Της Κατερίνας Βουτσινά
«Οταν η δύναµη της αγάπης νικήσει την αγάπη της δύναµης, ο κόσµος θα γνωρίσει την ειρήνη». Το παραπάνω µήνυµα θα µπορούσε κάλλιστα να είναι γραµµένο πάνω σε µια χριστουγεννιάτικη ευχετήρια κάρτα. Αόριστα λόγια, ωραία γραµµατοσειρά και πολύ γκλίτερ.
Μια φίλη φρόντισε να το επαναφέρει στη µνήµη µου, αναρτώντας το ως status, προσωπικό µήνυµα στα ελληνικά, στη σελίδα της στο facebook. Η φράση, ωστόσο, που αποδίδεται στον αφροαµερικανό κιθαρίστα Τζίµι Χέντριξ, δεν είναι καθόλου γλυκανάλατη. Διαβάζοντάς την ξανά και ξανά διαπιστώνω ότι το θέµα εδώ δεν είναι η δύναµη της αγάπης, ούτε η ελπίδα για «επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Το νόηµά της κρύβεται πίσω από τη µάλλον απαισιόδοξη διαπίστωση πως η αγάπη της δύναµης πάντοτε θα ακυρώνει την ελπίδα για παγκόσµια ειρήνη.
Διαλέξτε ένα οποιοδήποτε θέµα από όσα κυριαρχούν τους τελευταίους µήνες στην επικαιρότητα. Πίσω από τις κινήσεις για τη σωτηρία της ευρωζώνης, την έξοδο της Ελλάδας από την οικονοµική κρίση ή και τις διαρροές τηλεγραφηµάτων από 274 πρεσβείες και προξενεία των ΗΠΑ µέσω του Wikileaks – που ανέτρεψαν τις διπλωµατικές ισορροπίες ολόκληρου του πλανήτη – βρίσκεται η αγάπη για τη δύναµη.
Είναι η δύναµη, όµως, το ζητούµενο; Διαβάζω ένα άρθρο γνώµης από τον δηµοσιογράφο των «New York Times» Ρόµπερτ Ράιτ. Ηταν πολύ πιθανό, γράφει ο Ράιτ, ο Ασάνζ να κερδίσει τον τίτλο του προσώπου της χρονιάς 2010 από το περιοδικό «TIME», µια διάκριση που κέρδισαν στο παρελθόν τόσο ο Στάλιν όσο και ο Χίτλερ, «αποδεικνύοντας πως το βραβείο αναγνωρίζει τον αντίκτυπο και όχι την αρετή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου