Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Δεν θυμάμαι αν στον Παπανδρέου είχαν επενδυθεί περισσότερες
προσδοκίες από εκείνες που ποντάραμε στον Καραμανλή. Ήταν και
διαφορετικές περιπτώσεις. Ο Καραμανλής κόμιζε την επανίδρυση του
κράτους, έλεγε ότι θα τινάξει το χαλί μας για να φύγει η σκόνη. Ο
Παπανδρέου αφίχθη ως «αντιεξουσιαστής στην εξουσία», ως ο άνθρωπος που
έχει τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου.
Ο Σαμαράς δεν ξέρω ως τι ακριβώς ήρθε. Και αυτό δεν είναι απαραιτήτως
κακό, τουλάχιστον για την υστεροφημία του. Ομοίως δεν μπορώ να μαντέψω
αν ο Σαμαράς είναι περισσότερο επιλογή ελπίδας ή λύση απελπισίας.
Πιθανότατα είναι και τα δύο. Ακόμα και αν τον έχεις ψηφίσει πάνω στην
απελπισία σου, δεν μπορείς να μην επενδύσεις πάνω του τις τελευταίες
ελπίδες σου. Για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε και η ομιλία του προς
τους υπουργούς. Όσο και αν βρήκα συμβολικά λαϊκίστικη την περικοπή της
υπουργικής αποζημίωσης, ήταν μία καλή τοποθέτηση. Και η ιδέα των
χρονοδιαγραμμάτων που ο ίδιος θα επιβλέψει, λειτουργική ακούστηκε.
Αλλά δείξτε μου και έναν πρωθυπουργό που δεν τα είπε ωραία στην
εκκίνηση της θητείας του. Δεν θα βρείτε κάποιον.
Οι πρωθυπουργοί δεν
κρίνονται από το πρώτο υπουργικό συμβούλιο. Κρίνονται από το τελευταίο.
Επίσης κρίνονται και από τις επιλογές των προσώπων. Ασφαλώς είναι νωρίς
και άδικο να κρίνεις πρόσωπα και επιδόσεις. Δικαιούσαι, όμως, να
διατηρείς μία σαφή προδιάθεση απέναντι τους. Εντάξει, να συμφωνήσεις με
την άποψη Βενιζέλου που λέει ότι σημασία δεν έχει η κυβέρνηση, αλλά η
ομάδα διαπραγμάτευσης. Άλλωστε αν δεν ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες για
επιμήκυνση και πίστωση χρόνου, τότε τα πάντα θα χάσουν τη σημασία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου