Ταλαιπωρία πολλών στάσεων

Tου Γιωργου Π. Τερζη

Αν θέλει κάποιος να αποτυπώσει την κακοδαιμονία του ελληνικού Δημοσίου και το πόσο εχθρικό είναι αυτό στην επιχειρηματικότητα δεν έχει παρά να κινηθεί στο τρίγωνο Εφορία - Ασφαλιστικά Ταμεία - Επιμελητήρια. Παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες για εκσυγχρονισμό, υπηρεσία «μιας στάσης» και απλοποίηση των διαδικασιών, η πραγματικότητα που βιώνουν όσοι θελήσουν να ανοίξουν ή και να αναστείλουν τη λειτουργία μιας επιχείρησης είναι πέραν κάθε λογικής.

Η ιστορία χρονολογείται από τον Μάιο του 2008, μετά την ενοποίηση των τριών ασφαλιστικών Ταμείων ΤΕΒΕ - ΤΑΕ - ΤΣΑ, στον ενιαίο ΟΑΕΕ. Τύποις ενιαίος, φυσικά, αφού για την «ενοποίηση» των ενσήμων, για όσους είχαν την ατυχία να ήταν ασφαλισμένοι και στο ΤΕΒΕ και στο ΤΑΕ, απαιτείται προηγούμενη αίτηση του ασφαλισμένου. Η αίτηση όντως κατατέθηκε. 

Τρία χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2011, η ασφαλισμένη της ιστορίας μας περνά ξανά από το εν λόγω Ταμείο. Είναι η περίοδος που έχουν επιβληθεί νέες περικοπές στους μισθούς των υπαλλήλων. Στο βάθος της αίθουσας, οι νεότεροι του προσωπικού ακούνε ραδιόφωνο και δηλώνουν ότι δεν θα πληρώνουν εφεξής εισιτήριο αφού «μας έκοψαν τους μισθούς. Αλλωστε, το μετρό με δικά μας χρήματα έγινε...». Η έμπνευση της ηρωίδας μας να πληροφορηθεί τι είχε συμβεί με την αίτηση που είχε υποβάλει προ τριετίας για την καταμέτρηση των ενσήμων της απεδείχθη ατυχής. Αφού αντιμετώπισε την απαξία των υπαλλήλων, έλαβε εντέλει επιστολή που την ενημέρωνε ότι η αίτησή της για καταμέτρηση (σ.σ.: από το 2008) δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί, αν δεν προσκόμιζε στο Ταμείο βεβαιώσεις ότι μία άλλη επιχείρηση που είχε στο όνομά της μέχρι το 1986 είχε κλείσει. 

«Χρειάστηκαν τρία χρόνια αλλά τουλάχιστον μου απάντησαν...» είπε η... καλοπροαίρετη, άνοιξε ντουλάπια και αρχεία και τελικά βρήκε το απαιτούμενο συμβολαιογραφικό έγγραφο.  

«Τι είναι αυτό, κυρία μου;» απάντησε με το ίδιο... ευγενές ύφος η υπάλληλος. «Θέλουμε βεβαίωση της Εφορίας και του Επιμελητηρίου, αυτό δεν αρκεί!». 

Μια και δυο απευθύνεται στην Εφορία Καλλιθέας. «Η εφορία διασπάστηκε από τότε σε δύο» άκουσε έκπληκτη τον υπάλληλο. Και όχι μόνον αυτό, «εκ παραδρομής», όπως πληροφορήθηκε, «ο φάκελός σας έχει πάει στη Β΄ Εφορία, ενώ θα έπρεπε να τον έχουμε εμείς στην Α΄». 

Στο δε Επιμελητήριο, για να εκδοθεί βεβαίωση, χρειαζόταν και... ο τελευταίος ισολογισμός μιας εταιρείας που είχε κλείσει εδώ και 28 χρόνια! Αλήθεια, το Επιμελητήριο ως φορέας -υποτίθεται- επιχειρηματικότητας επιτρέπεται να είναι «στάση γραφειοκρατίας»;

Τα υπόλοιπα τα συμπεραίνετε. Με φωνές, παρακάλια, απίστευτο άγχος και... ωράριο Δημοσίου, η αναζήτηση των εγγράφων -που σε μία σοβαρή χώρα θα αναζητούνταν αυτεπαγγέλτως και άμεσα- μοιάζει να ολοκληρώνεται μόλις τέσσερις μήνες (και τρία χρόνια) μετά... Χωρίς ουδείς να αποκλείει ότι κάτι ακόμη πιο παράλογο -αλλά τόσο δημόσια ελληνικό- θα ανακύψει στην πορεία.