Του Ρούσσου Βρανά
rvranas@otenet.gr
Εργαζόµενος κι αυτός στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία. Σύζυγος και πατέρας ενός µικρού κοριτσιού.Κρεµάστηκε στην αυλή του σπιτιού του, στη Νιµ. Δεν άντεξε την απόφαση της διεύθυνσης να µεταταγεί αλλού και να κάνει µια δουλειά που δεν ήταν η δική του. Μέσα σε δύο εβδοµάδες τον Σεπτέµβριο, πέντε εργαζόµενοι στη Φρανς Τελεκόµ ακολούθησαν αυτόν τον δρόµο. Είκοσι τέσσερις συνολικά από την αρχή της χρονιάς. Και τριάντα πέντε την προηγούµενη. Δεν είναι παρά µερικοί από τους 300-400 εργαζόµενους που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στη Γαλλία.
Στη Γερµανία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενοι το έχουν ρίξει στα χάπια εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας. Ερευνα της γερµανικής ασφαλιστικής εταιρείας DAK έδειξε πως 2 εκατοµµύρια εργαζόµενοι παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρµακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά. Επειδή ο ανταγωνισµός στην εργασιακή ζούγκλα είναι σκληρός. Και οι απολύσεις πολλές. Η επιδηµία των αυτοκτονιών δεν πλήττει µόνο τη Γαλλία. Μαζί µε την Ουκρανία και τις ΗΠΑ (όπουτα στοιχεία του αµερικανικού Γραφείου Στατιστικής της Εργασίας δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες στους χώρους δουλειάς αυξήθηκαν κατά 28% το 2008), είναι οι τρεις χώρες µε τα περισσότερα κρού σµατα κατάθλιψης στουςχώρους εργασίας.
Για να φτιάξει το ντοκιµαντέρ του «Δουλειά µέχρι θανάτου», που προβλήθηκε στη Γαλλία, ο δηµοσιογράφος Πολ Μορέιρα ταξίδεψε µέχρι τις πιο απόκρυφες γωνιές του κόσµου της εργασίας. Εκεί όπου η απόδοση και η παραγωγικότητα λατρεύονται σαν θεοί. Θεοί µοχθηροί, που σπρώχνουν τους εργαζόµενους στην απελπισία, ακόµη και στην αυτοκτονία. Κι έδειξε τους µηχανισµούς που σπέρνουν την καταστροφή, τις µεθόδους των µάνατζερ που ανατρέπουν µέσα σε µια στιγµή ολόκληρες ζωές, που καταστρατηγούν συλλογικές συµβάσεις µε συµφωνίες προσωρινής εργασίας, προκαλώντας πολλές αδικίες και ανθρώπινα δράµατα.
Η διάρκεια ζωής των εργαζοµένων αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα από τα κέρδη των επιχειρηµατιών. Οπως έγραφε ο διευθυντής του περιοδικού «Νουβέλ Οµπζερβατέρ» Ζαν-Μαρσέλ Μπουγκερό, «το 1980, το 2-3% εθεωρείτο ένα φυσιολογικό ποσοστό κέρδους. Το 1990 έφτασε στο 10%. Το 2000 στο 15%. Και σήµερα πια τείνει να ξεπεράσει το 20%». Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων ζουν περισσότερο από τους εργαζόµενούς τους, διαπιστώνει έρευνα του γαλλικού δηµογραφικού ινστιτούτου INED. Ενας εργαζόµενος 35 ετών προσδοκά πως θα ζήσει άλλα 41 χρόνια (στα 17 από τα οποία θα µπαινοβγαίνει στα νοσοκοµεία), ενώ ένα διευθυντικό στέλεχος άλλα 47(χωρίς ιδιαίτερα προβλήµατα υγείας). Για τους µελλοθάνατους του κόσµου της εργασίας έγραφε η Μπάρµπαρα Ερενραϊχ:
«Παραµελούν τα παιδιά τους, για να είναι φροντισµένα τα παιδιά των άλλων. Ζουν σε υποτυπώδη σπίτια, για να είναι τα σπίτια των άλλων τέλεια και αστραφτερά. Υποµένουν στερήσεις, για να πέφτει ο πληθωρισµός και να ανεβαίνουν οι µετοχές. Είναι οι ανώνυµοι δωρητές, οι άγνωστοι ευεργέτες όλων των άλλων».
Ο κόσµος της σύγχρονης εργασίας είναι τόσο απάνθρωπος και επισφαλής, που συχνά σπρώχνει τον άνθρωπο να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του έστω και πηδώντας από το παράθυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου