Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή... αγγαρείας;

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν... και μάλιστα επταμηνήτικον και αφισοκολλητήν. Με απλά λόγια, τα περί Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας για την αντιμετώπιση της κρίσιμης κατάστασης με τους καλύτερους που διαθέτει το έθνος κατέληξε σε υπουργοποιήσεις «παιδιών» του κομματικού σωλήνα της Νέας Δημοκρατίας και κάποιους καθηγητές τεχνοκράτες των συγκυβερνώντων κομμάτων για «ξεκάρφωμα»...

Αυτή η σύνθεση δεν θυμίζει κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας που θα κάνει σε ένα - δυο χρόνια όλες τις μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά κυβέρνηση καθησυχασμού των «πελατών» που στοχεύει στο να αφαιρέσει την αυτοδυναμία από τον Αλέξη Τσίπρα το Φθινόπωρο...

Το τραγικό, τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης, είναι πως άπαντες νομίζουν πως δουλεύουν για τον κ. Τσίπρα με το αγοραία φιλοτεχνημένο  προφίλ του ατίθασου επελαύνοντος αριστερίσκου που καταβάλει προσπάθειες να εμπεδώσει κεντροαριστερή μετατόπιση...

Πολύ φοβάμαι όμως πως όπως εξελίσσονται τα πράγματα, στις επόμενες εκλογές θα έχει επιδεινωθεί τόσο η κατάσταση που όλοι: Νοικοκυραίοι, δημοκράτες, αστοί, επενδυτές, φιλελεύθεροι και διανοούμενοι θα έχουν  να επιλέξουν  μεταξύ του Αλέξη και του «τέρατος» που θα επελαύνει, γιατί οι συντεχνίες και οι «πελάτες» που  κυβερνούν τον τόπο και παρασιτούν από αυτόν θα μετατοπίζονται προς τον επόμενο δημαγωγό σωτήρα...

Αδυνατεί να καταλάβει η πολιτική μας ηγεσία την κοινωνική μηχανική που έχει μπει σε λειτουργία και πολύ γρήγορα θα «κάψει» και την  επιλογή Τσίπρα, ίσως και εντός του επόμενου δωδεκαμήνου.

Η  οικονομία ακόμη δυσκολότερα θα αντέξει την ολοκλήρωση του παρασιτικού κρατικοδίαιτου μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών σε μια λαϊτ σοβιετική εκδοχή που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ...

Όσοι καταλαβαίνουν έστω και στοιχειωδώς από  τις  αντανακλαστικές συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στις εξελίξεις της οικονομίας, η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ θα γενικεύσει το χάος και πολύ πιθανόν, όπως υπολογιζόταν και στις πρόσφατες εκλογές, θα έχει ολοκληρώσει την κατάρρευση πριν τις εκλογές.

Η νέα κυβέρνηση ματαίως προσπαθεί να αποτρέψει την έλευση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας  δεν μπορεί να το αποτρέψει πλέον. Ο κοινωνικός αυτοματισμός που έχει δρομολογηθεί, και  μοιραία οδηγεί σε αύξηση της μη κυβερνησιμότητας της κατακερματισμένης και παγιδευμένης σε ιδεοληψίες ταξικής ανάλυσης και θεωρίες συνωμοσίας κοινωνίας.


Σε καταστάσεις χάους,  ο έλεγχος  περνά σε όσους έχουν αναπτύξει  παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και μπορούν να επιβάλουν τάξη εξασφαλίζοντας το αίσθημα της ασφάλειας. Τώρα και με χρήματα της κομματικής επιδότησης οι δομές αυτές θα πολλαπλασιαστούν.

Η ελληνική αριστερά παρά την ριζοσπαστική συνθηματολογία και φρασεολογία που θυμίζει μεσοπόλεμο, καθώς έχει ενσωματωθεί στο σύστημα, δεν διαθέτει τέτοιους μηχανισμούς (μόνο στη θεωρία τους διαθέτει), ούτε διαθέτει  πρόσβαση στα κοινωνικά στρώματα  που τους επανδρώνουν...

Δηλαδή τους νέους κοινωνικούς  και οικονομικούς προλετάριους των μεγαλουπόλεων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και βιώνουν τις αντιθέσεις μιας εποχής μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών, εξάντλησης πόρων και πλανητικής αναδιανομής πλούτου και ισχύος.

Όπως πιστεύαμε πριν τις εκλογές, η χώρα μας έχει περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή και μόνο από κάποιο θαύμα θα αποφύγει την τελική σύγκρουση με την πραγματικότητα και την ολική κατάρρευση. 

Πολλοί ξένοι, όπως ο Κον Μπεντιτ, αλλά και αναλυτές οίκων έχουν επισημάνει τον κίνδυνο πραξικοπήματος στην Ελλάδα γιατί βλέπουν την κατάρρευση αναπόφευκτη.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν λαμβάνουν χώρα σε σταθερό και ειδυλλιακό διεθνές περιβάλλον. Το ίδιο το οικοδόμημα του ευρώ τρίζει...

Κάθε μέρα που περνάει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες δυναμώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις. Ήδη, είναι δύσκολο να μαζευτεί η κατάσταση και να προχωρήσει η απάντηση της τραπεζικής, οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης.

Για την Ευρώπη πλέον διαφαίνονται τα  πέντε σενάρια τα οποία περιέγραφε προχθές ο Μάρτιν Γούλφ στους Φανάνσιαλ Ταϊμς:

«Το πρώτο είναι εκείνο ενός ευτυχούς γάμου με τους όρους της Γερμανίας, αλλά μετά από μία περίοδο επώδυνων προσαρμογών.

Το δεύτερο είναι ένας δυστυχισμένος γάμος, που θα κρατήσει επειδή το διαζύγιο είναι πολύ δαπανηρό.

Το τρίτο είναι ένας αμοιβαίος συμβιβασμός, κατά τον οποίο τα κράτη του Βορρά θα αποκτήσουν λίγο πιο νότια συμπεριφορά και τα κράτη του Νότου θα αποκτήσουν λίγο πιο βόρειες συνήθειες.

Το τέταρτο είναι εκείνο της μερικής διάσπασης, όπου τα εναπομείναντα μέλη θα οδηγηθούν σε ένα από τα τρία προαναφερθέντα σενάρια.

Τέλος, το πέμπτο είναι η πλήρης διάσπαση».