Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
H προσφυγή της Κύπρου στην Τρόικα καταρρίπτει μερικούς από τους
αστικούς μύθους του αριστεροδεξιού συμφύρματος που συγκροτεί το
αντιμνημονιακό μέτωπο, οπισθοφυλακής της πελατοκρατίας και
παρασιτοκρατίας που διαφεντεύει το τόπο.
Η προσφυγή της Κύπρου, του σύντροφου «Καταστροφιά», όπως τον χαρακτήρισε το Der Spiegel, για να ενταχθεί σε δανειακή σύμβαση μετά «επάρατου» νεοφιλελεύθερου, κατοχικού, τοκογλυφικού μνημονίου, έγινε μετά την άρνηση Ρωσίας και Κίνας να την δανείσουν ένα πόσο από 1,8-2 δισ. ευρώ. Όσα δηλ. περίπου το ελληνικό δημόσιο ξοδεύει ετησίως για τους 70.000 δημοσίους υπαλλήλους που προσελήφθησαν κάτω από τη «μύτη» της τρόικας στη διετία της χρεοκοπίας με τις ευλογίες σύσσωμης της αντιπολίτευσης, μνημονιακής και αντιμνημονιακής.
Κανείς από τους δημαγωγούς της πολιτικής και άλλα «νούμερα» της δημόσιας ζωής που επί δυο και πλέον χρόνια μας βομβαρδίζουν, με τα περί της εναλλακτικής λύσης που μας προσφερόταν από Ρωσία και Κίνα, τα περί «εθνοπροδοτών», «δοσιλόγων» της Μέρκελ και του ΔΝΤ οι οποίοι αρνήθηκαν την εθνικά συμφέρουσα λύση, βάσει κάποιας μυστικής διεθνούς συνωμοσίας, με στόχο τα πετρέλαια και τον ορυκτό πλούτο ή τις μέλλουσες παρθένες και έφηβους «κούρους» για να αποκτήσουν πρόσβαση στο ελληνικό DNA... δεν φιλοτιμήθηκε να δώσει και εξήγηση.
Οι άνθρωποι πιστεύουν στα πιο παράδοξα πράγματα, αρκεί να είναι ευκολοχώνευτα και να μην έχουν να κάνουν με την πολυπλοκότητα και εξ ου, αιτιακή αβεβαιότητα της πραγματικότητας. Όταν υπάρχουν διαθέσιμοι «πελάτες» θα βρεθεί και ο «έμπορος» που θα πουλήσει τα «φύκια»...
Η πραγματικότητα όμως, είτε την κατανοεί κανείς είτε όχι, παραμένει το μοναδικό σημείο αναφοράς και αδιαφορεί για όσους κινούνται καταπάνω της με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς ζώνες ασφαλείας.
Η δύσμοιρη Κύπρος, έχει διαπιστωμένα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αποτελεί τραπεζικό καταφύγιο της ρωσικής πλουτοκρατίας και γεωπολιτικά κατέχει θέση ενδεχομένως και σημαντικότερη της Ελλάδας και δεν κατάφερε να εξασφαλίσει εφ άπαξ όσα εμείς απαιτούμε από τους δανειστές μηνιαίως, καθυβρίζοντάς τους από το πρωί μέχρι το βράδυ...
Τα δανεικά από τη Ρωσία και την Κίνα αποτελούν ένα αστικό μύθο που βαυκαλίζει τις νηπιακές πολιτικές και οικονομικές αντιλήψεις της αριστεράς και της δεξιάς. Ενέδωσαν σε αυτόν στην προσπάθεια να ρίξουν τα φώτα μακριά από την ουσία του ελληνικού προβλήματος: Το πελατειακό παρασιτικό κράτος των κομμάτων και των ψηφοφόρων πελατών τους.
Ανάλογος μύθος είναι και η αντίληψη πως η λύση για το ελληνικό πρόβλημα είναι ανάπτυξη με περισσότερα δανεικά για πιστωτικές κάρτες και μισθούς και συντάξεις του δημοσίου που θα τονώσουν την ζήτηση.
Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα έχει πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική. Θα συνέλθει μόνο όταν η πραγματικότητα την προσγειώσει στα νέα δεδομένα.
Τα νέα δεδομένα με βάση την παραγωγική ικανότητα της χώρας θα απαιτήσουν κάποια στιγμή από τους Έλληνες, ανάλογες καταστάσεις με αυτές που επέβαλε η πραγματικότητα στους πολίτες των σοβιετικών καθεστώτων. Ήτοι, να φροντίζουν κήπους και νοικοκυριά στα γειτονικά κράτη, αντί πινακίου φακής Τουρκίας... Όπως ακριβώς έγινε με τους πολίτες της Ουκρανίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα.
Η προσφυγή της Κύπρου, του σύντροφου «Καταστροφιά», όπως τον χαρακτήρισε το Der Spiegel, για να ενταχθεί σε δανειακή σύμβαση μετά «επάρατου» νεοφιλελεύθερου, κατοχικού, τοκογλυφικού μνημονίου, έγινε μετά την άρνηση Ρωσίας και Κίνας να την δανείσουν ένα πόσο από 1,8-2 δισ. ευρώ. Όσα δηλ. περίπου το ελληνικό δημόσιο ξοδεύει ετησίως για τους 70.000 δημοσίους υπαλλήλους που προσελήφθησαν κάτω από τη «μύτη» της τρόικας στη διετία της χρεοκοπίας με τις ευλογίες σύσσωμης της αντιπολίτευσης, μνημονιακής και αντιμνημονιακής.
Κανείς από τους δημαγωγούς της πολιτικής και άλλα «νούμερα» της δημόσιας ζωής που επί δυο και πλέον χρόνια μας βομβαρδίζουν, με τα περί της εναλλακτικής λύσης που μας προσφερόταν από Ρωσία και Κίνα, τα περί «εθνοπροδοτών», «δοσιλόγων» της Μέρκελ και του ΔΝΤ οι οποίοι αρνήθηκαν την εθνικά συμφέρουσα λύση, βάσει κάποιας μυστικής διεθνούς συνωμοσίας, με στόχο τα πετρέλαια και τον ορυκτό πλούτο ή τις μέλλουσες παρθένες και έφηβους «κούρους» για να αποκτήσουν πρόσβαση στο ελληνικό DNA... δεν φιλοτιμήθηκε να δώσει και εξήγηση.
Οι άνθρωποι πιστεύουν στα πιο παράδοξα πράγματα, αρκεί να είναι ευκολοχώνευτα και να μην έχουν να κάνουν με την πολυπλοκότητα και εξ ου, αιτιακή αβεβαιότητα της πραγματικότητας. Όταν υπάρχουν διαθέσιμοι «πελάτες» θα βρεθεί και ο «έμπορος» που θα πουλήσει τα «φύκια»...
Η πραγματικότητα όμως, είτε την κατανοεί κανείς είτε όχι, παραμένει το μοναδικό σημείο αναφοράς και αδιαφορεί για όσους κινούνται καταπάνω της με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς ζώνες ασφαλείας.
Η δύσμοιρη Κύπρος, έχει διαπιστωμένα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αποτελεί τραπεζικό καταφύγιο της ρωσικής πλουτοκρατίας και γεωπολιτικά κατέχει θέση ενδεχομένως και σημαντικότερη της Ελλάδας και δεν κατάφερε να εξασφαλίσει εφ άπαξ όσα εμείς απαιτούμε από τους δανειστές μηνιαίως, καθυβρίζοντάς τους από το πρωί μέχρι το βράδυ...
Τα δανεικά από τη Ρωσία και την Κίνα αποτελούν ένα αστικό μύθο που βαυκαλίζει τις νηπιακές πολιτικές και οικονομικές αντιλήψεις της αριστεράς και της δεξιάς. Ενέδωσαν σε αυτόν στην προσπάθεια να ρίξουν τα φώτα μακριά από την ουσία του ελληνικού προβλήματος: Το πελατειακό παρασιτικό κράτος των κομμάτων και των ψηφοφόρων πελατών τους.
Ανάλογος μύθος είναι και η αντίληψη πως η λύση για το ελληνικό πρόβλημα είναι ανάπτυξη με περισσότερα δανεικά για πιστωτικές κάρτες και μισθούς και συντάξεις του δημοσίου που θα τονώσουν την ζήτηση.
Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα έχει πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική. Θα συνέλθει μόνο όταν η πραγματικότητα την προσγειώσει στα νέα δεδομένα.
Τα νέα δεδομένα με βάση την παραγωγική ικανότητα της χώρας θα απαιτήσουν κάποια στιγμή από τους Έλληνες, ανάλογες καταστάσεις με αυτές που επέβαλε η πραγματικότητα στους πολίτες των σοβιετικών καθεστώτων. Ήτοι, να φροντίζουν κήπους και νοικοκυριά στα γειτονικά κράτη, αντί πινακίου φακής Τουρκίας... Όπως ακριβώς έγινε με τους πολίτες της Ουκρανίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου