Αν ήταν πριν από είκοσι χρόνια ό,τι θα αφηγηθώ θα ήταν ο πυρήνας ενός νούμερου της επιθεώρησης.
Φίλος οδηγός ταξί, ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης με δύο έξοχα παιδιά, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας δέχτηκε από το ανοιχτό παράθυρο της πλευράς του οδηγού βάναυση επίθεση από άγνωστης εθνικότητας αλλοδαπό. Γρονθοκτυπήθηκε τόσο ώστε τον παρέλαβε ημιαναίσθητο το ΕΚΑΒ με χτυπήματα στα μάτια που του δημιούργησαν πρήξιμο και αιμάτωμα. Του αφαίρεσε το κινητό και όλη του την είσπραξη.
Ως συνήθως τον ανέμενε επί δικύκλου σύντροφος και ως συνήθως εξαφανίστηκαν.
Ο άνθρωπος μπανταρισμένος κατευθύνθηκε σε αστυνομικό τμήμα να καταθέσει μήνυση κατ' αγνώστων και εκεί πληροφορήθηκε πως για να συνταχθεί το έγγραφο πρέπει να καταβάλει 100 ευρώ.
Ελα όμως που η ώρα ήταν απογευματινή και οι Εφορίες κλειστές. Αρα έπρεπε την επομένη, χάνοντας αγώι, να καταπλεύσει σε Εφορία να πάρει το παράβολο και να το πάει στο Τμήμα για να νομιμοποιηθεί η μήνυση. Και όλη αυτή η τελετή για έναν άνθρωπο ληστεμένο, μπανταρισμένο, με παυσίπονες ενέσεις και υποχρεωμένο να βγάλει και το μεροκάματο που είχε την προηγουμένη κάνει φτερά.
Νούμερο ή Νούμερα για γέλια και για κλάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου