Το ανίκητο παλαιοκομματικό τέρας

Γράφει ο ΦΩΚΙΩΝ ΔΟΥΚΑΣ

Ο παλαιοκομματισμός είναι μια τέχνη που δύσκολα εγκαταλείπεται από τους πολιτικούς μαστόρους της, διότι είναι γι’ αυτούς βολική, έχει απλές τεχνικές εφαρμογές, έχει παγιώσει ήθη και έθιμα, ενώ οδηγεί και σε έντονες οικονομικές και ιδιότυπες ψυχολογικές «εξαρτήσεις» μεταξύ των μελών της εν λόγω συντεχνίας.
 

Προβλήθηκε το 1974-75 η άποψη ότι ο παλαιοκομματισμός θα υποχωρούσε αισθητά εξαιτίας των νέων δεδομένων που δημιουργούσε η Μεταπολίτευση – και αργότερα η προοπτική της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αλλά οι ελπίδες, οι προβλέψεις, οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν σύντομα, όταν διαπιστώθηκε ότι στη μεν «γαλάζια» παράταξη παλιές συνήθειες και «πελατειακά» τεχνάσματα δεν είχαν ξεχαστεί, στη δε Αλλαγή της πράσινης σοσιαλιστικής ανάπτυξης ο παλαιοκομματισμός αποθεώθηκε – στο όνομα του λαού, μάλιστα.  

Οι παλιές τεχνικές γνώρισαν μεγάλες μέρες, ανανεωμένες και ευφυώς συνδυασμένες με έναν εσωτερικό «σοβιετισμό» για να καθιερωθεί ως ένα νέο σύστημα «δημοκρατικό», που διασφάλιζε με πολιτικές φαντασιώσεις, παραισθήσεις και πελατειακά κόλπα (διανομές-διορισμοί) ένα νέο σύστημα «κοινωνικής δικαιοσύνης». Οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας όχι μόνο υιοθέτησαν για τρεις και πλέον δεκαετίες όλες τις παλιές και νέες τεχνικές του παλαιοκομματισμού, αλλά διατήρησαν τα ήθη και έθιμά τους και εντός του κομματικού οργανισμού τους. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων, οι «τάσεις» και οι «πτέρυγες» καθορίζονταν από προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, από ίντριγκες, από εσωτερικές εκλογικές διαμάχες, από προσωπικές στρατηγικές και ηγετικές φιλοδοξίες, από την «επόμενη μέρα» του καθενός. «Φέουδα», «βαρονίες» και «βιλαέτια» κυριάρχησαν στα κόμματα εξουσίας είτε ως κληρονομιές «παραδοσιακών» δυνάμεων της Δεξιάς είτε ως κατασκευές μιας νέας παλαιοκομματικής οικοδομής του σοβιετίζοντος τριτοδρομικού «σοσιαλισμού». Γνωστοί σε όλους είναι οι σκληροί, προσωπικοί, παλιομοδίτικοι αγώνες εξουσίας εντός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με ίντριγκες, «καμαρίλες» και «δακτυλίδια» να αναδεικνύουν αρχηγούς.

(Τα πιο πρόσφατα δείγματα του αήττητου παλαιοκομματισμού είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν τα κόμματα την υπόθεση των διερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, καθώς και οι «διεργασίες» στους δρόμους στους οποίους πορεύονται η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, η ΔΗΣΥ της κ. Μπακογιάννη και ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Τα «τσαλίμια» και τα «καπρίτσια» έδωσαν και πήραν στις συζητήσεις των αρχηγών για σχηματισμό κυβέρνησης μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου και προκάλεσαν θυμό, αν όχι και αηδία, στην κοινή γνώμη. Και στη συνέχεια οι «διαπραγματεύσεις» που διεξήχθησαν για να βολευτούν κόμματα και πρόσωπα της «Κεντροδεξιάς» σε «ενιαίο» σχήμα θύμισαν ένδοξες ημέρες ελληνικού παλαιοκομματισμού – κατά τ’ άλλα, οι εν λόγω οριεντάλ «κεντροδεξιοί» τρέμουν μπας και πάψουν να είναι… «Ευρωπαίοι».)

Στα γρανάζια αυτού του παλαιοκομματικού μηχανισμού αναπτύχθηκαν στη Μεταπολίτευση όχι μόνο κυκλώματα κατανομής και κατασπατάλησης εθνικών πόρων, αλλά και πολιτικά κυκλώματα «είσπραξης» εθνικών πόρων, από πολιτικά πρόσωπα, αληθινά καθάρματα, που πλούτισαν «αξιοποιώντας» δημόσιο χρήμα και δεν δίστασαν να φτάσουν σε προσωπικό πλουτισμό τους ακόμη και σε βάρος των δαπανών Άμυνας της χώρας . Δεν είναι, δηλαδή, ο παλαιοκομματισμός της 30ετίας όμοιος με εκείνον των παλιών «γραφικών» πολιτικών με τα μικρορουσφέτια και με συμπεριφορές «βλαχοδημάρχων» (τους περιγράφει εκπληκτικά ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του «Χαλασοχώρηδες») ούτε ομοιάζει με το παλιό μοντέλο, που ήθελε τους πολιτικούς λαϊκιστές, πονηρούς και ρουσφετολόγους, αλλά συνήθως οικονομικά κατεστραμμένους λόγω της ανάμειξής τους στην πολιτική. Είναι μια νέα «πατέντα», που πέρα από τις ανεύθυνες διανομές (με ξένο, δανεικό χρήμα) έχει στο κέντρο της πολιτικές συμμορίες οι οποίες συγκεντρώνουν ιδιωτικό πλούτο με «μίζες» που προκύπτουν από συναλλαγές τους με ελληνικές και ξένες εταιρείες (βλ. σκάνδαλο Siemens με «λάδωμα» κομμάτων και πολιτικών, κατά δήλωση στελεχών της εταιρείας, μαύρο χρήμα Τσουκάτου-ΠΑΣΟΚ, «χορηγούς» κομμάτων, παραγγελίες ακατάλληλων οπλικών συστημάτων, σκάνδαλο με πυραυλικό σύστημα, με υποβρύχια και ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τον θλιβερό κ. Τσοχατζόπουλο). Τα άθλια αυτά άτομα, αυτοί οι επίορκοι πολιτικοί, στους οποίους ο λαός εμπιστεύτηκε με τις διαδικασίες της Δημοκρατίας τη διαχείριση των εθνικών πόρων, μολύνουν πλέον τον δημόσιο χώρο και την ελληνική κοινωνία με την παρουσία τους και μόνο σ’ αυτόν.

Από αυτόν τον νέο παλαιοκομματισμό, λοιπόν, σχηματίστηκε, ως γνωστόν, μια νέα τάξη νεόπλουτων πολιτικών και ένα μεγάλο κέντρο διαφθοράς κρατικών παραγόντων (οι σχετικές αποκαλύψεις γεμίζουν καθημερινά σελίδες στον Τύπο), ένα κέντρο που καλύπτει παρανομίες πολιτών, προμηθευτές του Δημοσίου και πολλά «ρετιρέ» των Αθηνών. Το τρομερό για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας είναι ότι ακόμη και σήμερα διατηρούνται στην πολιτική σκηνή και διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από αυτόν τον παλαιοκομματικό πολιτικό κόσμο που κατέστρεψε τον τόπο. Και μάλιστα τέτοια πρόσωπα εμφανίζονται (ας είναι καλά και κάποια ΜΜΕ!) να «διδάσκουν» με θράσος μέγιστο στο κοινό το… «δέον γενέσθαι» για εθνική ανασύνταξη! 

Πρόκειται για μείζον πρόβλημα, δεδομένου ότι με τα κυκλώματα της παρακμής στη θέση τους, με τους υπεύθυνους της μεγάλης εθνικής ήττας να διατηρούν την εξουσία, η Ελλάδα, που μαστιγώνεται σήμερα από τους θυελλώδεις ανέμους της κρίσης, είναι καταδικασμένη να ζήσει κι άλλες καταστροφές. Διότι οι παλαιοκομματικοί «αστέρες», οι εγγυητές της «παραδοσιακής» και της νέας πλουτοκρατίας-κλεπτοκρατίας, είναι όχι μόνο πολιτικά και ηθικά απαξιωμένοι, αλλά και αποδεδειγμένα ανίκανοι να επιλύσουν πολιτικά και οικονομικά προβλήματα, διότι άλλη δουλειά έμαθαν να κάνουν τόσα χρόνια. Δύσκολα πολύ τα πράγματα, λοιπόν…