Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΑΥΡΑΚΑ
Απίστευτος τύπος ο Μεμάς. Απρόβλεπτος. Δεν υπάρχει (λένε σήμερα). Δεν υπάρχει κι είναι εδώ (λέγαμε παλιότερα).
Επινε, κάπνιζε, ξενυχτούσε, ξενοπερπατούσε, δούλευε αλλά και τεμπέλιαζε, αγαπούσε αλλά και μισούσε. Λίγο λαμόγιο, αλλά και ψυχούλα. Τη μια περπατούσε στη μέση και την άλλη ακροβατούσε στις άκρες της ζωής του. Ζούσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία του. Απίστευτος τύπος. Απρόβλεπτος. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις διαδρομές του, ήρθαν οι άλλοι. Οι λογικοί. Οι πολλοί και πολύ λογικοί.
-ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ αυτή που κάνεις, ρε Μεμά. Εμεινες πίσω αγόρι μου. Πολύ πίσω. Βλέπεις κοντά κι όχι μακριά. Εκσυγχρονίσου. Πάρ’ το αλλιώς. Κι άλλα τέτοια… Λέγε λέγε, δεν ήθελε και πολύ ο Μεμάς, άρχισε να το σκέφτεται.
-ΡΕ ΛΕΣ να έχουν δίκιο; Μάλλον. Δεν μπορεί, αυτοί είναι οι πολλοί. Δεν μπορεί να έχουν άδικο αυτοί οι πολλοί και δίκιο εγώ.
Κι άλλαξε ο Μεμάς. Συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις. Τσιγάρο χωρίς καπνό και νικοτίνη. Μπίρα χωρίς αλκοόλ. Καφές χωρίς καφεΐνη. Μέρες χωρίς καλημέρα. Αλλαξε ο Μεμάς. Αγνώριστος. Δεν γελάει. Μιλάει μόνο για τα απαραίτητα. Δεν χαιρετάει. Κι αυτό το βλέμμα του! Κοιτάει αλλά δεν βλέπει. Σαν κάτι να τον τρώει τον Μεμά.
Σαν να έχει μαραζώσει. Σαν να του κλέψανε τα Σαββατόβραδα…
ΥΓ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινά πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου