Είμαστε κουρασμένοι πριν να παλέψουμε...

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ήρθε στην Αθήνα ο κ. Στρος Καν, ήρθε ο κ. Ρουμπινί, ήρθε ο κ. Ρεν. Όλοι τους είναι επικεφαλής της τριμερούς "θεραπευτικής" ομάδας για την ασθενούσα οικονομικά Ελλάδα.

Μας είπαν και μας λένε ενθαρρυντικά λόγια, μας δίνουν συμβουλές, και μας προειδοποιούν ότι για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να ακολουθήσουμε με ακρίβεια τα όσα μας υποδεικνύουν. Το ερώτημα όμως που τίθεται από κάθε λογικό άνθρωπο είναι μήπως η οικονομία μας πάσχει από πολύ σοβαρή ασθένεια και τα μέτρα που λαμβάνονται δεν θεραπεύουν, αλλά παρατείνουν το πρόβλημα και βασανίζουν τον ελληνικό λαό, επιβαρύνοντας τον με περισσότερα χρέη. Μήπως δηλαδή τα όσα λέγονται και πράττονται από τους "θεραπευτές" μας είναι μια "παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του…".

Ο κ. Ευριπίδης Μπίλλης, τ. επίκουρος καθηγητής του ΕΜΠ, με στοιχεία αποδεικνύει ότι τα χρέη μας το 2014 θα φτάσουν τα 400 δις. Ευρώ, από τα οποία τα 110 δις. θα τα χρωστάμε στην Τρόϊκα, με το επαχθέστατο επιτόκιο, κοντά στο 5%. Ακόμη κι αν το έλλειμμα πέσει στο 3% πάλι θα υπάρχει έλλειμμα, το χρέος θα ανεβαίνει και θα τρέχουν οι δυσβάσταχτες υποχρεώσεις μας για αποπληρωμές των εντόκων δανείων, ενώ θα συνεχίζεται η ύφεση, τα μικρομεσαία εισοδήματα θα έχουν περαιτέρω εξασθενήσει και τα κρατικά έσοδα από παραγωγικές εργασίες θα έχουν μειωθεί. Το συμπέρασμα του κ. καθηγητού είναι ότι εφόσον δεν γίνει κάτι δραστικό, τότε "πάμε για πλειστηριασμό της χώρας".

Και διερωτάται κανείς, αυτά δεν τα ξέρουν οι κυβερνώντες; δεν τα βλέπουν; και αν τα βλέπουν γιατί, αυτοί που διαχειρίζονται την ασθενή οικονομία μας, δεν μας λένε την αλήθεια για το τι μας περιμένει;

Την πραγματική κατάσταση στη χώρα μας και στην Ιρλανδία την περιγράφει το έγκυρο Γερμανικό περιοδικό Spiegel στην ιστοσελίδα του "Spiegel on line", σε άρθρο του, με τίτλο " Τι θα έπρεπε να γίνει για την Ευρωκρίση".

Σ' αυτό σημειώνεται, μεταξύ των άλλων: " Οι κυβερνήσεις των Αθηνών και του Δουβλίνου είναι την περίοδο αυτή στη διαδικασία - υπό την πίεση των δανειστών τους - να λάβουν δραστικά και δυνητικά ολέθρια μέτρα λιτότητας. Θα πληρώνουν με επιτόκιο 5% τα χρήματα που λαμβάνουν από το Ευρωπαϊκό Ταμείο - πολύ μεγαλύτερο από αυτό που δανείζονται οι δικοί τους δανειστές, όπως η Γερμανία.

Και βεβαίως οφείλουν να τα επιστρέψουν όλα, δάνεια και τόκους. "Με τι ακριβώς; " διερωτάται Γερμανός Τραπεζίτης. "Με ελιές;"... 

Οι Ιρλανδοί, εντελώς παράλογα, δανείστηκαν το ένα τρίτο του ετήσιου εισοδήματος τους. Το Ελληνικό δημόσιο χρέος από το περίπου 140% του ΑΕΠ που θα είναι στο τέλος του 2010 θα σκαρφαλώσει πάνω από το 156% το 2012 και αυτό παρά τις αιματηρές περικοπές στον προϋπολογισμό του 2011, που δείχνει απόγνωση και που οδηγεί τη χώρα στο περιθώριο της ΕΕ".

Κι εμείς; ο ελληνικός λαός τι κάνει; τι μπορεί να κάνει θάλεγε κάποιος. Το πρώτο είναι να προβληματιστεί αν αποτελεί μια μάζα, ή μια αγέλη, που κινείται από τους γελαδάρηδες, ή αν αποτελείται από σκεπτόμενους ανθρώπους, που απλά δεν έχουν οργανωθεί και που περιμένουν έναν ηγέτη που να τους εμπνεύσει και να τους δώσει το σύνθημα της αισιοδοξίας και της αγωνιστικότητας. Αν είναι το δεύτερο υπάρχει ελπίδα. Η μεταπολίτευση στη μεταπολίτευση δεν είναι κάτι το εύκολο, όταν μάλιστα το σημερινό πολιτικό σύστημα βολεύει τους ξένους "προστάτες" μας. Και δεν ξέρει κανείς αν και αυτός, που θα εμφανιστεί ως "σωτήρας", δεν έχει πάρει προηγουμένως την ευλογία τους….

Σε πολύ δύσκολη περίοδο ζούμε. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Για παρηγοριά μας λένε πως οι γονείς μας πέρασαν χειρότερες ημέρες, έως και κανονική κατοχή. Πράγματι, αλλά τότε οι αντιστάσεις τους ήσαν πιο αποτελεσματικές. Είχαν διατηρήσει τις αρχές τους, την εθνική τους συνείδηση, τα πιστεύω τους, την αξιοπρέπεια τους. Σήμερα η κρίση έρχεται μετά από την αποδόμηση των αξιών μας, που προκαλείται συστηματικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες και που έχει ως αποτέλεσμα τα αντανακλαστικά μας να έχουν ελαττωθεί. Είμαστε κουρασμένοι πριν να παλέψουμε.

Μας μένει, σε όσους μπορούμε, να κάνουμε, προς το παρόν, το ελάχιστο. Να μην πιστεύουμε αυτά που μας λέγονται και να κοινοποιούμε αυτά που πιστεύουμε, τουλάχιστον για να μην μας παίρνουν για αφελείς.