Γιατί... κάαααθεται ο ΣΥΡΙΖΑ;

Του ΕΥΤΥΧΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΗ

Ώρες ώρες είναι να αναρωτιέται κανείς ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο - αν τον κυβερνά. Και επίσης αν η θερινή ραστώνη που έπληξε ξαφνικά τον υπερδραστήριο προεκλογικά ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην κόπωση των δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων ή στην περισυλλογή για το τι κόμμα θέλει να είναι στο εγγύς μέλλον.

Τίποτε από όλα αυτά. Διαβάζοντας κανείς την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση -του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ-, μπορεί αμέσως να βρει την εξήγηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που έδωσε τα φώτα του στη σύνταξη της συμφωνίας!
 

Υπερβολές; 

Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε την αντιμνημονιακή ατζέντα του. Τα άλλα κόμματα που σχημάτιζαν τον ευρωπαϊκό κορμό, επέλεξαν ως στρατηγική νίκης το σύνθημα της επαναδιαπραγμάτευσης, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες αλλαγών στους πολίτες που τους ακολούθησαν. Τα αιτήματα της επαναδιαπραμάτευσης συσσωρεύονταν προεκλογικά σε τέτοιο βαθμό, που άρχισαν να θυμίζουν πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιβεβαίωση ήρθε με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Η περίφημη προγραμματική συμφωνία- που σε άλλες χώρες μπορεί να παίρνει εβδομάδες όταν πρόκειται για κυβερνήσεις συνασπισμού αλλά στην Ελλάδα είχε κλείσει κατ' ουσίαν πριν ακόμα την ορκωμοσία των υπουργών-, θυμίζει όσο ποτέ άλλοτε αντιμνημονιακό κείμενο αρχών. ΟΙ δεσμεύσεις για ελαφρύνσεις περισσεύουν την ώρα που τα δύσκολα- δηλαδή οι αποκρατικοποιήσεις, η πάταξη της φοροδιαφυγής, τα (ακόμα) κλειστά επαγγέλματα- μπήκαν κάτω από το χαλί, για να εξεταστούν ξανά από... Σεπτέμβριο. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε στο “κείμενο αρχών” περίπου όσα έλεγε. Από το όχι στις απολύσεις στο Δημόσιο μέχρι και το περιουσιολόγιο.

Για τους πλέον δύσπιστους, ας αναφέρουμε την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για το κείμενο της προγραμματικής σύγκλισης των τριών κομμάτων, όπου ασκείται κριτική γιατί οι δεσμεύσεις- που προφανώς εκτιμώνται θετικά- είναι ασαφείς. “Οι αόριστες επιθυμίες, χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς για τις όποιες θεσμικές αλλαγές και η ασάφεια ως προς την αποκατάσταση των βάναυσων κοινωνικών αδικιών, δημιουργούν τη βεβαιότητα πως πρόκειται για μια κυβέρνηση μνημονιακής συνέχειας”. Δηλαδή αν είχαμε χρονικούς προσδιορισμούς και σαφήνεια στις “αόριστες επιθυμίες” πώς θα έκριναν την κυβέρνηση; Ως πρότυπο...μνημονιακής ασυνέχειας;

Είναι απίστευτο πως μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τα κόμματα εξακολουθούν να παίζουν τις κουμπάρες στο όνομα ενός αναχρονιστικού πλέον διαχωρισμού “μνημόνιο-αντιμνημόνιοι”, που τα ίδια στην πράξη καταστρατηγούν. Οι “ευρωπαίοι” της κυβέρνησης τάζουν λαγούς με πετραχήλια, προσδοκώντας χάρες από τους εταίρους μας, χωρίς την παραμικρή ένδειξη πολιτικής βούλησης ότι θα κάνουν κάτι για τη μείωση των εξόδων του κράτους, για παράδειγμα, ή ότι θα καταργήσουν έναν- έστω έναν..- άχρηστο δημόσιο οργανισμό. Πάνε σε μια διαπραγμάτευση χωρίς όπλα, με το φάντασμα της Κουμουνδούρου να πλανάται πάνω από το κυβερνητικό μέγαρο. Και θέλουν να εξορκίζουν αυτό το φάντασμα, υιοθετώντας προτάσεις μαξιμαλισμού και παραλογισμού.  

Να γιατί... κάααθονται οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος- και η κυβέρνηση- δουλεύει γι αυτούς. Άλλο αν το παιχνίδι αυτό αποδειχτεί ολέθριο για τη χώρα...