Ισως τελικά η τύχη να είναι με το μέρος των αγνοουμένων της μοιραίας πτήσης ΜΗ370 των Μαλαισιανών Αερογραμμών. Επί μέρες, αυτή είναι η ένατη την ώρα που γράφεται το κείμενο, είκοσι πέντε κράτη προσπαθούν αναποτελεσματικά να συντονιστούν για να καταλήξουν στο προφανές.
Είναι εν ζωή οι 239 επιβάτες του μοιραίου αεροσκάφους ή όχι; Γιατί η πραγματική τύχη του αεροσκάφους λίγο ενδιαφέρει τους συγγενείς των επιβατών, που μέρες τώρα ζουν τη δική τους τραγωδία στα στενά της Μαλάκα.
239 ψυχές κι άλλες τόσες οι ιστορίες που συνθέτουν το προφίλ καθενός χωριστά. Μερικές αδιάφορες, άλλες συγκαταβατικές και κάποιες ιδιαίτερα προφητικές και συγκινητικές, όπως του μηχανικού Πολ Γουίκς από τη Νέα Ζηλανδία, που ζούσε τα τελευταία χρόνια στο Περθ και πήγαινε για δουλειά στη Μογγολία.
Πατέρας δυο μικρών αγοριών, ο Γουίκς, διαισθανόμενος (;) το μοιραίο, αποχαιρέτησε τη γυναίκα του, αφήνοντας τη βέρα και το ρολόι του κληρονομιά στους δύο γιους του.
«Δώσε τη βέρα στο μεγάλο όταν παντρευτεί και το ρολόι στο μικρότερο».
Δεν γνωρίζουμε πόσοι παντρεμένοι, εν κινδύνω ή όχι, θα άφηναν
παρακαταθήκη τη βέρα τους σε κάποιον συγγενή τους. Ειδικά στην Ελλάδα,
το ποσοστό πρέπει να είναι αρκετά χαμηλό, δεδομένου πως ο γάμος, μαζί με
την τσέπη μας, διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση τα τελευταία χρόνια. Θα
πρέπει τα δεσμά του Υμεναίου να μην έχουν χαλαρώσει στο ελάχιστο για να
κληροδοτήσεις αυτό που πολλοί κρύβουν, «χάνουν» ή βγάζουν από το δεξί
τους χέρι στην πρώτη γερή οινοποσία...
Θα πρέπει να έχεις περιέλθει στην έσχατη ένδεια για να αφήσεις
αμανάτι στον τοκογλύφο της γειτονιάς σου το πιστοποιητικό τής, ενώπιον
Θεού και ανθρώπων, δέσμευσης προς το άλλο μισό.
Ή θα πρέπει να έχεις τουλάχιστον δύο παιδιά για να παραλάβουν εν
καιρώ τη βέρα και το ρολόι σου, αφού λίγοι, αν όχι ελάχιστοι, την
αφήνουν στα χέρια της συζύγου, της οποίας οι βουλές είναι ανεξερεύνητες,
όπως και η πορεία του μοιραίου Μπόινγκ.
Μακάρι ο Γουίκς να ξαναπάρει στα χέρια του τα τιμαλφή του.
Μακάρι να μη χρειαστεί να τα κληροδοτήσει, αλλά να τα δώσει διά ζώσης
στα παιδιά του μαζί με τη γυναίκα του. Μακάρι να ξεχάσει όσα συνθέτουν
το χρονικό αυτής της απίστευτης τραγωδίας που παρακολουθεί η υφήλιος με
κομμένη την ανάσα.
Αλλά σε εποχές που και το φτέρνισμά μας καταγράφεται, η πινακίδα
του αυτοκινήτου μας διαβάζεται από τα επουράνια κατασκοπευτικά «μάτια»,
η αλληλογραφία μας σκανάρεται και κάθε απαγορευμένη λέξη αφαιρεί
βαθμούς από το πόιντ σίστεμ της πολιτικής ορθότητας, είναι απορίας
άξιον, πώς ένα μεγαθήριο των αιθέρων είναι δυσκολότερο να βρεθεί από μια
βέρα που κρύφτηκε σε λάθος τσέπη.
«Αγάπη μου, την έβγαλα γιατί σαπούνισα τα χέρια μου και την ξέχασα».
«Γλιστράει από το δάχτυλό μου επειδή αδυνάτισα. Θα τη δώσω για
στένεμα».
«Μωρό μου, την έβγαλα για να μαυρίσω ομοιόμορφα. Αφού ξέρεις,
είμαι αλλεργική στα σημάδια».
«Μου έπεσε! Την έβγαλα να τη δει ο Βαγγέλης να παραγγείλει ίδιες και πάνω στο σαματά γλίστρησε. Αμα θες με πιστεύεις».
«Κοίτα πώς με κόβει. Σταματάει η κυκλοφορία! Θες να με τρέχεις;»
Και οι ιστορίες ατελείωτες, όσοι και οι όρκοι πίστης και αφοσίωσης.
Δεν γνωρίζουμε πόσα... ραντάρ χρειάζονται να ελέγχουν την ασφαλή
πτήση και προσεδάφιση ενός μεγαθήριου, όπως το Μπόινγκ 777 των
Μαλαισιανών Αερογραμμών. Γνωρίζουμε όμως πως τα επίγεια συστήματα
παρακολούθησης της πορείας μιας σχέσης είναι σαφώς περισσότερα, πιο
εξελιγμένα και κρυμμένα εκεί που αδυνατεί να ανακαλύψει το πιο ευαίσθητο
«πιάτο».
Γιατί εκεί που αποτυγχάνουν οι μηχανές, η ανθρώπινη φύση έρχεται
να καλύψει το κενό, αποδεικνύοντας πως διαθέτει την... έκτη αίσθηση,
ισχυρότερη κι από το πιο σύγχρονο μαραφέτι.
Κι αυτή η σιγουριά, αυτή η πυξίδα που επιτρέπει την προσεδάφιση
σε συνθήκες μηδενικής ορατότητας, που επιτρέπει τον απόπλου με
απαγορευτικό, που επιτρέπει την αναρρίχηση με πυκνή χιονόπτωση και
χαμηλή νέφωση, λέγεται... όσφρηση κι αλίμονο στους φέροντες τη βέρα στο
δεξί αν δεν τη διαθέτουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου