ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ολα τα ΛΕΦΤΑ (μωρό μου) του πελατειακού κράτους - Να αρχίσει ο Ακης τα σεμινάρια

Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου

18 Οκτωβρίου 1981 είναι εκείνη η ημερομηνία που σηματοδότησε τη πορεία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ως σήμερα, με κυρίαρχα τα  συνθήματα  «λαός στην εξουσία»,  «Εδώ και τώρα αλλαγή» και το περίφημο  «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είναι  κυρίαρχο κόμμα για 30 χρόνια περίπου,  με ένα μικρό διάλειμμα 3 ετών περίπου αρχές τις δεκαετίας ’90.

Κάπως έτσι άρχισαν όλα, η Ελλάδα όντας μέλλος τη Ε.Ε. αντί να κοιτάξει πως θα σταθεί στα πόδια της, πως θα κυριαρχήσει κοινωνικοοικονομικοπολιτικά και πως θα διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι,  έπεσε με τα μούτρα στην εσωστρέφεια. 

Ο λαϊκισμός και ο οπορτουνισμός κυριάρχησαν στην ελληνική κοινωνία. Ο κάθε έλληνας αντί να κοιτάει  το καλό του τόπου κοιτούσε το συμφέρον της τσέπης του, ο δημόσιος τομέας υπερδιογκώθηκε, τα πακέτα Ντελόρ εξανεμίστηκαν, οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις έγιναν λουλούδια και πιάτα στα σκυλάδικα και τα μπουζούκια της εποχής. Ενώ η πολιτική ζωή πήρε την απόχρωση του ροζ.

Μέσα σε όλο αυτό άρχισαν οι δοσοληψίες… τι μου δίνεις για να σου δώσω; Πόσα θα πάρω για να πάρεις;  Από την κατασκευή του γεφυριού της Πέρα Ραχούλας έως και την αγορά εξοπλιστικών προγραμμάτων. Μπολιάστηκε η κοινωνικοπολιτική και επιχειρηματική ζωή του τόπου από τέτοιου είδους συμπεριφορές και πάρε δώσε. Για να είναι κανείς καλός επιχειρηματίας θα έπρεπε να έχει κουμπαριές με πολιτικά πρόσωπα, για να μπορέσει να σταθεί κανείς στην ελεύθερη αγορά θα έπρεπε να είναι άμεσα εξαρτώμενος από τον κρατικό μηχανισμό.  

Εν’ ολίγοις αυτό το ταγκό η εξουσία και η επιχειρηματική ζωή του τόπου χόρευαν αρμονικά για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Αυτό τον χορό πήραν χαμπάρι οι μεγάλες και οι μικρές ξένες επιχειρήσεις και είπαν να χορέψουν και αυτές έναν χορό με την πολιτική ζωή της χώρας του Ελλαδιστάν … Που είναι το κακό; Άλλωστε το  νόμιμο με το ηθικό δεν συμβαδίζουν πάντα.

Βλέποντας  και ακούγοντας το Άκης στόρι, θυμήθηκα ότι από το 1981 έως και σήμερα πολλά σκάνδαλα είδαν το φως της δημοσιότητας και όλα τα έφαγε το σκοτάδι. 

Ο Άκης υπήρξε το εξιλαστήριο θύμα μιας ολόκληρης εποχής δοσοληψιών, ωχαδελφισμού και μποεμισμού. Μπορεί να μην του είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά… αν δεν είχε τη ματαιοδοξία να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αν δεν δεχόταν να γίνει υπουργός Εθνικής Άμυνας και να κρατήσει στα χέρια του βόμβα η οποία είχε ενεργοποιηθεί πριν πολλά χρόνια, αν δεν έδειχνε τη μποέμικη ζωή του, το μεγαλοπρεπέστατο γάμο του με κουμπάρο τον τότε ομόλογο του Γάλλο Υπουργό Εθνικής Αμύνης στο Παρίσι, το νεοκλασικό σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου…ακόμα και το γεγονός ότι έμεινε στην Ελλάδα ενώ θα μπορούσε να έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, ακόμα και αυτό στα επιλήψιμα του καταλογίζεται.

Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι το πολιτικό σύστημα βρήκε το δικό του εξιλαστήριο θύμα, τη σάρκα από τη σάρκα του για να καλύψει τις πομπές του. Ο Άκης μας φταίει για όλα, την ίδια στιγμή που με πονηριά και τσαχπινιά όσοι ανέλαβαν την εξουσία  διαχρονικά, έκλειναν ο ένας στον άλλον το μάτι καταφατικά, για το τι μέλι υπάρχει στο βάζο που αφήνουν πίσω και σε ποιο ντουλάπι το έχουν τοποθετήσει.

Σήμερα, ο κος Τσοχατζόπουλος πρόκειται να βρεθεί εκτός φυλακής, καιρός ήταν να συμβεί αυτό και πολύ έχει αργήσει… Τώρα πια έχοντας χάσει τα πάντα ο Άκης ήρθε η ώρα να κερδίσει μόνο ένα, την υστεροφημία του έστω και αργά… το μόνο που μπορεί να κάνει είναι: 

να γράψει, να μιλήσει και να ακουστεί καλά στην ελληνική κοινωνία η φωνή του και όλα όσα έχει να πει…  

Ίσως τα λεγόμενα του  να δώσουν μια κάποια λύση στην κρίση στην οποία έχει περιέλθει η πολιτική ζωή της χώρας, ίσως ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» παραδειγματιστεί από τα λάθη και τις συμπεριφορές παρελθοντικών χρόνων και αλλάξει ρότα.

Κλείνοντας, θεωρητικά οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι άσπιλοι και αμόλυντοι  να μην έχουν αγκυλώσεις, να μην χρωστάνε σε κανέναν και να μην μπορεί κανείς να τους  βρει ψεγάδι. 

Όλα αυτά μπορούν να συμβούν όταν δεν υπάρχει πελατειακό κράτος, όταν οι ίδιοι οι πολίτες φροντίζουν να είναι σωστοί, να μην κοιτάνε το εγώ αλλά το εμείς, να μην  πιάνουν στασίδι έξω από τα πολιτικά γραφεία για ρουσφέτια μικρά ή μεγάλα… Κυρίως όμως όταν οι ίδιοι επιτέλους πάψουν να είναι ανεχτικοί σε ανεκδιήγητες συμπεριφορές πολιτικών προσώπων και χειροκροτητές. 

Αν κάποτε αποφασίσει να  μιλήσει ο Άκης Τσοχατζόπουλος, το μόνο βέβαιο ότι  θα πάρουμε το μεγαλύτερο μάθημα στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας  … 

Ηρθε η ώρα να πάψουμε επιτέλους σε αυτή τη χώρα να ακούμε λόγια και να μαγευόμαστε από τις σειρήνες του λαϊκισμού.