«Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε»...

Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Απο την  ZEZA ZHKOY

Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής οι νέες ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό θα πλήξουν τα ισόγεια και τα υπόγεια του κοινωνικού ιστού της χώρας, και οι εργασιακές «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλονται θα εξασθενίσουν τους εργαζόμενους και θα αναδιανείμουν το εισόδημα προς όφελος των πλουσιότερων για πολλές γενιές.

Ωστόσο, όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση-άγνοια των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων» απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και ορισμένους από τους υπουργούς της που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους. Oπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου-εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Oτι για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Oτι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Oτι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι, όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!

Σύμφωνα με τα διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει η οικονομία, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που διασπαθίζει το μάννα των κοινοτικών επιδοτήσεων. Ομως, τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).

Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και «πλαστές» διατριβές. Ομως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μιαν απλή, απλούστατη φράση: «Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). Βέβαια, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.

Eπί σειράν ετών, οι «προβεβλημένοι» πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων υποβάλλουν στο κοινό την άποψη ότι ναι, είναι δυνατόν να κινείται ομαλώς, άνευ μεγάλων προβλημάτων, η χώρα εντός της Eυρωζώνης, να επεκτείνονται οι πολιτικές δυνάμεις και επιρροές της ελεύθερης αγοράς, να μην πραγματοποιούνται σοβαρές μεταρρυθμίσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, ότι είναι δυνατόν να γίνονται όλες οι αλλαγές που υπαγορεύονται από τις Βρυξέλλες, αλλά ότι όλα τούτα μπορεί να συμβαίνουν ANEY ΣYNEΠEIΩN - χωρίς τίποτε το σημαντικό να αλλάζει στη λειτουργία των οικονομικών-κοινωνικών πραγμάτων, χωρίς να θίγεται καμιά από τις δυνάμεις που μετέχουν στην παραγωγική μηχανή.

Η κυβέρνηση καλλιεργώντας τον πανικό περί χρεοκοπίας και μετά ενεργώντας σαν να μην καταλαβαίνει τι έχει πει, δίδει υπόβαθρο στη συνωμοσιολογική άποψη ότι μη αντέχοντας το βάρος των μεταρρυθμίσεων και της λιτότητας που απαιτείται, άφησε μοιρολατρικά την υπόθεση στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. έτσι ώστε να φορέσει στη χώρα τον απαραίτητο ζουρλομανδύα με το διαβόητο Μνημόνιο.

Η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει το 2010 για το χρέος της (κυρίως στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες) 32 δισ. ευρώ, δηλαδή το 13% του ΑΕΠ. Μόνο οι τόκοι ανέρχονται σε 5,5% του ΑΕΠ. Ενας μηχανισμός μόνιμης αφαίμαξης πλεονάσματος, που στραγγαλίζει την ανάπτυξη και επιβάλλει την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους, υπό την απειλή της στάσης πληρωμών.

Ανάκαμψη χωρίς ανάπτυξη, οικονομία χωρίς ευημερία, εργασία χωρίς εργαζόμενους, πολιτικοί χωρίς πολιτική. Το βιοτικό μας επίπεδο βουλιάζει, αλλά δεν υπάρχει ούτε όραμα ούτε σχέδιο για να αναστραφεί αυτή η αποτρόπαιη τάση εις βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και ένα μεγάλου μέρους του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου.

Τον Ιούλιο του 2001, ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο παρουσίασε το σχέδιο «Μηδενικό έλλειμμα», που προέβλεπε σκληρή λιτότητα κατά παραγγελία του ΔΝΤ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, και στους μισθούς, και στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Μολονότι τις είχε απαιτήσει το ίδιο, το ΔΝΤ έκρινε αυτές τις θυσίες ανεπαρκείς. Και αρνήθηκε να εκταμιεύσει δάνειο το οποίο είχε συμφωνηθεί. Τον Ιανουάριο του 2002 η χώρα κατέρρευσε. Μέχρι σήμερα, το όνομα του Ντομίνγκο Καβάλιο παραμένει ντροπιασμένο στην Αργεντινή και ο ίδιος ζει στις ΗΠΑ. Αυτό ας το θυμούνται ορισμένοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ...