Προχθές έσκασε μια φούσκα. Και διαψεύστηκε άλλο ένα παραμύθι.
Διότι πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;
Αναρίθμητες.
Πόσες φορές μας είπαν ότι η χώρα έπεσε έξω από τις μίζες, τις προμήθειες και τη σπατάλη της διοργάνωσης των Αγώνων;
Ούτε που μπορώ να θυμηθώ.
Ε, λοιπόν, κολοκύθια τούμπανα! Σύμφωνα με την επίσημη απάντηση του υπουργείου Οικονομικών σε ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κόστισαν στην Ελλάδα 8,486 δισ. το διάστημα 2001-2007 - μέσα σε έξι χρόνια, δηλαδή...
Με άλλα λόγια, το περίφημο «μεγάλο φαγοπότι» ήταν περίπου όσα ξοδέψαμε το ίδιο διάστημα σε συντάξεις-μαϊμού, σε αχρείαστες ιατρικές δαπάνες και σε επιδοτήσεις ψεύτικων αναπήρων.
Και συνολικά στην εξαετία ήταν λιγότερο από το ένα τέταρτο του δημοσίου ελλείμματος μόνο του 2009 - της χρονιάς, δηλαδή, του μεγάλου εκτροχιασμού.
Το σημειώνω διότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που αρέσκεται να ακούει, να πιστεύει και να αναπαράγει παραμύθια. Κάτι που παραπέμπει σε ένα εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο αυτογνωσίας.
Πάντα μας φταίει κάποιος άλλος. Οι Αγγλοι για τον Εμφύλιο, οι Αμερικανοί για τη χούντα, η Γερμανία για την κρίση και οι κλέφτες για τη χρεοκοπία - «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!» δεν φώναζαν οι ανόητοι;
Και πάντα είναι έτοιμη μια δικαιολογία για να βγάλουμε την ευθύνη από επάνω μας.
Ο 55άρης φίλος μου, συνταξιούχος από τα 50 του, διαμαρτύρεται που του κόβουν τη σύνταξη χωρίς να αναρωτιέται τι σόι κράτος είναι αυτό που μοιράζει συντάξεις σε πενηντάρηδες.
Κακώς του κόβουν τη σύνταξη, προφανώς. Αλλά και κακώς πήρε σύνταξη σε τέτοια ηλικία. Λυπάμαι, αλλά το ένα συνδέεται με το άλλο.
Ακριβώς όπως κόβονται οι μισθοί στο Δημόσιο επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε για πολιτικούς λόγους ότι δεν θέλει να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους. Λυπάμαι, αλλά και αυτά συνδέονται.
Αν όμως ρωτήσεις τους θιγόμενους κανείς δεν θα σου πει ότι η χώρα δεν αντέχει να χρηματοδοτεί ένα τόσο ακριβό κράτος, άρα από κάπου πρέπει να κόψει.
Θα σου πει (όπως ο εισαγγελέας στα Χανιά) ότι φταίει «η κυβέρνηση των δωσίλογων».
Οχι, λοιπόν, δεν τα φάγαμε μαζί. Αλλά τελικά όλοι φταίμε που φαγώθηκαν.
Διότι μια χώρα δεν πέφτει έξω σε μία ημέρα, ούτε τη ρίχνουν έξω οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή το Τσάμπιονς Λιγκ.
Πέφτει έξω τη μία ημέρα μετά την άλλη. Κι επειδή όσοι θα έπρεπε να είχαν τον νου τους κατασκεύαζαν προσχήματα και συμψηφισμούς, έψαχναν δικαιολογίες και ανακύκλωναν παραμύθια. Για να βολευτούν. Αντί να κάνουν τη δουλειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου