Δις ιζ Σπάρτα

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ας πάρουμε την ιστορία ανάποδα. Ας ξεκινήσουμε από τη Σπάρτη. 

Πάμε εκεί απ' όπου το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου εκπέμπει τη λαμπηδόνα του ακαδημαϊκού πνεύματος. Πάμε στο Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού, που εκπαιδεύει - τι άλλο; - μανατζαραίους του αθλητισμού. Οχι σαν αυτούς που ξέρουμε - τους ανειδίκευτους Μπέους ή τους αυτοδίδακτους Μάκηδες. Οπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του, το Τμήμα παραδίδει στην κοινωνία επιστήμονες με προοπτικές. Πτυχιούχους που «μπορούν να εργασθούν σε Οργανισμούς Νεολαίας και Aθλησης των Δήμων και Νομαρχιών της χώρας». Ή σε «Ιδιωτικούς Αθλητικούς Συλλόγους που λειτουργούν με συνδρομές των μελών τους, δωρεές και κρατικές επιχορηγήσεις». Ή μπορούν να αποκατασταθούν σε «αθλητικές εγκαταστάσεις και αντίστοιχα γήπεδα, που είναι κληρονομιά μεγάλων αθλητικών εκδηλώσεων ή γεγονότων (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες)» (sic).

Είναι τόσο οικεία όλα αυτά. Αξίζει όμως να τα θυμάται κανείς τώρα που ακούγονται ενστάσεις για τον διορισμό του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην κυβέρνηση. Είναι, λένε, σαν να βάλαμε τον Φωτόπουλο να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ. Σαν να βάλαμε τον Θύμιο να ανοίξει τα επαγγέλματα. Εννοούν ότι η συνδικαλιστική ιδιότητα του πρυτάνεως - ο αγών του κατά του νόμου για τα ΑΕΙ - είναι ασύμβατη με τη θέση του υφυπουργού που έχει χρέος να εφαρμόσει τη μεταρρύθμιση.

Ομως, το πρόβλημά μας δεν είναι ότι ένας πρύτανης του συνδικαλισμού μπήκε στην κυβέρνηση. Το αληθινό μας πρόβλημα είναι ότι το πανεπιστήμιο όπου πρυτανεύει όντως υπάρχει. Υπάρχει επειδή ένας πολιτευτής το έκανε δώρο στους πελάτες του. Υπάρχει για να υπόσχεται στους φοιτητές του μισθοσυντήρηση στα έλη του Δημοσίου. Υπάρχει για να διαιωνίζει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί μια κοινωνία να επιβιώσει δίνοντας μόνο κίνητρα για ακινησία.

Το πρόβλημα δεν είναι ο υφυπουργός. Το πρόβλημα είναι ότι αγνοούμε το πρόβλημα.