαναβάλει, κάπως, τα πράγματα στη θέση τους, τότε η αδιαφορία, η αβλεψία, η παρανομία, το λάθος ή σειρά αυτών, θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε κρίση. Στη συνέχεια, αν αντιμετωπίσεις την κρίση ως συμφορά και όχι ως πραγματικότητα προς άμεση διαχείριση, τότε η κρίση θα ταρακουνήσει άσχημα το σύστημα, ή και θα το ισοπεδώσει. Ωστόσο, αν λάβεις έστω και μετά την εμφάνισή της, αλλά πριν από την τελειωτική κλιμάκωσή της, τα μέτρα που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί εξαρχής, οι συνέπειες θα είναι λιγότερο οδυνηρές.

Πολύπλοκο; Καθόλου. Η απορία είναι γιατί ουδείς από τους ιθύνοντες το ακολουθεί. Αν πάθαμε ό,τι πάθαμε, αν φτάσαμε μια ανάσα πριν από το αναγκαστικό σάλτο, δεν είναι μόνο γιατί οι αρμόδιοι δεν έκαναν κάτι για να προλάβουν το κακό που ήξεραν ότι έρχεται κατά πάνω μας, αλλά και γιατί δεν ενήργησαν όπως όφειλαν, μετά.

Σήμερα, ημέρες ραγδαίων εξελίξεων με άγνωστη έκβαση, τίποτα δεν προδίδει μια αγωνιώδη υπερπροσπάθεια σωτηρίας, αλλά μάλλον το αβέβαιο βήμα του αμνού προς σφαγήν. Κράτος σημαίνει ύστατες κινήσεις, γρήγορες αποφάσεις, οργανωμένα δίκτυα εκτέλεσης εντολών. Οι τελευταίες κινήσεις των επικεφαλής δεν αφήνουν να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα σκιαγραφούν ένα κράτος χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς αντανακλαστικά.

Ο καλύτερος τρόπος να βγεις από την κρίση είναι μέσα από αυτήν, έλεγε ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπερτ Φροστ. Οι πολιτικοί μας δραπετεύουν από την πραγματικότητα, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Χαμένοι στους λαβυρίνθους των οικονομικών σεναρίων, δεν διαθέτουν πια τους γνώριμους μηχανισμούς διαχείρισης κρίσεων. Παγιδευμένοι στην αμεριμνησία του ψύχραιμου, δεν μπορούν να διανύσουν τη λίγη απόσταση που χρειάζεται να κάνει κανείς για να δει πόσο αρκετός είναι ο κοινός νους για τις γενναίες πράξεις. Το άκρον άωτον της παρακμής.

Κάποτε υπήρχε το Μαντείο των Δελφών, που διαχειριζόταν τον φόβο των κυβερνώντων μπροστά στην επερχόμενη κρίση. Σήμερα τα «μαντεία» είναι πολλά και ληστρικά και εκβιάζουν αποφάσεις με συνεχείς εκφορές λόγου, αντιλόγου και παραλόγου. Το μέλλον «πλέκεται» στους διαδρόμους «οίκων» από παρέες ειδημόνων που ενεργούν όπως τα όρνια πάνω από το ψοφίμι...

Στο μεταξύ, ο κόσμος βγήκε στις πλατείες. Για να δηλώσει παρουσία, να υψώσει ανάστημα, μετά από δεκαετίες οριζοντίωσης στο ελληνικής κοπής κοινωνικό νεφέλωμα, όπου δίκαιο και ηθικό ήταν ό,τι μας εξυπηρετούσε. Ο καθένας μόνος, αλλά και όλοι μαζί. Ενα αδιόρατο νήμα μοιάζει να ενώνει τους καθισμένους και τους όρθιους, τους οργισμένους και τους μουδιασμένους, τους έξω και τους μέσα, τους κλεισμένους στο διαμέρισμα. Σαν νεύμα αναγνώρισης ότι δεν είμαστε πραγματικά μόνοι. Οτι μοιραζόμαστε την πιεστική ανάγκη να βάλουμε ένα τέλος στην προβληματική κοινωνική μας κατάσταση. Αύριο;..  

Ζούμε ένα γύρισμα των καιρών. Οχι μια επανάσταση, αλλά μια επιστροφή, μια επάνοδο στα λησμονημένα θαμμένα μέτρα μας. Μια στροφή προς μια νέα αρχή; Είθε.