(Photo: Ενας απ τους παλιούς φαραω, ο Σαρδάμης ο Β΄περιχαρής προσπαθεί να δελεάσει τα πλήθη. Φυσικά ο Μωυσής γνώριζε τα μελλούμενα και είπε κάτι που δεν περιγράφεται ούτε με ιερογλυφικά)
Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Με τον Μωυσή είχα θαυμάσιες σχέσεις παιδιόθεν. Από τότε δηλαδή που στην προ-προηγούμενη ζωή μου παίζαμε στον Νείλο με κροκόδειλους και νερόφιδα. Ο Μωυσής, που είχε από μωρό προφητικό χάρισμα, μου έλεγε ότι οι κροκόδειλοι θα γίνουν τσάντες μία των ημερών. Ελεγε κι άλλα.
Οτι θα γίνω φαλακρός όπως ο φαραώ, ότι θα ξαναγεννηθώ ως Νεοέλλην κι ότι θα καταστραφώ ως Ευρωπαίος. Μου πρότεινε να με πάρει μαζί του βέβαια στη «Γη της Επαγγελίας», αλλά εγώ κατάλαβα «Γη της απαγγελίας» και αρνήθηκα γιατί βαριόμουν τα ποιήματα. Τουλάχιστον ΤΟΤΕ τα βαριόμουν.
Ο καημένος ο Μωυσής επέμενε. «Ελα τουλάχιστον να δεις πώς θα ανοίξω στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα για να περάσει ο λαός μου». Εγώ του ψέλλισα διάφορες ανόητες δικαιολογίες, αλλά ο Μωυσής κατάλαβε ότι προτιμούσα τα κινηματογραφικά εφέ και τον Μωυσή-ρεπλίκα απ' τον πραγματικό.
«Απορώ γιατί δεν προτιμάς το αυθεντικό απ' το αμερικανικό...», μου είπε και στενοχωρέθηκε που θα χωρίζαμε. Εγώ παρέμεινα στην Αίγυπτο, στην αυλή της πριγκίπισσας Τζαναμπέτι της Πρώτης, που με είχε σαν παιδί της, και ο Μωυσής πήρε τους Εβραίους και έφυγαν μακριά. Τότε, ούτε κινητά ούτε σταθερά τηλέφωνα ούτε τίποτα. Ετσι χαθήκαμε διά παντός κι αργότερα, όταν είχα πια εξασκηθεί στις μετεμψυχώσεις, πήγαινα και παρακολουθούσα τις «Δέκα Εντολές» με αφόρητη νοσταλγία για τον παλιόφιλο.
Στο σινεμά τον υποδυόταν ο ωραίος Τσάρλτον Χέστον με αυταπάρνηση και σκορπούσε ρίγη βαθύτατης ευλάβειας όταν ο Θεός τού έδινε -στο φιλμ- τις Εντολές, που πραγματικά ήταν καμιά εκατοστή, αλλά σώες μάς έφτασαν μόνο οι δέκα που ήταν και οι πιο βολικές.
Σήμερα πια όλοι προσδοκούμε την ανάλογη «Γη της Επαγγελίας» πηγμένοι στις «απαγγελίες» κάθε είδους παπαριάς· θυμάμαι δακρυσμένος τον Μωυσή και τις ασαφείς, όπως μου φαίνονταν τότε, προβλέψεις του. Θα υπάρξει άραγε ένας Μωυσής και για μας, να μας πάει μια ωραιότατη εκδρομή με όλα τα θαυμαστά ενδεχόμενα; Δηλαδή, τροφή εξ ουρανού και συνέπεια στο όραμα μιας νέας ζωής; Και Εντολές. Σωστές. Αλλά να είχαν ελπίδα και προοπτική τα «ΟΥ». Και σήμερα βρωμοκοπάει ο τόπος από Εντολές αλλά άνευ εγγύησης και συνέπειας.
Δεν είναι δυνατόν να συμμεριστούμε εντολές που περιστρέφονται γύρω απ' τη φιλοσοφία τού «ΟΥ ΖΗΣΕΙΣ» και του «ΟΥ ΕΠΙΖΗΣΕΙΣ». Κι έτσι κυλά η ζωή, ενώ σήμερα τιμάται η Αγία Βαρβάρα, που είναι, λέει, προστάτιδα του πυροβολικού. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε, μια ιδέα ρίχνω, η Αγία να πάρει κάποιες πρωτοβουλίες ως πυροβολήτρια και να πατήσει τη σκανδάλη να ξεμπερδεύουμε;
Γιατί ποια η αξία του πυροβολικού αν δεν πυροβολεί; Ενα τόσο «πυροβολημένο» έθνος, όπως το δικό μας, θα έπρεπε να δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη σημερινή γιορτή. Θα μου πεις, ποιους πρώτα; Ας ξεκινήσει η διαδικασία και να δείτε πόσο ωραία θα δουλέψει η φαντασία μας.
Στο μεταξύ ο νέος Μωυσής καθυστερεί και ίσως αρνηθεί να εμφανιστεί παίρνοντας το ρίσκο να μας ξεναγήσει σε καλύτερα μέρη (που κανέναν δεν ξέρουμε και ΚΑΝΕΙΣ δεν μας ξέρει). Θα ήταν υπέροχο να ξεκινήσουμε, φυσικά με τα πόδια, να τραβάμε στο ελπιδοφόρο άγνωστο με τον Μωυσή μπροστά, ντυμένο σαν τη Φαραντούρη. Κι εμείς ν' ακολουθούμε με σανδάλια και σαγιονάρες ψέλνοντας άσματα εκδρομικά. Και κάθε τόσο να πέφτει απ' τον ουρανό συσκευασμένο το «μάννα» που θα ήταν και λίγο «λάιτ».
Πίσω θ' αφήναμε την αμαρτωλή χώρα, χάρισμα στους λαθρομετανάστες που θα ανέπτυσσαν μια ολοκαίνουργια ηθική συνδιαλλαγής. Ο πρωθυπουργός και οι άλλοι άρχοντες, ακόμη και ο δήμαρχος, θα είχαν να κάνουν μόνο με τα βάσανα των αυθεντικών τριτοκοσμικών. Εμείς, ξεκομμένοι απ' το παρελθόν, θα ακολουθούσαμε στα τυφλά τον Μωυσή μας. Τζάμπα τροφή, τζάμπα θαύματα, τζάμπα τα πάντα. Γιατί ο Μωυσής με την περίφημη ράβδο θα μας βόλευε. Μπαμ τη ράβδο, να μια βροχή από μοσχοβολιστό εσπρέσο. Μπαμ ξανά τη ράβδο, να τα εξ ουρανού κρουασάν κι ό,τι άλλο θα βάζει ο οδοιπορικός νους μας. Αυτά σκέφτομαι τούτες τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη καθώς ζυγώνει ο νέος χρόνος. Πόσες ευκαιρίες έχασα και χάσαμε στις διάφορες ζωές μας!
Θα ήταν τόσο ωραία ν' αφήναμε πίσω το μεγαλύτερο μέρος των εαυτών μας και να το σκάγαμε με τον εντολοδόχο Μωυσή. Ο δικός μας Μωυσής κάποια στιγμή θα ομολογούσε ότι υπήρχαν κι άλλες εντολές, αλλά επειδή ο Θεός δεν χορηγούσε επιπλέον αντικαταθλιπτικά χάπια, τις πέταξε στον Νείλο να τις φάνε οι κροκόδειλοι που δεν χαμπαριάζουν από ανάλογες ευαισθησίες. Ολα πια εξαντλήθηκαν. Και οι υπομονές και οι βρισιές και οι θυμοί και οι λεβεντιές και οι κουραδομαγκιές.
Τι μας απόμεινε λοιπόν εκτός απ' τη φυγή; Ας ονειρευτούμε την απόδρασή μας με τουριστικό ενθουσιασμό κι ας τραγουδήσουμε δυνατά τους στίχους που μου εμπιστεύτηκε αυτοπροσώπως κάποτε ο παλιός Μωυσής δίπλα στις καλαμιές του Νείλου:
«Τώρα που οι Δέκα Εντολές
έχουνε γίνει Δ.Ε.Κ.Ο.
φορέστε αλεξίσφαιρο
σώβρακο και γιλέκο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου