Χρεοκοπήσαμε την Κύπρο

Του Αντώνη Καμάρα

Πολιτικου Επιστημονα

Η ​​προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας υπήρξε κορυφαίος στόχος της Ελλάδος από την ίδρυσή της το 1960 μέχρι και τώρα. Ταυτόχρονα, τόσο το μικρό μέγεθος όσο και οι αδιάρρηκτοι και πολυσχιδείς δεσμοί της Κύπρου με την ομοεθνή Ελλάδα σημαίνουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν, είναι και θα είναι απόλυτα εξαρτημένη από την ποιότητα των ελληνοκυπριακών σχέσεων και, τελικά, την ίδια την ισχύ της Ελλάδας.

Η στρατιωτική έλλειψη ετοιμότητας της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τους ατυχέστατους χειρισμούς της ελληνικής δικτατορίας, οδήγησε στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας επί του 37% των εδαφών της. Η αδυναμία και οι κακοί χειρισμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η σημερινή χρεοκοπία της Ελλάδας, είναι η δεύτερη φορά που θα προκαλέσουν μείζον πλήγμα στον κυπριακό λαό, αλλά και θα απομειώσουν την εθνική κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας αυτής καθαυτής. Το ελληνικό PSI έχει οδηγήσει σε εγγραφές ζημιών δισεκατομμυρίων ευρώ από τις Τράπεζες Κύπρου, τη Μαρφίν-Λαϊκή και την Ελληνική Τράπεζα, αποστεγνώνοντας την πιστωτική δραστηριότητα στην Κύπρο και θέτοντας την Κυπριακή Δημοκρατία εκτός αγορών.

Οι παράλληλες αυτές εξελίξεις έχουν αυξήσει την ανεργία στην Κύπρο σε πρωτοφανή επίπεδα, για την περίοδο από το 1974 μέχρι σήμερα. Εξίσου σημαντικό, έχουν οδηγήσει την Κυπριακή Δημοκρατία στα πρόθυρα διαπραγμάτευσης κυριαρχικών της δικαιωμάτων με τους δύο βασικούς διεθνείς της εταίρους, την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) και τη Ρωσία.

Με τη μεν πρώτη, την Ε.Ε., η Κύπρος στην περίπτωση που θα χρειαστεί να εισέλθει στον μηχανισμό διάσωσης θα πρέπει να διαπραγματευτεί και ίσως και να απεμπολήσει βασικά χαρακτηριστικά της διεθνούς ανταγωνιστικότητάς της όπως την ιδιότητά της ως εξωχώριου επιχειρηματικού κέντρου και το ανταγωνιστικό της φορολογικό καθεστώς (σε ανάλογη πίεση βρέθηκε και η Ιρλανδία όταν εισήχθη στον μηχανισμό διάσωσης από τη Γαλλία και τη Γερμανία).

Με τη δε δεύτερη, τη Ρωσία, η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαπραγματευτεί ένα συνδυασμό παραχωρήσεων που αφορούν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της και τη γεωπολιτική της θέση (η Ρωσία ήδη έχει δώσει χαμηλότοκο δάνειο στην Κυπριακή Δημοκρατία για να καλύψει τα ελλείμματά της).

Μπορεί και αυτές οι δύο κινήσεις να ήταν οι πλέον ενδεδειγμένες ούτως ή άλλως για την Κύπρο όπως μπορεί, άλλωστε, να είναι και για το καλό της Ελλάδας να ακολουθήσει κατά γράμμα τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις που επιβάλλει το Μνημόνιο. Το θέμα είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, εξαιτίας της Ελλάδας, όπως και το 1974, σε κορυφαίους τομείς της πολιτικής της, που βρίσκονται στον πυρήνα της εθνικής της κυριαρχίας, έχει απολέσει τη δυνατότητα να προσδιορίζει η ίδια το συμφέρον της και να το υλοποιεί στον χρόνο, και με τον τρόπο, της επιλογής της (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι και η κυπριακή ηγεσία δεν φέρει σημαντικότατες ευθύνες γι’ αυτή την εξέλιξη). Συνάμα, με αυτήν την απώλεια μια σημαντική μερίδα του κυπριακού λαού θα υποστεί την απότομη μείωση του βιοτικού του επιπέδου, όπως και το 1974, αυτή τη φορά όμως λόγω της χρεοκοπίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Και σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στη σημειολογία αυτής της κρίσης που μαστίζει την Κύπρο. Δεν υπάρχει πατριωτισμός εάν δεν υπάρχει βούληση να εδραιωθούν οι βασικές παράμετροι της εθνικής ισχύος και η κυριότερη από αυτές είναι η στέρεα δημοσιονομική βάση της Ελλάδας. Το τζάμπα πατριώτης είναι τόσο οξύμωρο σχήμα όσο και το τζάμπα μάγκας. Η διαπίστωση αυτή, βεβαίως, αφορά τόσο τα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας, τα κόμματα του «λεφτά υπάρχουν», όσο και τα κόμματα της Αριστεράς, τα κόμματα του «βγείτε έξω να βρείτε τα λεφτά».

Το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολό του, αρνούμενο να αναλάβει τις ευθύνες τους όσον αφορά την εδραίωση της δημοσιονομικής ευρωστίας της Ελλάδας, ουσιαστικά θυσίασε την ικανότητα της χώρας να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου.

 

Είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η μεταπολίτευση θα κλείσει τον κύκλο της όπως τον άρχισε, με μια μείζονα κρίση στην Κύπρο; 

Κάθε άλλο. Απλώς η καθολική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος εκφράστηκε διπλωματικοστρατιωτικά το 1974, ενώ εν έτει 2012 αυτή η ανεπάρκεια εκφράζεται με όρους οικονομικής αλληλεξάρτησης και δημοσιονομικής κατάρρευσης.