«Ξεχάστε την Ελλάδα, η οποία λίγο ώς πολύ είναι χαμένη υπόθεση: το
μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Ισπανία».
Η σύντομη πρόταση, μία
παρένθεση στο τελευταίο άρθρο του Νομπελίστα οικονομολόγου Πολ
Κρούγκμαν, λέει πολλά για τη θέση της Ελλάδας σήμερα.
Είμαστε μια
«χαμένη υπόθεση» - μια περίπτωση τόσο τοξική που και ο πιο ένθερμος
υποστηρικτής της ανάπτυξης εναντίον της λιτότητας δεν θέλει να ταυτιστεί
η θεωρία του μαζί μας.
Εχει δίκιο ο Κρούγκμαν - ώς ένα σημείο. Η
Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση - όπου η μακρόχρονη πολιτική παραλυσία
οδήγησε σε μια τόσο δυσλειτουργική οικονομία που μπορούσε να κινείται
μόνο με υπέρογκο δανεισμό και άφθονο «λάδωμα». Ευθύνεται, όμως, και η
Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία δεν διέθετε ούτε μηχανισμούς για να ελέγξει τον
εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας ούτε τη διάθεση για να την
επαναφέρει στη σωστή πορεία. Ετσι, η ελληνική κρίση χρέους υπονόμευσε
την εμπιστοσύνη στο ευρώ και έφθασε στην άλλη άκρη της ηπείρου, στην
Ισπανία.
Αν είμαστε μια «χαμένη υπόθεση» είναι επειδή φαινόμαστε
ανίκανοι να διαχειριστούμε τα προβλήματα που μας αφορούν σαν οικονομία
αλλά και σαν χώρα, σαν κοινωνία. Εδώ φαίνεται η αδυναμία όλου του
πολιτικού συστήματος να παίξει υπεύθυνο ηγετικό ρόλο. Ενώ οι πολλοί
πολίτες -οι μισθωτοί, συνταξιούχοι και οι νομοταγείς επιχειρηματίες και
ιδιοκτήτες ακινήτων- έχουν υποστεί πρωτοφανείς μειώσεις στα εισοδήματά
τους και ζουν με τον φόβο και την ανασφάλεια, δεν τους έχει προσφερθεί
ούτε μια καλή είδηση σε αντάλλαγμα, ούτε η ελάχιστη βελτίωση στις
υπηρεσίες, ούτε το ελάχιστο αίσθημα δικαιοσύνης. Με άλλα λόγια, οι
πολιτικοί δέχονται το πολιτικό κόστος που προκύπτει από τη στέρηση των
πολλών, αλλά δεν μπορούν ή δεν τολμούν να οργανώσουν το φορολογικό
σύστημα, τη δικαιοσύνη, τη δημόσια διοίκηση, το σύστημα υγείας και τις
δημόσιες συγκοινωνίες ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητα των πολιτών.
Σαν να μην έχει πολιτικό κόστος η αποτυχία αυτή.
Αν η Ελλάδα είναι μια «χαμένη υπόθεση» είναι επειδή το πολιτικό μας σύστημα δεν πίστεψε στην ανάγκη της μεταρρύθμισης και αρκέστηκε στο να παίζει κρυφτό με τους δανειστές μας - ζητώντας χρήματα, αλλά αποφεύγοντας το καθήκον να καταστρώσει εθνικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της χώρας. Χωρίς δικές μας προτάσεις, επόμενο ήταν να περιμένουμε τις επιταγές άλλων και μετά να δυσανασχετούμε και να κάνουμε κύκλους γύρω από τους εαυτούς μας. Τώρα που οι άλλοι βλέπουν τον κίνδυνο μας παρακολουθούν άναυδοι - ενώ εμείς που πρώτοι κινδυνεύσαμε κάνουμε σαν να μην βλέπουμε τον κίνδυνο.
Αν, λοιπόν, φαινόμαστε «χαμένη υπόθεση», δεν είναι επειδή αποτύχαμε. Είναι ακόμη χειρότερο: είναι επειδή δεν προσπαθήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου