Ονειρεύομαι...

Απο την ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ

Μια χώρα που οι πολιτικοί θα κυβερνούν πολίτες και όχι πελάτες ψήφων.

Που οι πολίτες θα είναι πολίτες και όχι συναλλασσόμενοι υπήκοοι.

Που ο Πολιτισμός θα είναι καθημερινό βίωμα και όχι αραχνιασμένη έννοια σε συρτάρια γραφειοκρατών.

Μια χώρα που θα έχει σχολεία τα οποία θα δίνουν Παιδεία και όχι διαβατήριο για πρόσληψη στο Δημόσιο.

Που δεν θα καίγονται τα δάση για να γίνουν βίλες.

Που δεν θα χτίζονται οι θάλασσες για να γίνουν rent rooms.

Που δεν θα κλείνουν τα σινεμά και τα θέατρα για να γίνουν super markets.

Που η αστυνομία δεν θα σκοτώνει παιδιά και δεν θα φυλακίζει αθώους.

Που τα δικαστήρια δεν θα αθωώνουν θύτες επειδή είναι Ελληνες και δεν θα καταδικάζουν θύματα επειδή δεν είναι Ελληνες.

Μια χώρα που όλοι οι πολίτες της θα έχουν έμπρακτα τα ίδια δικαιώματα στη ζωή, την ευημερία, την Παιδεία, την Υγεία και τη χαρά.

Μια χώρα που δεν θα πουλάει την Ακρόπολη τυλιγμένη σε σουβλάκι.

Με πολίτες που δεν θα λένε ο ένας στον άλλον «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Που δεν θα κλέβουν το μέλλον των παιδιών τους. Που δεν θα παρακολουθούν τον κόσμο να αλλάζει από την τηλεόραση και δεν θα ψηφίζουν σαν πρόβατα όποιον τους τάξει καλύτερα την ατομική τους βολή.

Ονειρεύομαι μια χώρα που θα σταματήσει να λέει ψέματα στον εαυτό της.

Που θα διαβάσει ξανά τα λόγια των ποιητών της, θα αναπνεύσει ξανά το αεράκι της θάλασσάς της, θα συναισθανθεί ξανά την ιερότητα του τοπίου και της ιστορίας της.

Ονειρεύομαι μια χώρα που θα παράξει -επιτέλους- Πολιτισμό. Και Παιδεία. Οχι σαν θέαμα. Οχι σαν τουριστική ατραξιόν. Ως πολιτική και κοινωνική συνθήκη.

Ονειρεύομαι μια χώρα που θα δώσει ξανά στα παιδιά και στους νέους της τη δυνατότητα να ελπίζουν. Να πιστεύουν σε κάτι. Να προχωράνε μπροστά και να αλλάζουν τον κόσμο.

Ονειρεύομαι μια χώρα που θα δώσει ξανά στα παιδιά και στους νέους το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ονειρεύονται.