Με τους φόρους των άλλων

Tου Πασχου Μανδραβελη

Οι φόροι δεν μοιάζουν με τον θάνατο μόνο επειδή είναι αναπόφευκτοι. Μοιάζουν και επειδή είναι δυσάρεστοι. Υπό την έννοια αυτή, όλοι χειροκροτήσαμε την πρόταση του κ. Αντώνη Σαμαρά στο αποκαλούμενο «Ζάππειο ΙΙ» για χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Ειδικώς στην Ελλάδα η χαμηλή φορολογία είναι το άγιο δισκοπότηρο της οικονομίας. Αριστεροί, δεξιοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές, όλοι είμαστε κατά των φόρων και υπέρ της ανάπτυξης.

Αυτό όμως αποτελεί ταυτοχρόνως και πρόβλημα. Κατά των φόρων δεν είναι μόνο οι Ελληνες· είναι και οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί και όσοι τέλος πάντων πληρώνουν (από τους... φόρους τους) μερικά δισεκατομμύρια για να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Οπότε είναι σίγουρο ότι με χαρά η κ. Μέρκελ θα πάει στο Κοινοβούλιο της χώρας της και θα πει: «Ξέρετε η Ελλάδα έχει ακόμη κάποιες δυσκολίες και πρέπει να δώσουμε 60 δισ. ευρώ επιπλέον. Α, και να μην ξεχάσω! Θέλουν να πληρώνουν και λιγότερους φόρους...». 

Να σημειώσουμε ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις πληρώνουν περίπου 30% φόρο επί των αδιανέμητων κερδών, όταν οι ελληνικές πληρώνουν 20%. Περισσότερο, δε, και από την κ. Μέρκελ, θα χαρούν οι Ολλανδοί φορολογούμενοι, οι οποίοι έχουν ανώτατο συντελεστή εισοδήματος 52%, όταν στην Ελλάδα είναι 45%.

Η παντιέρα κατά των φόρων που σήκωσε ο κ. Σαμαράς -κι εξαιτίας της ναυάγησε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών- ακούγεται ευχάριστα στ’ αυτιά μας. Φέρνει στην επιφάνεια όμως κλασικές ελληνικές πολιτικές παθογένειες. 

Δείχνει ότι πολλοί Ελληνες πολιτικοί προτείνουν μέτρα κοιτώντας μόνο προς τα μέσα, δηλαδή την εκλογική τους πελατεία. Δεν λαμβάνουν υπόψη το διεθνές περιβάλλον (κάπως έτσι ομφαλοσκοπώντας δεν φτάσαμε στα σημερινά χάλια;). Δεν είναι ότι δεν κατανοούν τη λύση· δεν καταλαβαίνουν καν το πρόβλημα. Σήμερα, η Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται με την τρόικα, διαπραγματεύεται με 15 διαφορετικά Κοινοβούλια που εκπροσωπούν 15 λογιών φορολογούμενους.

Επιπλέον αυτού: ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι λειτουργεί και στην Ελλάδα η αντίστροφη αναλογία «χαμηλότεροι συντελεστές, μεγαλύτερη φορολογική συνείδηση και περισσότερες επενδύσεις» (κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε από την πρόσφατη εμπειρία), βραχυχρόνια θα υπάρξει διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Μέχρι να γίνουν οι επενδύσεις, να αποδώσουν κ.λπ., θα περάσουν χρόνια. Αν ζούσαμε με τα δικά μας λεφτά κι εκτός ΟΝΕ, το σενάριο θα λειτουργούσε με διευρυμένα ελλείμματα. Οταν όμως η καθημερινή επιβίωση της οικονομίας εξαρτάται από τα Κοινοβούλια που εκλέγονται από πολίτες οι οποίοι κατά κανόνα πληρώνουν περισσότερους φόρους από τους Ελληνες, είναι κομμάτι δύσκολο να πεισθούν ότι θα τους βγει σε καλό αν εμείς έχουμε χαμηλότερους συντελεστές. Η φυσιολογική τους αντίδραση θα είναι: «Αν έχουν έτσι τα πράγματα, να το κάνουμε εμείς. Να πληρώνουμε λιγότερους φόρους, να έχουμε μεγαλύτερη ανάπτυξη και υποσχόμαστε πως το μελλοντικό πλεόνασμα που θα παραχθεί από τη χαμηλότερη φορολογία θα το δίνουμε στους Ελληνες».

Δίκαιο δεν ακούγεται; Στο κάτω κάτω της γραφής, οι δικές τους επιχειρήσεις προσφέρουν μεγαλύτερες εγγυήσεις ότι θα κάνουν ανάπτυξη τη χαμηλότερη φορολογία από όσο έδειξαν στο πρόσφατο παρελθόν οι ελληνικές.